Geertje schreef op maandag 9 augustus 2010, 22:29:
> Het laten vallen van druk en belonen als ie 1 stapje zet, doen we
> inderdaad wel. Maar als je dat dan wilt uitbreiden naar bv twee stapjes,
> hoe doe je dat dan? Want als je dan druk laat vallen na 1 stapje, snapt ie
> niet dat jij twee stapjes wilt. Maar als je druk vasthoudt, dan straf je
> hem...
Om in zo'n situatie precies duidelijk te maken wat/hoeveel je vraagt, vind ik het zelf heel handig om dat duidelijk te maken met een target, of door het commando "hier" (moet-ie wel eerst leren natuurlijk

). Dan weet je paard precies: als ik bij de target ben (of ik stap tot vlak bij m'n eigenaar, als je "hier" gebruikt), dan krijg ik een beloning.
Uitstralen dat je rustig bent maar ook vastbesloten (inderdaad, de houding van "al duurt het tot morgenochtend") is ook een hele goeie. Die rust en dat (zelf)vertrouwen straal je uit. Plus je paard leert dat jij consequent bent; als je iets hebt gevraagd mbv een signaal/commando dan MOET je paard het ook doen. Op die manier leert je paard dat het geen zin heeft om "te staken".
Ook daarom is niet méér vragen dan wat je paard echt wel kan, belangrijk. Want alleen dan kun je eisen dat hij de opdracht ook echt uitvoert. Maar wel in alle rust; hij moet het doen, maar als dat kennelijk nog nodig is om er lang over te doen, so be it. Tenminste, als stress/angst/onzekerheid de reden is van het getreuzel

.
Met mijn eigen paarden maak ik onderscheid tussen een uitnodiging (dan mag het paard ook nee zeggen) en een opdracht. Ik denk er nooit zo over na, maar toch snappen ze precies of iets MOET, of niet. Ik denk door de manier waarop het betreffende gedrag is aangeleerd, in combinatie met toon/lichaamstaal. Bijv. het commando "voetje" moet altijd worden opgevolgd, maar de vraag "ga je mee?", niet.
Karen