Christel Provaas schreef op maandag 23 augustus 2010, 7:36:
> Een paard dat ik ken, zit momenteel in zo'n fase van een niet-aflatende
> stroom hoefzweren. Vandaar de vraag. Ik zoek raakvlakken.
Als ik het goed begrepen heb van Pete Ramey ontstaan (laminitis +) hoefzweren al heel ver voordat de hoef daadwerkelijk zichtbaar ziek wordt en is dit een resultaat van misschien wel jarenlang de verkeerde voeding in het lijf waarvoor een paard nu eenmaal niet gemaakt is. (theoriën van zowel Pollitt als Bowker)
Doordat de darmflora naar z'n grootje gaat door suikers, maar b.v. ook door graan- en maisproducten gaan de 'goede' darmbacterieën dood.
De slechte, waaronder Streptococcus Bovis, scheiden zovéél toxinen af dat het paard dit niet kan verwerken. Raken die grote hoeveelheden toxinen eenmaal tot in de hoef sterven er grote hoeveelheden eiwitbolletjes, die ervoor zorgen dat ze laminea vormen, af. Net zoals mensen hebben ook paarden een zelfreddingsmechanisme.
Dat betekent dat de bloedtoevoer naar bepaalde organen wordt afgesloten.
Een paard is in staat om de bloedtoevoer naar dermaal weefsel af te sluiten door gebruik te maken voor een soort 'bruggetje' tussen die weefsels. Dit gebeurd op microscopisch niveau dus het is niet iets wat met het blote oog waarneembaar is.
Helaas wordt de boel dan niet meer voorzien van zuurstofrijk bloed. Gevolg: opeenhoping van nog meer afvalstoffen en dode eiwitbolletjes, want het kan geen kant meer uit.
Hoefzweren zijn volgens mij dus een gevolg van grote hoeveelheden afgestorven epidermale cellen en weefsel.
Wil.
Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.
Warboel
