Hallo allemaal,
Na het ontdekken van deze site 'paard natuurlijk'. Niet meer weg achter die computer te slaan. In het kort iets over mezelf, 36 jaar. Vroeger als jong meisje begonnen met helpen op een manege voor gehadicapten. Geen geld voor rijlessen, dus eerst dag in dag uit helpen. Het was een mooie leer school. Eerst bekend worden met de dieren. Niet alleen waren ze daar zeer vriendelijk en rustig met de paarden. Vooral was het prachtig om te zien hoe de paarden en deze gehandicapten elkaar vertrouwden. dat zegt al wat over de aanpak van de eigenaren. Na een aantal jaar kreeg ik les zonder zadel, zonder teugels, later aan de neusriem... en ga zo maar door. Ik raakte in de ban van de dressuurkunst. Waardoor ik volgens mijn steeds verder van het paard af kwam te staan. Jaren gestopt met rijden. Sinds twee jaar weer op een "stads" manege begonnen maar het maakte me eerder verdrietig dan vrolijk... ik kreeg niets met de paarden... verhuisd naar de bollenstreek, iets meer groen en via via ben ik bijrijder van een prachtig volbloed paard geworden. Het andere paard (ook prachtig) moet nog afgericht/ ingereden worden. De eigenares heeft haar manier van omgaan met de paarden. Ze is streng, met andere woorden wanneer ze niet luisteren dan zwaait er wat. Ze rijd wel erg goed dressuur.
Ik zou de dagen (drie keer per week) zo graag het op deze parelli methode willen doen. Maar heeft het zin wanneer je als bijrijder (en eigelijk dus niets te zeggen hebt) drie keer per week het vertrouwen probeert te krijgen wanneer de ander een totaal andere aanpak heeft? Ik zou het wel met haar willen bespreken maar ik vrees dat het niets wordt. Ik zou het liefst mijn eigen paarden willen hebben maar ook nu is geld ( de randstad is behoorlijk prijzig) een probleem. Komt iemand van jullie uit de bollenstreek?
groeten Suzanne