Bij die van ons wende het eigenlijk steeds wel weer:
de enige vaste factor in deze is mijn eigen paardje Foxy: welsh arabier: de laatste 6 jaar heeft ze meerdere kuddegenootjes gehad en waren ze steeds met 2:
Eerste keer met Joukje friese merrie van 4 jaar van de buurvrouw: compleet groen paardje, uit een weilandkudde getrokken. Verlatingsangst? Heen en weer lopen, roepen,: ongeukkige uitstraling...
Heeft een paar weken geduurd: Daarna stond ze relexed, weliswaar te wachten bij de ingang van de paddock
Tweede keer met Fennefee (Joukje was overleden en Fennefee heeft een winter hier gestaan als overbrugging naar het nieuwe paard van de buurvrouw:
Fennefee was een 23 jarige KWPN-er, die ECHT kompleet flipte als ik wegging met Foxy: ik had haar te leen als gezelschap en bij navraag bij de eigenaar was ze altijd zo: zweten, idioot doen, roepen: echt stress (anders dan Joukje dus).
Ik wilde echter mijn plezier er niet voor opzij zetten en ben (opbouwend in tijd) wel gaan buitenrijden met mijn paardje. Het werd steeds wat beter, maar ze bleef bezweet als ik terugkwam. We hadden dat niet gedacht toen we haar ópnamen' in onze paddock, maar we zijn ook lekker met haar aan het werk gegaan in de maanden dat ze bij ons stond: de eigenaar had gezegd, dat ze niets meer kon en dat we eigenlijk misschien ooit nog een klein stukje konden wandelen, maar dat ze verder alleen gezelschapppaardje zou kunnen zijn.
We zijn het toch wat op gaan pakken en uiteindelijk reed het buurmeisje (13)
bitloos op haar buitenritjes met mij en zelfs alleen. Doordat ze juist hierdoor lekkerder in haar vel ging zitten, werd de verlatingsangst ook beter, maar het is nooit weggegaan: ik had wel het idee dat het van angst naar een soort gedoogbeleid ging: als ik maar lang genoeg wacht, komt ze wel weer terug....
Toen kwam de nieuwe fries van de buuv: Fennefee terug naar de eigenaar, die haar verrast en blij ineens weer in de les kon gebruiken: hup, bitje erin, op stal en 2x per week een uur in de bak. met zweep en sporen. Na een paar weken was de eigenaar niet meer zo blij: het paard was helemaal niet 'mak'geworden bij ons: ze had er potverdorie al 3 mensen afgegooid en hoe ik ooit een 13jarige erop alleen buiten had kunnen laten rijden.... (maar dit terzijde)
Toen kwam dus de nieuwe fries van Buuv: (niet te geloven die pony van mij: die past zich binnen een kwartier weer aan aan haar nieuwe kuddegenoot: "weet niet wat jij gaat doen, maar ik ga eten! Als je DAT maar met rust laat, mag je best mee-eten"
Ook de nieuwe fries kwam uit een weilandkudde (4 jaar) en was zo groen als gras....
Wederom stress als ik wegging met Foxy en weer hebben we het qua tijd rustig opgebouwd. Uiteindelijk (ook toen zij zich hier meer thuis ging voelen) is het ook bij haar geen probleem meer: ze roepen wel, als we terugkomen, maar is wel rustig als we weggaan.
We gaan zelfs wel een weekend weg en dan staat ze een paar nachten alleen: geen probleem.
terwijl je in het begin niet dacht, dat dit goed zou komen.
We letten er natuurlijk wel op, dat de plek waar ze staan veilig is: dat ze ook even kunnen rennen en vliegen (energie eruit?) en vooral dat ze zich daar ZELF veilg (gaan) voelen.
Dus of het nu komt, omdat we het opbouwen in tijd, het een soort desenibilisatie is door het gewoon te doen ("ze moet maar leren dat het er hier bij hoort") of gewoon echt door de factor tijd en de veiligheid die ze op moeten bouwen in hun nieuwe situatie.... Ik weet het niet.
In alle gevallen was het wel een kwestie van WEKEN, zo niet een paar maanden: je gaat af en toe door de grond als je achterom kijkt..... maar uiteindelijk kwam het bij ons in alle 3 de gevallen goed (2x heel goed, 1x aanvaardbaar)
Groet Bianca
Warboel
