Wij rijden voortaan doorheen gans Belgie en Nederland met onze "paardentaxi" (
www.paardentaxi.be) voor vervoer van paarden en mens wat is dat een moeilijke job!
Niet het vervoer op zich natuurlijk maar waar we terechtkomen, hoe
trailerladen gebeurt, hoe ik mij moet inhouden om niet te gaan trainen, etc
Gisteren een mooi staaltje van hoe het niet moet.
Aangekomen op het afgesproken uur op een manege en meteen moest mijn partner de trailer zus of zo zetten om het paard er "makkelijk op te krijgen". Ondertussen waren ze het paard nog wat aan het opjagen om de energie van de laatste twee dagen op stal er uit te krijgen. Ik dacht al " lap daar gaan we weer".
Enfin, paardje komt richting trailer en ik zag meteen dat dit een niet trailermak paardje was. In het contract staat duidelijk vermeld dat wij alleen paarden vervoeren die trailermak zijn, dat wil zeggen zonder geweld en vrijwillig binnen half uur de trailer opgaan. OK, na half uur weigeren van paard om maar in de buurt te komen van trailer en steeds op de begeleider te springen (eigenaar staat natuurlijk langs de kant te kijken hoe de tienermeisjes proberen te laden) vragen ze mij te helpen. Ik die al met ogen dicht in de auto zit te wachten stem toe.
Meteen is paardje rustig! Ik geef hem tenminste bewegingsvrijheid aan zijn hoofd ipv kort te nemen aan het halstertouw. Paardje relaxt. Ik begin te clickere, paardje is ontspannen en let niet op de trailer. Ik kan alle kanten met hem op, we lopen de parking rond en ik moet 0gram druk op leidtouw zetten om hem halt te vragen en achteruit te vragen. Op puur lichaamstaam beweegt paard mee, helemaal ontspannen en op mij gefocuust. Paardjes die passeren, auto's, kinderen, enz, ze blijft gefocuust. Stilletjes aan gaan we meer richting trailer werken maar nooit ana de trailer. Tot op het moment dat paardje lief gewoon mee stapt naar de trailer en ontspannen aan de klep blijft staan. Ik laat haar gewoon vrij, geen druk op leidtouw en ik hou haar bezig. Geef haar opdrachten uit te voeren die ze in alle ontspannenheid uitvoert. Een prachtig paard dat op zoek was naar een leider en eindelijk een vond. Geen steigeren, geen schrapen, geen verzet, geen oren plat, geen omver lopen, niet naar de begeleider springen, enz, een totaal angstvrij paard aan de klep. De minste druk of vraag die ik stelde: meteen paniek. Ok, stapje terug. Na enkele pogingen hou ik het voor bekeken en geef het paard terug. Dit gaat niet lukken, we keren terug naar huis. Eigenaar betaalt natuurlijk onze reiskosten van 120 euro (was een heel eind weg) en wil perse nog eens zelf proberen.
Man man man! Met 30 personen er rond en herrie maken, opjagen richting trailer, paard steigert en in volle paniek, "valt iedereen aan", kijkt niet op een auto meer of minder schade, etc. Ik stap naar de menigte toe, sluit de klep en zeg dat het over is.
Eigenaar keert zich op dat moment tegen ons met grootste verwijt dat we maar moeten wachten tot paard er op staat, desnoods namiddag lang, dat wij niet kunnen beslissen te stoppen, en dat zij niet betalen want paard is niet vervoerd geraakt.
Gelukkig hebben we een duidelijk contract waarin staat dat wij het recht hebben het vervoer stil te leggen als wij vinden dat dat nodig is, er moet betaalt worden, etc. Klant belt advokaat, leest contract langs tel door en moet toegeven: wij krijgen onze vergoeding (we geven ze nog korting, dom dat we zijn!) en vertrekken, na 2u
trailerladen.
Pff moeilijk hoor! Dat is de derde keer dat we zoiets meemaken. Dat paard helemaal niet trailermak is terwijl eigenaar vind van wel en allerlei truken uit de doos halen: bit er in, longetouwen, zweep, martingaal, etc. En dan moet ik op dat moment er aan denken dat ik niet aan het trainen ben, ik doe vervoer! Maar toch hou ik me nooit in, ik toon wel graag hoe het wel moet en zij doen er mee wat ze willen
Warboel
