e m kraak schreef op vrijdag 15 oktober 2010, 14:29:

Nou, een klein karretje achter een getrainde flinke Gelder van 1,76m kan niet zo zwaar zijn. Lijkt mij dan. En zo ja, dan doe je het niet. Ben niet van plan om uren lang hele velden om te ploegen of zo... Dat is inderdaad waar ze "vrougah" 3 van die krachtpatsers voor hadden ja.

Wat een nachtmerrie inderdaad

En juist daar gaat het om; het wikken en wegen. Sommige mensen doen dat niet of te weinig op bepaalde momenten (dit soort botheid zou ik zelf buiten een forum bv. niet pikken). Schriftelijke communicatie is nog eens extra moeilijk omdat een hoop secundaire gespreksinformatie ontbreekt, die je dus wel hebt als je face to face met elkaar praat. 80% of zo van communicatie is nonverbaal... Tja, en dan zit je dus met z'n allen (ieder met zijn/haar eigen achtergrond en opleidingsniveau) op een forum... Je moet dus wel goed opletten dat je zegt wat je wil zeggen.
De ontvanger bepaalt... en de één is nou éénmaal wat sensibeler dan de ander...
Persoonlijk vind ik het erg belangrijk goed na te denken over wat ik schrijf (zeker als het over serieuzere dingen gaat). Ik probeer zo eenduidig mogelijk te schrijven, en dan nog merk je aan reacties dat dingen anders gelezen kunnen worden dan je in je hoofd had zitten.
Ik persoonlijk vind het niet meer dan normaal dat je beleefd bent in het uiten van je mening, op een forum of daarbuiten. En niet je emotie de overhand laat nemen (niet altijd even eenvoudig )

De vraag is denk ik; hoe los is los... en wie is je paard en wie ben jij. Ik weet niet hoeveel het uitmaakt of je op je paard zit of niet. Hoeveel je daadwerkelijk met je zit kunt doen verschilt waarschijnlijk ook per ruiter/paard. Als je erop zit en aan de lange teugel rijdt is ook vaak het 1e dat je doet als er iets loos is je teugels korter maken om contact te hebben indien nodig. In de zelfde tijd heb je ook je leidsels bij het mennen op maat, misschien wel sneller. Als je bv. met 1 hand Achenbacht kan dat verdomd snel, afhankelijk van de mate van losheid van je leidsel en gevoeligheid van je paard.

Ik men dus wel met losse leidsels bij mijn zeer gevoelige reus. Ze hangen natuurlijk niet tot onder z'n buik bij wijze van spreken, vaak varieer je in de praktijk tussen miniem contact en redelijk los (afhankelijk van wat je tegenkomt). Als ik bij hem ietsje meer contact maak zonder dat er iets loos is (of prongeluk bij het praten m'n toonhoogte iets verlaag, hij spreekt chinees ) gaat ie al stil staan. Een tijdje geleden gaf ik de leidsels even aan iemand naast me en het paard stond onmiddellijk stil... Die persoon was deze gevoeligheid dus niet gewend.
Default heb ik de leidsels altijd redelijk los hangen/miniem contact. Als ik ga sturen kan ik met de leidsels bij wijze van spreken tussen pink en duim op het juiste moment even ietsie minder meewerken. Dat is voor dit paard genoeg om z'n focus te verleggen en af te slaan. De mate en timing van de druk geeft aan hoe strak de bocht genomen moet worden. Ik trek dus niet constant en geef vaak van tevoren door ff iets stroefs op het leidsel te geven al even aan waar we later heen gaan. Zijn aandacht gaat dan vaak al die kant op. Daarna is het een kwestie van zeggen wanneer ie die bocht moet nemen. Het sturen is zo dus eigenlijk niet eens zichtbaar. Als je heel snel veel bochten maakt heb je natuurlijk ff meer contact. Maar ik moet er bij hem niet aan denken constant aan die neus te trekken en dan loslaten om te sturen. Aanvankelijk heb ik het zo geprobeerd, want dat is inderdaad wat iedereen zegt hoe Het Moet.
Maar de methode die we daarna samen ontwikkeld hebben werkt vele malen beter en ontspannender. Eigenlijk heb ik het van het paard zelf afgekeken tijdens wandelingen aan het halster, ernaast, toen hij nog "klein was". Hij deed het bij mij precies zo, even een impuls met z'n neus; "daar wil ik heen". En zo heb ik ook "teruggestuurd" indien nodig. Geen constante trek, even een lichte impuls. We begrijpen elkaar perfect nu. Ik kan me voorstellen dat dit bij een bijvoorbeeld niet zo gevoelig of vertrouwd paard anders is en je dus veel meer nodig hebt om goede communicatie te hebben...
Toen ik vroeger m'n 1e "menlessen" kreeg was dat op een hengstenstation met 1 van de hengsten. Die werd ook niet met constante teugeldruk gereden. Sterker nog, hier vielen de leidsels vaak van z'n kont af. Maar ja, dit paard was wel een rots in de branding.

Het is maar hoe jij en je paard het afspreken en hoe het per combinatie het beste werkt. Ik geloof dus niet dat er maar 1 manier van mennen is (hoe graag dat soms ook verkondigd wordt). Ik geloof meer in communicatie op maat.
Ik doe trouwens niet aan dressuur of zo, ga altijd met een enkelspan! over de weg tochtjes maken. Communicatie op maat wordt natuurlijk moeilijker als je meteen met 2 of 4 paarden tegelijk te maken hebt...

Volgens mij is het het belangrijkste dat je wederzijds vertrouwen en goede communicatie hebt (al zonder wat voor tuig of ander gereedschap dan ook). Daarna kun je bijna alles doen, eraan, tussen, onder of achter hangen zonder dat ze er vreemd van opkijken En volgens mij zit dat bij jouw wel snor Lekker samen groeien met de koets. Die van mij stond in 2 weken voor de kar. Had echt geen idee wat ik nog met 'm moest oefenen daarna haha, ging alsof ie het al jaaaaren deed. Hij heeft in de afgelopen 3 jaar nooit ook maar een stap verkeerd gezet. Hij is van nature zo dat hij heel rustig na gaat denken als het spannend wordt, klik, de hersentjes gaan aan... Het is een Gelderlander, die laat zich z'n kop niet zomaar gek maken. M'n angloarabier is daarin totaaaal anders. In z'n "arabierenstandje" "schiet die juist z'n emotie in" en kannie een behoorlijke druktemaker zijn. Maar ook hem heb ik bitloos voor de kar beleerd. Ging net zo makkelijk en het sturen gaat ook perfect. Ik doe het op de zelfde manier maar deze jongen is iets minder gevoelig en een stuk onzekerder, dus moet ik vaak iets meer contact maken met de leidsels om hem te begeleiden.
Wat grappig, die van mij dus ook. Docile zou een mooie 2-span zijn met mijn Jack Als er iemand van de koets af stapt gaat ie ook stil staan. Ik heb hem beleerd zonder oogkleppen, dus dat kon ie toen zien. Maar nu ik er toch oogkleppen op heb gedaan (smalle wegen met idioten in auto's hier, gaat beter mét) doet ie het nog. Vond het eerst jammer de kleppen erop te doen. Zo'n "noodrem" is wel handig Maar het maakt blijkbaar niets uit, hij hoort/voelt gewoon nog steeds als iemand eraf gaat. Hoewel ie zich soms wel es vergist als iemand met veel beweging gaat verzitten
Onder het zadel gaat ie op de rem als de ruiter niet goed zit. Zo van "hier klopt iets niet, we beginnen ff opnieuw" Lekker ding is het gewoon, je kan één met 'm zijn met lijf en gedachten
Leuk
Is het bij jou trouwens vlak of heuvelachtig?

Het beest opvoeden en niet aan z'n lot overlaten. Z'n plaats in het roedel aanleren (hij is dus niet de leider en kan niet doen wattie wil) en luisteren naar mensen als die zeggen dat ie moet stoppen met z'n jaaggedrag. Opsluiten is slechts een optie waarvoor ik niet zou kiezen. Ik heb in mei een totaal neurotische herder uit het asiel gehaald die als een gek achter auto's aan ging en met het schuim op d'r lippen naar de paarden reageerde... Het autojagen was er in 2 weken uit, net als het nare gedrag naar de paarden toe. Daar heb je een strikt set van regels voor nodig die je consequent moet blijven hanteren (het kost moeite dus!).
Haar instinct is inderdaad achter de paarden aan te jagen, zeker als die aan het dollen zijn. Maar ik hoef maar even iets te zeggen en ze stopt er meteen mee. Een hond is graag in de positie een leider te volgen. Dit had men die hond ook aan kunnen leren en iedereen de instructie mee kunnen geven de hond te controleren. Niet zo moeilijk allemaal. Het beest moet z'n plaats kennen en luisteren naar de mens die de leiding moet overnemen!!!! Uit zichzelf zal zo'n hond dus nooit stoppen, wat het verhaal ook duidelijk laat zien. Eigenlijk is dit gewoon verwaarlozing en mishandeling.
Beter nog zou het zijn zo'n werkhond een taak te geven, aan het werk te zetten (maar ja, een hond gewoon over het erf laten lopen is veeeel makkelijker vaak...). Het is veel makkelijker het dier aan z'n lot over te laten en zich er dus weinig mee te bemoeien.
Een hond is net als een paard een "kudde/roedel" dier. Daarin moet ie z'n plek weten. Weinig honden zijn geboren leiders. De stress die het oplevert geen duidelijke baas te hebben is vaak erg groot en heeft allerlei (zelf)destructief gedrag als gevolg. Dus nee, paradijs is het zeker niet zo'n hond aan z'n lot over te laten. Zo'n dier heeft rustig, duidelijk leiderschap nodig die 'm vertelt wattie moet doen (dag in dag uit). Hij moet de plek in de wereld/kudde/roedel weten. Ergens achteraan jagen is maar een onderdeel van z'n leven. En als ie dat ook nog es overdreven doet zonder supervisie is dat alleen maar een lijdensweg, geen paradijs.
Zo, ik ga met de hond fietsen

Prima, maar als het je dan nog niet lukt het dier z'n plaats te wijzen en te leren waar ie zich wel en niet meer hoort te bemoeien in het roedel moet je 'm toch tegen zichzelf in bescherming nemen zonder hem daarbij in z'n fysieke of mentale behoeften te beperken.

Nils Vellinga schreef op donderdag 28 oktober 2010, 21:40:

Ik ook. Leuk dat nu op een fillempie te zien. Ooit, long long time ago, geleerd op een manege in Gendringen.
Is snel gemaakt en snel weer los.

Even een stukje van wiki vergeten te kopieren? Komt direct na jouw citaat daaruit...
"In een meer alledaags, westers concept wordt met yoga hatha yoga bedoeld: een tak van yoga (hatha yoga) die bestaat uit een systeem van oefeningen om beheersing over de geest en vooral het lichaam te verkrijgen."

En zo kan ik er nog wel meer vinden. Als god niet bestaat, bestaat yoga dan ook niet?