Marianne Gomes schreef :

Tis niet alleen het bitloos maar het hele plaatje; uit die stal, soortgenoten om mee te socialiseren, geen slaag of geprik meer (zweep en sporen), beweging/ruimte (letterlijk onder hun voeten), begrip, communicatie en gezien worden.

Zeker weten dat paarden dat goed in de gaten hebben en daar dankbaar om zijn.
De meesten die hier (vanuit een stal) binnenkomen gaan eerst eens heel lang over de open velden staan kijken; al die ruimte, dat uitzicht, allemaal friendjuhs....

Je ziet eigenlijk altijd al gelijk een verandering optreden: meer innerlijke rust, vriendelijk, blijer/meer open uit hun ogen kijkend, plezierig in het werk (naar je toekomen ip van je wegdraaien), geduldiger en betrouwbaarder (rekening met je houden) etc. Heeft met levenskracht en levenskwaliteit te maken.

Groet, Pien

Yvette Moleman schreef :

Toch even reageren; hiermee impliceer je eigenlijk dat het 24/7 beweging, ruimte etc bij een oud paard met artrose ook wel eens niet zouden kunnen lukken....

Ik zie niet in waarom een artrosepaard dan misschien toch beter af zou zijn met (een gedeelte van het etmaal) stilstaan in een stal.....

Groet, Pien

joop schreef:

Ja, bekend dit.
Een heel duidelijk voorbeeld was onze Winner die in zijn 'vorige' leven het predikaat a-sociaal, gevaarlijk en een etterbak eerste klas opgeplakt gekregen had, niemand durfde zijn paard bij hem te zetten. Nou, als er bij ons één was sociaal was en rust in de groepen bracht was hij het wel.

Of onze Moira, inmiddels net zo lang (1 jaar) hier als Amber en Quib.
Amber en Quib zijn vanaf het begin een open boek voor ons, Moira begint zich nú pas te laten zien. Die ging heel lang niks aan met ons, sinds kort dringen we meer tot haar door maar ook; leren we haar karakter een beetje kennen, weten we waaróm ze zo reageert als ze reageert etc.

Groet, Pien

Marianne Gomes schreef :

Mijn eerlijke antwoord?
Ik vinnum helemaal niks!
Omdat het gekruiste systeem kan zorgen voor verwarring in de hulpen maar, wat nog vervelender is, hij snoert onder de kaak in (bij sommige modellen ook achter de oren) en je krijgt geen (of een trage) release als je de druk op de teugels laat wegvallen. Zowiezo geeft een leren hoofdstel weinig release omdat het slecht glijdt (of je moet hem vaak invetten), een nylon hoofdstel doet dan nog íéts, maar het glijdt te traag terug als je de teugels 'loslaat'. Bij een paard met veel wintervacht en lange haren onder de kaak epileer je deze (auww).

Persoonlijk ben ik ook allesbehalve gecharmeerd van rijden met een touwhalster want de paarden die ik zie lopen allemaal met de neus in de lucht omdat de teugels onder de kin zwabberen. Een touwhalster heeft niet de stabiliteit van een sidepull.

Probeer dan beter eerst een gewoon stalhalster met de teugels in de ringen aan weerszijden van het hoofd. Wij hebben jaren zo gereden (ook in de lessen) totdat we kozen voor sidepulls, eigenlijk geprofessionaliseerde stalhalsters, zij het dat ze beter aansloten waardoor je minder 'ruis' krijgt in de hulpen.

Groet, Pien

Stephanie Pots schreef op maandag 25 oktober 2010, 8:09:


Een stalhalster zit inderdaad losser om het paardenhoofd en dat geeft wel eens 'ruis' bij het geven van de hulpen, dat klopt. Om me heen zie ik ook vaak zwabberende of draaiende touwhalsters en dat is al even irritant. Met een kaptoom kun je alleen prettig rijden als er zoveel ringen aanzitten dat je de teugels aan de zijkanten kunt vastmaken ipv op de neus.

Groet, Pien

Stephanie Pots schreef op maandag 25 oktober 2010, 8:41:


Hoe wil je er dan mee rijden als die ringen bovenop de neus zitten?
Groet, Pien

e m kraak schreef op maandag 25 oktober 2010, 8:52:


Ahum, , dat blauwe touwhalster had Holly die dag alleen aan op de foto omdat haar eigen halster onder de modder zat. Dit past(e) inderdaad niet, dat is zo'n zwabberding. Het is inderdaad glad touw.
Goeie tip overigens, ik kende hem nog niet. Maar ik gebruik ook geen touwhalsters verder.
Gewoon een stabiel stalhalster vind ik het handigste, ook omdat het merendeel van de lessers niet in staat is om een goede knoop te leggen.

Groet, Pien

Marianne Gomes schreef op maandag 25 oktober 2010, 15:45:


Onder mijn paarden zijn ook wel paarden die naar een (onze) hond trappen of erachteraan gaan, dat laatste puur uit een soort van speelse joligheid. Ze zijn ook wel eens over onze hond heen gewalst. Hierdoor heeft zij wel precies geleerd bij welk paard ze wel en waar ze niet in de buurt moet komen. Bij sommigen mag ze zelfs de zwilwratten afknagen.

Van ons mag geen enkele hond in de paddock en onze eigen hond kan het onderscheid heel goed maken. Zij ligt uit zichzelf heel trouw naast de paddock te wachten als wij er aan het werk zijn. Soms ook loopt ze mee (afhankelijk van de groep paarden die er staan). Een hond kan dat goed leren. Dat werkt beter dan het je paard af te willen leren.

Groet, Pien