Nils, yoehoeeeeeeee ... waar ben je?
Kan jij niet iets organiseren om "ons" op weg te helpen bij het bitloos mennen? Ik wil dat ook graag leren! Ik heb namelijk een heel mooi paard staan, die er volgens mij voor geboren is

Zoooooo weer een lesje achter de rug op Yurrien. Tijdens het vertrek heb ik, naar aanleiding van de vorige les en het oefenen thuis, gevraagd om bijzondere aandacht voor tempowisselingen en de daarbij horende teugelvoering. Als Jeen draaft, dan draaft ie … klinkt vreemd, maar wij, Jeen en ik dus, hebben vooralsnog maar één gang in draf en dat is DRAVEN. Zo ook de galop of ik moet achter iemand aan kunnen galopperen en die versnelt, dan wil hij ook wel versnellen. Maar in de gangen versnellen en weer vertragen … dat vinden wij lastig. Vooral het vertragen om zo te komen naar een rustige én zachte overgang naar draf of stap. Overgangen terug hé … ik vind dat zo lastig!
Yurrien is een slim paardje en weet precies wie hij op zijn rug heeft zitten … dus Yurrien gaat met mijn voeten spelen door onder mij uit te lopen … ik had dat in het begin niet eens in de gaten hé … ik dacht dat is een voorwaarts paardje. Snel werd ik gecorrigeerd door Eddy “op jouw tempo, Anja!” Ja tuurlijk, doe mijn best … maar HOE???? Contact maken met je teugel, kort maar duidelijk 1-2-3 en dan met je bovenlichaam iets vertragen … o ja, hmmmm …. Yurrien liet een paar keer goed merken dat hij niet akkoord was … hahahaha … Eddy: “haaaaa je hebt discussie, das goe …” Dat is goed? Ja, en dan? Klinkt ongelooflijk stom, maar ik dacht altijd dat ik dan wat verkeerd deed en heb er eigenlijk nooit aan gedacht dat het paard een discussie met je aangaat “ik wil sneller, ik wil sneller, toe nou … laat me nou” Ruim 1,5 uur later kreeg ik het een beetje voor elkaar om Yurrien regelmatig op mijn tempo te laten lopen … zonder rukken en plukken hé … en kreeg ik het gevoel hoe je de “cruise control” kon toepassen. Laatste stukje voor eindbestemming …. Hoppa galoppa … “Zo!” dacht Yurrien: “Wie het eerste thuis is?” en toet-toet … Yurrien liep Eddy op zijn Indy voorbij “DOEI!” Anja , hij loopt onder je uit, hij speelt weer met je voeten! Jaaaaaaa, dat weet Anja, maar fuck het was geen handgalopje!!!! Binnen een splitseconde zag ik Indy en Eddy naast me, die mij duidelijke instructies gaf 1-2-3, ontspanning, bovenlichaam, 1-2-3 …. JAAAAAA, Yurrien kwam weer terug op het tempo wat ik aangaf en vanuit die bedaarde galop terug in een relaxt drafke om vervolgens weer zeer relaxt over te gaan naar stap … “Good Boy!” en lange teugel ….
Langs de weide naar Outback liet Yurrien wel heel veel ruimte tussen zijn geliefde Indy zitten. Op het moment dat ik vroeg aan Eddy “zou hij moe zijn?” draafde hij aan … hahahaha, nee, Yurrien liep op eigen benen en wel op de mijne. Goed hé? Op dat allerlaatste moment liet Yurrien mij weten dat hij mij best wilde volgen als ik maar duidelijk was!
Zeer recent vroeg iemand mij waarom ik bij Eddy les volg helemaal in België. In welke manege gaat er een instructeur naast je rijden in rengalop om je instructies te geven? Justem, daarom dus!

angelique hage schreef op maandag 1 november 2010, 22:46:


Zal ik jou eens zeggen wat ik denk .... zal ik? Ik denk dat die stoere, lieve Banjer helemaal niet opnieuw beleerd hoeft te worden. Ik denk dat wij het zijn!
Of je nu op "middelbare" leeftijd leert rijden of je hebt je hele leven maar wat aangerommeld en denkt op "middelbare" leeftijd de draad weer op te kunnen pakken ... het antwoord ligt in "wat wij doen!" Volgens mij is het leren "communiceren". Het paard is goed in staat om weet ik hoeveel commando's te verstaan en wij zien feitelijk niets van wat het paard ons probeert te vertellen. Neem nou dat stomme voorbeeld van mij ... Yurrien loopt echt relaxt op mijn tempo, ruim achter Indy in plaats van in haar staart ... in plaats van dat ik de boodschap snap dat hij met mij een communcatielijntje is gestart, denk ik dat hij moe is Op datzelfde moment draaft hij aan alsof hij wilde zeggen "STOMKOP!" Gelijk had hij, hahahaha ... Ik vind dat zo leuk hé ... je openstellen voor de kleinste details die ik dan nog met hulp van Eddy moet zien, maar dan toch ... je gaat er op letten, je leert het voelen ... ik wil niet bosklossen, ik wil niet als passagier maar een beetje in de rondte hobbelen, ik wil een echte ruiter worden ... een combinatie. Een volwaardige dialoog tussen mij en om het even welk paard. Dat doet recht aan het dier, vind ik.

Merel Stoffers schreef op woensdag 3 november 2010, 19:08:


Piet Bakker.

Ik lees in veel reacties op diverse onderwerpen dingen die met enige stelligheid worden beweerd en waar ik moeite mee heb die te begrijpen.
Voor bepaald gedrag of problemen, ja noem het van mij part “gedragsproblemen”, wordt nog al eens de oplossing gevonden in knuffelen, tegen het paard praten of zelfs het spirituele. Wat mij opvalt is dat het voornamelijk de vrouwelijke forumleden zijn die hier op terugvallen, de mannelijke forumleden blijven vaak buiten deze “gevoelsmatige” reacties … waardoor ik geneigd ben te denken dat het een typisch vrouwending is.
Kijk ik naar mijn paarden, dan zie ik een tegenovergesteld gedrag. Ze scharrelen rustig rond in de wei, zij aan zij of soms volledig uit elkaar, krabbelen elkaar eens wanneer ze jeuk hebben, gaan bij elkaar staan als ze een dutje willen doen. Ik zie zelfs de merrie haar veulen niet knuffelen, maar wel de bescherming bieden als het veulen laat blijken dat nodig te hebben. Ze bieden elkaar stabiliteit, rust en veiligheid. Dit alles in absolute stilte.
Dan komt de mens de wei in stampen. Alle paarden moeten betast en bejubeld worden, eventjes lekker aan de borst- of bilpartij gegrepen worden … hup, kus op de neus, even ruiken in de hals. Kortom, wij zitten met onze grijpgrage handjes als vanzelfsprekend aan het dier. Deze is het inmiddels zo gewend dat het deze handelingen toelaat. Geconditioneerd gedrag? We zoeken oplossingen in allerlei ver gaande psychologische ideeën, dichten het dier allerlei trauma’s of gemoedstoestanden toe en projecteren onze gevoelens op het dier als ware hij/zij zelf een mens. Doet dit recht aan het paard? Ik denk van niet. Ik denk dat wij het paard recht doen als wij ons consistent en consequent gedragen, rust uitstralen en dienovereenkomstig handelen. Dan, denk ik, ziet het paard ons als betrouwbaar en zal het ons ook op die manier behandelen. Hoe meer ik leer, hoe meer ik zie, hoe meer ik tot de conclusie kom dat wij als mens ons vaak onnozel gedragen. Als het paard één menselijke eigenschap zou hebben, dan zou hij toch met enige regelmaat plat van het lachen liggen om dat rare wezen dat zich mens noemt … of niet?