Vind het een ontzettend leuk initiatief Pien!

Zelfs ik, in heel ver weg, vind het leuk en zou er zin in hebben!

Jaren geleden deden wij altijd Kerstritten met paarden... enige voorwaarde was dat er 'iets' van Kerst op jouzelf of op je paard moest zitten.
Nou.... dat heb ik geweten!! De meest ludieke Jingle Bells uitmonsteringen kwamen voorbij en weken later kon je nóg de veelkleurige lametta vinden waar we gereden hadden. Goed voor wekenlang napret en fun!

Vanuit het zeer zonnige (heerlijk 25 graden) zuiden wens ik jullie alvast dezelfde voorpret en lol toe!

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

@Peet: Helemaal.... hartgrondig mee eens!

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Ik denk dat je gelijk hebt.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Ans, als jouw zus in verhouding meer paarden heeft, wat meer werk met zich meebrengt, zou zij procentueel meer arbeid moeten verrichten dan jij.
En ik denk, gezien jouw schrijven hier, dat je dit best kunt bespreken.
Want ook al is het je zus en jullie beider hobby, hoef jij niet veel extra werk te doen omdat zij paarden erbij gefokt en gekocht heeft.
Toch?

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Stephanie Pots schreef op donderdag 4 november 2010, 6:44:


Een speklappie......

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Leuk geschreven!!!

Noppes en z'n vriendje kussen inderdaad, alleen noem ik dat aflebberen.

Noppes is trouwens behoorlijk aan het vreemdgaan. Met het puppie-teefje van de buren, die nog net klein genoeg is om door de mazen van het schapengaas te kruipen.
Nou ja... zolang ze er nog doorpast.... mag ze hier komen spelen.
Is goed voor hun hondse sociale ontwikkeling. En mijn kijkpret.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Marianne, zelf zou ik niet zomaar 'n paard zonder gezelschap van 'n andere pony of paard houden. Toch..... is m'n eigen Chaser toevallig ook 'n einzelganger.

Het paard wat altijd alleen stond.... in feite diep triest, voortgekomen uit jaren eenzame opsluiting als show/dekhengst in de USA. Eenzaam hoekje in het weiland, het hoofd diep gebogen.
Paard A-Sociaal dus. Wist niet hoe hij zich moest gedragen, weet eigenlijk nog steeds niet wat ie met kriebeltjes van mij of andere paarden aanmoet.
Een paard wat helemaal niemand 100% vertrouwt, + mentale en lichamelijke littekens.

Hij heeft alleen gestaan, taalde echt niet naar andere dieren om zich heen.
Degenen hier die hem kennen weten dat hij zich volkomen afsloot voor de rest van de wereld. (Later kwam daar wél 'n vriendje bij... z'n maatje de paint... Maar die heeft hij vanaf de geboorte meegemaakt, hij beschermde 'm zowat met z'n leven.)

En toch..... begint ie nu te gillen als ik de andere ophaal. En zo heel af en toe... zeldzaam maar het gebeurd... staan ze beiden te groomen. Stelt hij het gezelschap van die andere, waartoe hij veroordeeld is in deze rimboe, op prijs.....
Zou je dus een paar jaar geleden tegen mij hebben gezegd: kun je een paard alleen houden... zou m'n antwoord, met Chaser in gedachten: ja zijn geweest.
Stel je me nu dezelfde vraag... zou ik zeggen: nee.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.