Ik lees in veel reacties op diverse onderwerpen dingen die met enige stelligheid worden beweerd en waar ik moeite mee heb die te begrijpen.
Voor bepaald gedrag of problemen, ja noem het van mij part “gedragsproblemen”, wordt nog al eens de oplossing gevonden in knuffelen, tegen het paard praten of zelfs het spirituele. Wat mij opvalt is dat het voornamelijk de vrouwelijke forumleden zijn die hier op terugvallen, de mannelijke forumleden blijven vaak buiten deze “gevoelsmatige” reacties … waardoor ik geneigd ben te denken dat het een typisch vrouwending is.
Kijk ik naar mijn paarden, dan zie ik een tegenovergesteld gedrag. Ze scharrelen rustig rond in de wei, zij aan zij of soms volledig uit elkaar, krabbelen elkaar eens wanneer ze jeuk hebben, gaan bij elkaar staan als ze een dutje willen doen. Ik zie zelfs de merrie haar veulen niet knuffelen, maar wel de bescherming bieden als het veulen laat blijken dat nodig te hebben. Ze bieden elkaar stabiliteit, rust en veiligheid. Dit alles in absolute stilte.
Dan komt de mens de wei in stampen. Alle paarden moeten betast en bejubeld worden, eventjes lekker aan de borst- of bilpartij gegrepen worden … hup, kus op de neus, even ruiken in de hals. Kortom, wij zitten met onze grijpgrage handjes als vanzelfsprekend aan het dier. Deze is het inmiddels zo gewend dat het deze handelingen toelaat. Geconditioneerd gedrag? We zoeken oplossingen in allerlei ver gaande psychologische ideeën, dichten het dier allerlei trauma’s of gemoedstoestanden toe en projecteren onze gevoelens op het dier als ware hij/zij zelf een mens. Doet dit recht aan het paard? Ik denk van niet. Ik denk dat wij het paard recht doen als wij ons consistent en consequent gedragen, rust uitstralen en dienovereenkomstig handelen. Dan, denk ik, ziet het paard ons als betrouwbaar en zal het ons ook op die manier behandelen. Hoe meer ik leer, hoe meer ik zie, hoe meer ik tot de conclusie kom dat wij als mens ons vaak onnozel gedragen. Als het paard één menselijke eigenschap zou hebben, dan zou hij toch met enige regelmaat plat van het lachen liggen om dat rare wezen dat zich mens noemt … of niet?