Marianne, zelf zou ik niet zomaar 'n paard zonder gezelschap van 'n andere pony of paard houden. Toch..... is m'n eigen Chaser toevallig ook 'n einzelganger.

Het paard wat altijd alleen stond.... in feite diep triest, voortgekomen uit jaren eenzame opsluiting als show/dekhengst in de USA. Eenzaam hoekje in het weiland, het hoofd diep gebogen.
Paard A-Sociaal dus. Wist niet hoe hij zich moest gedragen, weet eigenlijk nog steeds niet wat ie met kriebeltjes van mij of andere paarden aanmoet.
Een paard wat helemaal niemand 100% vertrouwt, + mentale en lichamelijke littekens.

Hij heeft alleen gestaan, taalde echt niet naar andere dieren om zich heen.
Degenen hier die hem kennen weten dat hij zich volkomen afsloot voor de rest van de wereld. (Later kwam daar wél 'n vriendje bij... z'n maatje de paint... Maar die heeft hij vanaf de geboorte meegemaakt, hij beschermde 'm zowat met z'n leven.)

En toch..... begint ie nu te gillen als ik de andere ophaal. En zo heel af en toe... zeldzaam maar het gebeurd... staan ze beiden te groomen. Stelt hij het gezelschap van die andere, waartoe hij veroordeeld is in deze rimboe, op prijs.....
Zou je dus een paar jaar geleden tegen mij hebben gezegd: kun je een paard alleen houden... zou m'n antwoord, met Chaser in gedachten: ja zijn geweest.
Stel je me nu dezelfde vraag... zou ik zeggen: nee.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.