Interessante topic, heb nog niet alles gelezen, maar wel al wat "koliekervaring".

Onze merrie (kwpn, bruin met kolletje en wit voetje rechtsachter) is toch wel koliekgevoelig. Eerste keer is jaren geleden toen ze nog op stal stond, zonder op het eerste zicht enige aanleiding.
Ze heeft koliek gehad zo'n 18u na de bevalling.
Enkele weken geleden toen we ons nieuwe paardje bij hen hadden gezet heeft ze ook nog eens koliek gehad. Ze hadden die dag een groter stuk gras bijgekregen (om de gemoederen te bedaren), maar de DA zei dat het vooral aan de stress zou gelegen hebben.
Gelukkig was het in alle gevallen met medicatie opgelost.

Haar veulen (ook bruin, met witte bles en aan rechtervoorvoet en ook aan een achtervoet een heel klein beetje wit) is ook overleden aan koliek, maar heeft op zich een heel logische verklaring. Hij was de week ervoor geopereerd, er werd toen gezegd dat hij op stal moest blijven en buiten enkele keren aan de hand wat buiten stond hij dus ook op stal. Voor de wondverzorgingen kreeg hij telkens ook nog eens een lichte verdoving + medicatie. Dus geen 2ha om op rond te lopen, hooi ipv gras en een kompleet andere omgeving...

De DA vermoedde dat hij een darmperforatie heeft gehad. Hij mankeerde die dag op het eerste zicht niks en 2u later was hij dood. Ik vond hem in die week wel erg rustig, maar heb dit toen geweten aan aan die verdovingen en andere omgeving, maar misschien was er al langer iets aan het broeden...
Hij is niet oud genoeg geworden om te weten of hij koliekgevoelig was, maar met de achtergrond van mama in gedachten... ik heb het mij al vaak afgevraagd...
Alsook of ik hem toch niet beter (beperkt) buiten had gelaten terug bij zijn "kudde"...

Lena,

Afgelopen winter voor 't eerst in de sneeuw gereden. Het is gewoon heerlijk en mooi!
Aanpassen doe ik in de zin van: uitkijken of er onder de sneeuw geen bevroren plassen liggen die dan breken als je er over zou rijden. Dit heb ik één keer aan de hand gehad, gelukkig zonder veel erg, en mijn paard bleef gewoon rustig (my horses are fantastic!). Trouwens, hij wilde toen niet rechtdoor, dus nu geef ik hem de vrijheid om zelf zijn weg te kiezen.

Moeilijker vind ik platgereden sneeuw, die wordt dus wel spiegelglad. Je merkt dit trouwens direct aan je paard (ze zijn ook niet van gisteren hoor!): ze beginnen erg voorzichtig te lopen en zoeken zelf de kant op. Dat jij dan met je been tegen de afrastering komt, is uiteraard niet hun zorg. Ook hier had ik de indruk dat als ze lange teugel hebben en je hen niet stoort, dat ze het wel kunnen. Maar ik vind het absoluut niet leuk en probeer dit dus ook te vermijden.

Zelf de (boven)benen en voeten warm houden is de kunst. Ik deed een kousenbroek, een legging en daarover mijn rijbroek aan. Ik ben aan het denken om in van die lange chaps te investeren.
En er zijn zo van die verwarmingsdingen om in je (hand)schoenen te leggen (waarschijnlijk niet echt milieuvriendelijk, denk ik). Ze zijn naar het schijnt gemaakt om in ski(hand)schoenen te leggen en je kan ze in de Decatlonwinkels krijgen (ben er zelf nooit geweest, maar laat ze daar wel meebrengen.

Eerlijk gezegd: ik kijk terug uit naar die sneeuwritten.

Lena,
(Grandioos bitloos in de sneeuw)

Uiteraard is clickeren een goede manier om te leren. Maar buiten dat is het toch ook erg belangrijk om een goede band op te bouwen met je paard, vertrouwen geven. En dat duurt een hele tijd, zeker bij een paard dat zo reageert.

Mijn ruin had ook een stalverleden en was ook kopschuw. Ik kende dat woord zelfs niet, was zogezegd een mindere eigenschap van hem, en ik geloofde alles wat men mij daar vertelde (van "paard" en "natuurlijk" had ik al helemaal nooit gehoord).

Waneer is dit beginnen beteren?
Toen we een paard bijkochten en daardoor met hem verhuisden naar een andere plaats waar ze op weidepension konden (was voor 2 paarden even duur als 1 paard op pension). Hij kwam terug in een groep terecht, en ondanks dat hij zich meestal afzonderde veranderde hij daardoor toch.
Maar het is pas echt gebeterd toen we zelf de faciliteiten hadden om ze houden en we dus zelf voor alles moesten instaan. Je komt dan veel meer bij je paard, ook gewoon zo maar, zonder dat je iets verlangt. Hij moest echt leren beseffen dat er ook "goede" mensen zijn, die het goed voorhebben met hem.

Nu vind hij het meestal heerlijk als ik de losse haren uit zijn hoofd krab en hij kan eindeloos genieten van een rubber handschoen op zijn voorhoofd. En ik ook. Met de andere paarden is dit vrij vanzelfsprekend, maar bij hem krijg ik daar een echt warm gevoel bij.
Maar heel af en toe, meestal als ik er met mijn gedachten niet 100% bij ben of iets te bruusk ben (meestal dus de combinatie van beide), dan schrikt hij nog even terug.
Ik weet dat dit dan mijn fout is, en ben er dan direct terug bij. En hij beseft vrijwel onmiddellijk dat zijn reactie misschien toch wel wat overdreven was en ontspant zich dan terug (en meestal zucht hij dan even later eens diep, met zijn hoofd half stok).

Dus ja, ik heb geleerd dat je met geduld ook heeel ver kan komen. En hij zal wellicht altijd een kruidje-roer-me-niet blijven, maar dat is voor mij prima. Bij hem krijg je altijd direct feedback over jezelf. Heel leerrijk.

Lena

Van de week even gecontroleerd (je kan nooit weten hé?). 12 heel propere hoeven gezien. Vooral die witte hoeven van Nexor vallen nu op. Net alsof hij net van de pedicure komt.

Lena

Frans Veldman schreef op dinsdag 7 december 2010, 13:33:

knip knip

Wegnemen van de ongerustheid door de tegenstrijdigheid in informatie te elimineren.

En daar is heel wat werk voor de boeg. De afgelopen 14 dagen heb ik zeker een 10-tal keer een vraag of opmerking gekregen over mijn paarden. In de trant van: "nu heb je ze toch wel op stal staan he, met dit weer" of "heb je ze nu ook zo'n dekentje aangedaan" of "nu hebben ze wel een speciaal dieet zeker", of "nu is het toch te slecht om paarden buiten te laten"....

Allemaal van gewone mensen zonder paarden met de beste bedoelingen. Daarstraks nog een oud student van mij die ik tegenkwam.

En tegenwoordig stel ik dan een wedervraag:
"Wat zou jij verkiezen? Met een prachtige wintervacht die warmer is dan je beste donsdeken kunnen kiezen of je binnen of buiten gaat staan, samen met je kameraden. Of continu opgesloten zitten in een donkere ruimte die vergelijkbaar is met de grootte van je bed, zonder sociaal contact, en waar ze de hele tijd in hun eigen mest moeten staan?"

Het antwoord is dan iets in de aard van:
"Ja, eigenlijk als je het zo bekijkt... heb je waarschijnljk wel gelijk".
En aangezien ze allemaal weten dat ik heel veel om mijn paarden geef, heb ik de indruk dat de boodschap wel aankomt.

En dan benadruk nog eens dat paarden geen mensen zijn, en dat eten ook voor warmte zorgt en dat ze nu zeker voldoende hooi krijgen.
En dat mijn paarden er volgens mij goed en gelukkig uitzien.

Misschien moeten we gewoon overal ter wereld wel affiches hangen...

Vorige week stelde een collega weer eens zo'n vraag, en een andere collega (die de uitleg al eens gehoord had), heeft die ene eens netjes verteld waarom dat allemaal niet nodig was

Groetjes, Lena
(die dit vroeger ook allemaal niet besefte...)

Leuk topic om te lezen zo op vrijdagnamiddag...

Zaterdag en zondag hebben we met zijn 2 ettelijke uren geschept. Zaterdag zat alles nog niet los, zondag dus wel. Ook hier zijn het maar 3 paarden en dat lijkt me toch wel anders dan zo'n hele kudde. En zo met zijn tweetjes... het was best gezellig.

Ik ben nu net terug van de wei en momenteel ging het scheppen perfect. De ballen zijn wel bevroren, maar komen nog prima van de grond af, behalve op de klinkers, daar zat het wel vast. Ik heb zelden zo "keurig" kunnen scheppen .

In de stallen hebben we nu een heel dun laagje stro gelegd, om het vastvriezen aan de klinkers te voorkomen. Buiten gaat dit moeilijker omdat het daar wegwaait.

En de paarden: eentje is even komen "helpen" en daarna hebben ze heerlijk staan zonnen.

De kruiwagen is wel sneller vol aangezien het niet zo goed plakt en aanduwt. Maar ja, hij is dan ook weer niet zo zwaar. En je kan in principe ruimen met je zondagse schoenen, geen modder en dat vind ik toch een groot pluspunt.

Niettemin verlang ik al weer duchtig naar de zomer.

Groetjes, Lena