ik denk dat soms paarden hun eigen mening hebben, alle goede bedoelingen ten spijt.
Heb zelf eens een oudje gehad, door de eigenaar min of meer vergeten. In een wei gepleurd, in zijn eentje, niet meer naar om gekeken. Wel 24/7 buiten en wel geitjes e.d. erbij. Maar een gelukkig paard was het niet.
Toen ik het kocht, had het jaren geen aandacht meer gehad.

Paardje was gek op aandacht maar bleef beetje depri. Ook toen ik er later een shet bij plaatste. Het bleef een wat zielig paard. Toen ik het door omstandigheden tijdelijk in een manege moest onderbrengen, kwam het met dagdelen in een stal. Maar ze hadden daar open stallen met muurtjes van ong 1 meter tussen de paarden in, waardoor de paarden contact met elkaar konden maken. Bovendien hadden ze vrij zicht op alle andere paarden en de binnenbak. Uiteraard gingen ze overdag naar buiten (denk uurtje of 8)

Het oudje was een heel aandoenlijk paard, lief en swinters met een teddyvacht en werd al meteen de lieveling van de kinderen in de manege (knuffelen he... ik was de enige die ermee reed) Bovendien raakte hij dik bevriend met zijn buurman.
Ik heb dat paard enorm zien opleven daar. Hij werd vrolijk, kreeg massa's energie en uiteindelijk heb ik er zelfs wat clubwedstrijdjes mee gereden en gewonnen. Beest vond alles prachtig. Vooral het meedoen en de aandacht. Het werd gewoon een vrolijk en gezond paard.Zelfs ooit een demootje NH mee gedaan. En heerlijke buitenritten gereden. Regelmatig als een begeleiding bij de kinderen, waarbij ik onder andere een stoute bokkende pony van een paniekerig kind aan een touw kon haken en zo pony en kind veilig thuis kon blijven. Wegrennende pony's tegen houden, rust overbrengen op jonkies... hij deed het allemaal. HIj had gewoon weer een taak.

Hij is helaas onverwacht, ong 2 jaar later, overleden aan een hartstilstand. Tot groot verdriet van de vaste bezoekers van de manege. HIj had overal een warm plekje in het hart.

Later kreeg ik een ander paard wat ik daar onder bracht, maar dat paard werd hypernerveus van die open stallen en die paarden die zo makkelijk aan haar konden terwijl ze niet wegkon. Bovendien had ze het te warm in de stal. Voor haar was de oplossing 24/7 buiten.

joop schreef op dinsdag 14 december 2010, 13:50:


Dat dacht ik dus ook. Gezien een blind paard makkelijker in paniek raakt (het ziet geen roofdieren naderen) en de 'kaart' in een dergelijk geval kwijt raakt.

Een ziend paard wat uitbreekt ziet na de paniek waar hij staat. Het blinde paard niet. Staat hij aan een afgrond? Is hij omringd door roofdieren? is hij wel ontsnapt aan gevaar?

Het normale gedrag, wegrennen en op veilige afstand omkijken, is voor een blind paard niet mogelijk.

Spirithorses schreef op dinsdag 14 december 2010, 8:39:


Wachten op de dooi en verspreiden...
Het dooit hier niet in de winter en gezien de temp zakt tot -20/-25 krijg je het met hamer en bijtel nog niet los.
Laten liggen dus. Geen fris gezicht.. maar ja...

Hebben 6 ha voor 2 paarden momenteel, maar ja... ze poepen toch altijd voor de stal en vooraan in de wei, waar ook voer en water is. Meer dan af en toe een bescheiden wandelingetje in het voorste gedeelte van de wei zit er niet in. In het achterdeel van de wei, veruit het grootste deel, komen ze niet. Zal te vermoeiend zijn met die diepe sneeuw.

Spirithorses schreef op dinsdag 14 december 2010, 21:52:


Ik heb lang niet zoveel ervaring als jij Pien, maar voldoende om dit te kunnen beamen. Ik ben zelf ook een alles-redder, maar heb op de harde wijze ontdekt dat het soms gewoon niet goed komt. En dat voor de paarden die geen normaal paardenbestaan kun leiden maar toch op allerlei manieren in leven worden gehouden, gezonde paarden richting slacht verdwijnen.
Overschot is overschot.
Zo eenvoudig is het.
Ze raken de paarden hier aan de straatstenen niet meer kwijt.