Piet schreef op maandag 13 december 2010, 17:36:


Als je mijn "ego" bedoelt , dan moet je weten dat die niet persoonlijk gericht was. Iedereen heeft een ego, dat is diegene die je beschermt tegen je eigen schaamte, onzekerheid, ... Die zit op éénieders schouder, ook op die van mij . Maar we moeten hem soms eens leren aan de kant schuiven om te laten zien wie we echt zijn en om onszelf en ook anderen verder te helpen. De schuld afschuiven op een ander is ook het eigen ego dat het eigen individu probeert te beschermen tegen zijn eigen schuldgevoelens. Jij, ik, Jan en Alleman, Piet, heeft een ego. Ik durf dat gerust ego te noemen, het is niet zo'n negatief begrip als algemeen gedacht. Hoe groot dat ego is, dat is natuurlijk andere koek.
Soms moeten we naar een ander leren luisteren om hem te verstaan, niet?

Even iets 'anders' dan het overentweer geruzie over iets dat irreversiebel is en niet onze verantwoordelijkheid draagt naar mijn mening, laat staan alle veroordelingen vanachter een PC. Daar blijf ik bij.

Gisteren waren al mijn paarden op de verste weide aan het grazen. Ik had ze daar via een tweede poort naartoe laten gaan (die heel de dag openstond trouwens net als alle andere doorgangen daar naartoe). Normaal 9/10 doe ik de eerste poort open, maar wegens grondwerken was dat niet mogelijk.
Tussen haakjes ... die grondwerker is ook nog eens met volle kar achter zijn Jhonn Deere in de gracht terechtgekomen tussen onze weilanden Maar dat is niet echt aan de orde.

Alle coole paarden (Sunny en Invierno) s'avonds heel voorzichtig over bevroren ondergrond door de tweede poort. Behalve Amaroc en Enno die eerst niet wilde komen en achteréénvolgens als twee wilde dwaze spanjaarden in volle rengalop kwamen afgestormd over de bevroren grond. En op de eerste poort afstevende, mijn armzwaaien kon er niets meer aan veranderen. Amaroc zag het pas om de laatste meters en gaf nog gas bij. Beter hard er dwars door heen knallen dan traag en vast komen te zitten. Sprong over de onderste draad en tussen de twee andere. Twee draden over en dan .... zijn even emotioneel opgeladen schaduw Enno een tiental meter er achter rennend doet net hetzelfde Hoogste draad thv halsstreek .... al een geluk knalde alles uit elkaar en kwamen zij er zonder kleerscheuren vanaf. Stonden ze achteraf nog schaapachtig te kijken naar me, kop tegen kop. Alsof ze nog geneens begrepen hebben dat ze door die draden gelopen hadden.

Dus nu plastieken zakjes aan de poorten die gesloten zijn en waar verwarring over kan bestaan in het schemer. Maakt geluid en is duidelijk zichtbaar.

Dwazerikken!

Ik lees mee en bedenk me dat volgens mij heel veel mensen tegen euthanasie zijn, ook al zou er een gegronde reden voor zijn. Dat niemand het recht heeft om te beslissen over leven en dood. Een gedachtengang waar ik me soms zeker kan vinden, en soms helemaal niet. Maar als we niet zouden mogen beslissen over leven, zou er geen overbevolking zijn (mensen, maar even goed paarden ed.) Het lot of soms de natuur beslist over dood en wij proberen alles en iedereen halstarrig in leven te houden.

Dan vraag ik nou gewoon even uit interesse naar de reactie's: wie geeft ons het recht om te beslissen over leven (soms koste wat kost), maar niet over de dood (indien het voor de persoon of het dier in kwestie enkel een kwestie van aftellen is).

Volgens mij is het maar goed ook dat we over leven kunnen/mogen beslissen, en in de gepaste gevallen ook over de dood. Maar wat gepast is, houdt voor veel mensen iets heel erg verschillend in, heb ik al gemerkt.

Ans Jondral schreef op vrijdag 17 december 2010, 9:43:


Ik vind eigenlijk niet echt dat dat 2 verschillende dingen zijn.
Als je beslist over leven, voorkom je de dood (die hoe erg dan ook, eigenlijk het lot is). Als je beslist een leven te reden of nog beter langer te behouden doe je dat niet altijd met de gedachte aan wat die ander zou willen op dat moment. Soms willen ze gewoon dat je ze laat gaan, soms zijn ze op dat moment ook heel onverschillig over het leven. Maar je wilt niet achtergelaten worden. Of je denkt dat zijn tijd nog niet gekomen is (schuldgevoelens, medeleven, ...). En geloof me in de meeste gevallen, maar goed ook dat je een leven redt of toch blijft proberen als het een positief verloop heeft.

Als je beslist over de dood, beeindig je een leven. Een kwalitatief goed leven beeindigen, zal 9/10 niet gebeuren. Zo zitten de meeste mensen niet in elkaar. Maar hoeveel keer denken we niet na dat het beter "zo" zou zijn, hoe veel keer wordt dat wel niet gezegd door de personen in kwestie zelf? Dieren kunnen niet praten natuurlijk.

Het zijn zeker geen twee verschillende zaken. Ze zijn het tegenovergestelde, maar als je over het ene kan beslissen wanneer gerechtvaardigd, zou je dat ook mogen doen over het andere wanneer gerechtvaardigd.

Anja Seijn schreef op vrijdag 17 december 2010, 10:02:

Het zijn behoorlijke afwegingen want bijvoorbeeld een arts is

neen, dat hoeft niet altijd gelinkt te zijn met -genezen-, maar is altijd wel gelinkt met -in leven houden-. Maar idd dat is de opleiding, maar ook de druk van de maatschappij dikwijls vnl in de humane geneeskunde.
En nu moet die PC echt wel af, morgen en overmorgen examens