angelique hage schreef op donderdag 16 december 2010, 15:44:
> Wederom oneens: ik heb dat paard neurotisch rondjes zien lopen, de wonden
> aan zijn lijf gezien (doordat hij door de afrastering was gegaan), etc,
> etc. En ik heb de worstelingen van Anja en vooral haar verdriet
> meegemaakt. Dat het met dit paard uiteindelijk is afgelopen zoals het is,
> is voor de volle 100% op Anja's realiteitszin en moed terug te voeren.
> Piet daarintegen worstelt naar mijn volle overtuiging (nog steeds) alleen
> vanachter z'n toetsenbord met z'n eigen ego dat niet in lijn kan komen met
> de feiten en waarheden.
Gigantische mega-knip moeten doen ...
Lieve, lieve Angelique ... met de aankomende kerst in het achterhoofd (let it snow ...), zeg ik tegen jou ... let it go, let it go ...
Ik ben zelf op dit topic gedoken om voor eens en voor altijd af te rekenen met de suggestie dat het dier "opgeruimd" is omdat hij in de weg stond, dat ik er geen zin meer in zou hebben, dat ik het uit onkunde zou hebben gedaan etc. etc. Je zou er bijna hilarisch om gaan lachen als je weet hoe ik woon ... tjonge, wat stond dat dier in de weg! Niets was zo simpel geweest om hem tot z'n 30ste te houden hoe hij stond, grote oogkleppen op doen ... gewoon een 15 kilo hooi iedere dag naar binnen schuiven, ach ... loopt paardje weer een wondje op ... kwak ik er toch gewoon wat groene klei op ... beetje poetsen, beetje tuttelen, vlechtjes maken ... nee, hij had zo 100 kunnen worden. Fantastisch leven toch, als je niet verder kijkt dan je neus lang is? Dusssss .... laat lekker gaan. Als Piet echt zo begaan was geweest en zich er niet bij neergelegd heeft (whatever that may be), dan was het verhaal toch anders afgelopen dan een simpele opmerking, zonder ruggespraak: "we stoppen met het vervolgverhaal blabla ..." en als hij dan vanaf het begin zo eager was geweest om voor dit dier wat te betekenen waarom dan niet reageren op de hulpkreet die HIER op dit forum heeft gestaan. Zware woorden hoor ... betrokken, niet neerleggen etc. etc. ... maar weet je ik geloof niet zo in woorden, ik meet in daden. Dan nog was de uitkomst hetzelfde gebleven, want ik was na heel lang wikken en wegen, observeren en raadplegen, uiteindelijk toch op dezelfde conclusie uitgekomen. Ik heb genoeg eigen kennis om eventueel gebrek aan kennis of kunde mij mezelf te erkennen en voel me absoluut nooit te groot of te sterk of te stoer om de hulp van anderen in te roepen, maar ik ga mijn verantwoordelijkheden ook niet uit de weg en schuif die nooit op anderen af ... je gaat voor problemen staan en je verschuilt je er niet achter! De rest is allemaal geschiedenis ...
Maar kunnen we nu terug naar deze merrie ... heel ander verhaal, heel andere achtergrond ... dus als ik het mag geloven ... appeltje-eitje, toch? Dus Piet, werp je op die merrie ... die is al gewend om ruiters op haar rug te dragen en volledig opgeleid ... twee vingers in de neus en gaan met die banaan! Kun je daarna mij weer onder de neus wrijven "zie je wel!" ... beetje appels met peren vergelijken, maar daar zie ik je wel voor aan. Succes!
Warboel
