Cindy Helms schreef op vrijdag 17 december 2010, 10:22:


Ach, zo goed kende ik hem ook niet.
Hij was een vriend van mijn broer, niet van mij.
Maar wat hij zei en hoe hij tegen dingen aankeek, zet me wel aan het denken.

Je weet natuurlijk niet hoe je reageert tot de moment dat je het effectief meemaakt.
Ik denk niet dat ik even positief en sterk zou blijven als die jongen.
En zelf al veel eerder vanboven op dat flatgebouw zou staan.

Veel sterkte voor jou...

Anja Seijn schreef op vrijdag 17 december 2010, 10:27:

En voor wie doe je dat dan?
Zoals ik al zei, altruïsme bestaat niet.
Die idee van trots en waarde is iets wat bestaat in jouw hoofd. Hoe weet jij nou dat het betreffende dier die zelfde ideeën erop na houdt?
De kans is bijzonder klein.


En dan heb je het over 'pijn' en iemand die reeds stervende is.
Hele andere situatie.
Ik ben heus geen sadist.
(Alhoewel ik denk dat mensen meer angst hebben van lijden dan van dood.)
Hoeveel dieren die afgemaakt worden, hebben zulke ondraaglijke pijn?
Niet al te veel, vermoed ik? Zo ver laat men het bijlange niet komen.
Waar trek je dan de grens?

Anja Seijn schreef op vrijdag 17 december 2010, 10:27:


Nou, lees dan je eigen berichten eens na over jouw paard en tel de 'praktische' argumenten die jij gebruikt om je beslissing te rechtvaardigen.
En niet foefelen hé!
Ik denk dat je schrikt van jezelf.
Ik heb je berichten namelijk wel kritisch gelezen en kan je vertellen dat je maar 2 soorten argumenten gebruikt.
Enerzijds de praktische en anderzijds dingen die te maken hebben met jouw eigen gevoel voor trots dat jij projecteert op dat paard.

Jouw motieven zijn heus niet anders dan degene die ik op schreef.
Het klinkt alleen wat minder mooi.

Dat kan ik ook doen hoor, als ik dat wil.
Niemand die mij gaat tegenspreken als ik zou schrijven dat een pony die niet meer zelfstandig recht kan komen geen paardwaardig bestaan heeft, toch?
Maar feit is dat dat eigenlijk niet uitmaakt.
Het is niet omdat ze niet recht zou kunnen dat ze meer pijn heeft dan ze nu heeft.
'Haar trots' is sowieso een menselijke emotie en niet echt relevant.
Blijft over: mijn praktisch gemak.
Ik krijg een pony van 350 kilo niet in mijn eentje recht en kan niet 24/7 naast haar gaan staan om haar in de benen te helpen.
En ik zou daar inderdaad een mouw aan kunnen passen, maar dat is dan voor mij een brug te ver.

Samantha65 schreef op vrijdag 17 december 2010, 11:35:


Anja, Heb je nu 3 accounts?
Zou je dan minstens je naam eronder willen zetten? Want zo kan ik ook niet meer volgen hoor.

Je bent een intelligente vrouw die weet hoe ze moet schrijven en argumenteren.
Je bent goed met woorden, beter dan ik en vele anderen. En je weet dat je daar mensen mee kan inpakken.
Maar strip je teksten van die mooie woorden en de essentie blijft net dezelfde als wat ik al schreef.

Wat ik praktisch noem gaat ook verder dan die hekken waar jij nu op doelt.
Het gaat om jou eigen incompetentie om met dat paard om te gaan.
Jouw kudde die niet geschikt bleek om hem in onder te brengen.
Tot op zekere hoogte ook onwil om daar keuzes in te maken. Zo heb je het welzijn van je andere paarden boven dat van hem verkozen zonder voor hem daarin een alternatief te willen voorzien.

Maar dat verwijt ik je ook helemaal niet.
Wat ik wel jammer vind is dat je dat niet erkent en dat je de reden van je beslissing bij hem neerlegt. Alsof hij het zelf gewild heeft, terwijl dat alleen projecties zijn van jouw eigen emoties.
Ja, ik vind hem een slachtoffer van jouw emoties en van een door jouw gecreëerde situatie.

Dani62 schreef op vrijdag 17 december 2010, 11:43:


Euthanasie als preventie?

Wie weet loop ik morgen wel onder een bus.
Dat lijkt mij ook behoorlijk pijnlijk?
Misschien moet ik dat ook maar proberen te vermijden dan?