Sandra van Bommel schreef op vrijdag 17 december 2010, 12:48:


Nee, het is de hypocrisie waar ik op reageer.
Dat het zo gedraaid en gekeerd wordt dat het uiteindelijk lijkt alsof het paard zelf een deathwish had. En dat iedereen braaf ja moet knikken en dat vooral niet ter discussie mag stellen om de gevoelens van de persoon in kwestie te sparen. Waarom eigenlijk?
En het is overgings echt niet de eerste keer dat ik in een gelijkaardige discussie verzeild ben geraakt.
Alleen toevallig nog niet op dit forum.

Anja, is een grote meid. Als ze er niet tegen zou kunnen, zou ze negeren wat ik schrijf en daar verder ook niet op in gaan.

Sandra van Bommel schreef op vrijdag 17 december 2010, 13:20:



Daar hadden we de anti-fok-brigade al voor.

Sandra van Bommel schreef op vrijdag 17 december 2010, 12:52:


Euh, natuurlijk voor jezelf.
Waarom heb je anders een paard?
T'is nou niet dat de wereld een betere plek wordt omdat ik toevallig dat paard heb.
En er zullen inderdaad wel mensen zijn die beter voor haar kunnen zorgen dan ik.

Ik heb ooit serieus overwogen om haar af te laten maken.
Maar dat had inderdaad ook meer met mezelf te maken dan met haar.
Ik kon haar niet meer zien zonder misselijk te worden door het idee dat ze 'stuk' was.
Ze was toen kreupel en heel stijf en elke keer als ik haar zag rond 'schuifelen', draaide mijn maag zich om.
Ik heb haar dan ook maanden genegeerd. Dan reed ik naar de wei en keek vanuit de auto of ze er nog stond. Ik stapte zelfs niet uit. En als ik toch op de wei iets moest doen of nakijken, liep ik langs haar heen. Zij kwam trouwens zelf ook niet. Paarden voelen dat wel aan, geloof ik.

Haar wegdoen naar iemand heb ik ook nog overwogen.
Maar dat kan ik ook niet. Egoïstisch waarschijnlijk maar ik ben zelf te hard vergroeid met haar. Jammer voor haar of niet? Tja, wie gaat het zeggen?

Ik geloof niet dat ze nu zielig is.
Ze is niet wie ze was.
Maar zielig, nou ook weer niet.
Moest ik mijn DA vragen om haar nu af te maken, ik denk trouwens dat die dat zou weigeren.

Hoi,

Kan iemand hier mij misschien helpen?
Ik ben zwaar aan het overwegen om één van mijn pony's 'weg te schenken'.

Aanvankelijk zou ik hem verkopen, maar hij heeft een bemerking die het moeilijk maakt om hem op een eerlijke manier te verkopen.
Dit valt waarschijnlijk wel mits een investering van enkele honderden euro's op te lossen.
Maar het maakt dat hij niet verkoopbaar is op korte termijn, toch alleszins niet aan de juiste personen.

Het zou echter zowel voor mij als voor hem beter zijn, dat hij zo snel mogelijk een nieuwe eigenaar vindt.
Die persoon heb ik mogelijk gevonden en ik heb haar laten weten bereid te zijn om hem te schenken aan haar.

Maar dan wordt het ingewikkeld.
De persoon in kwestie is geen bekende van mij. Het gaat om iemand die interesse in de pony toonde naar aanleiding van een oude vergeten advertentie, toen ik de pony eigenlijk reeds uit de verkoop had terug getrokken.
Ik heb haar 1 keer ontmoet en ze leek mij toen zeer geschikt voor mijn pony.
Maar verder ken ik haar niet.

Nu is de vraag hoe we dit juridisch moeten regelen?

Van mijn kant, wil ik enige zekerheid dat de pony inderdaad goed terecht komt.
En niet binnen afzienbare tijd weer van eigenaar moet veranderen.
Daarnaast heeft deze pony eigenlijk ook een behoorlijke waarde.
Hij is jong, heeft stamboekpapieren, is verder 100% gezond en bruikbaar en ook nog eens mooi om naar te kijken.
Zonder de bemerking die hij nu heeft (en die dus op te lossen is.) en wanneer hij beter getraind is, zou deze pony meerdere duizenden euro's kunnen opbrengen in een commerciële markt.
Dat opent eventueel ook mogelijkheden voor iemand met minder zuivere bedoelingen.
Wat ik graag zou vermijden.

Langs de andere kant heb ik ook geen zin om de nieuwe eigenaar één of ander wurgcontract onder de neus te duwen.

Hoe zou ik daar nu een mouw aan kunnen passen.
Er werden mij al dingen gesuggereerd ivm recht van eerste koop of inspraak bij een eventuele verkoop.
Maar dat lijkt mij niet haalbaar.
Ik schenk die pony uiteraard niet zomaar gratis weg om hem dan terug te willen/moeten kopen. + Dat de nieuwe eigenaar ook in hem zal moeten investeren.

Als iemand een idee heeft, hoe we hier een mouw aan kunnen passen?
Welke elementen zou ik moeten opnemen in dat contract?
En wat voor constructie lijkt jullie reëel voor beide partijen?

groet
Ans

Bedankt voor de tips, ik neem ze in overweging.

Het is niet de bedoeling dat ik hem ter adoptie aan biedt.
De nieuwe eigenaar moet 100% eigenaar worden.
Ik wil absoluut geen verantwoordelijkheid meer dragen voor hem.
Ik hoef ook geen vinger in de pap en ik ben ook niet van plan om eisen te gaan stellen aan de omstandigheden waarin hij gehouden wordt.

Dat de pony verkocht zou worden heb ik al langer geleden besloten.
En zelfs in deze slabakkende markt, was hij blijkbaar nogal gewild.
Wat ik in mijn openingspost noemde qua waarde bleek gek genoeg nog steeds reëel.
Als hij 100% gezond is en beleerd voor de wagen, blijkt dit commercieel een behoorlijk interessante pony. (Ik heb zelfs mensen aan de telefoon gehad die hem ongezien op basis van zijn afstamming en foto's voor goed geld wilden kopen.)
Voor mij doet dit momenteel niet ter zake maar vandaar wel mijn vrees dat iemand even snel geld aan hem zou willen verdienen.

Ik heb hem na enkele weken zelf weer uit de verkoop gehaald omdat die sarcoïd enkele keren een deal-breaker bleek.
Mensen zijn bereid een pony te kopen en daar behoorlijk wat geld voor neer te tellen, maar dan moet hij 100% gezond zijn.
Geen enkele koper die ik trof was bereid daar toegevingen in te doen, ongeacht de prijs van de pony.
Wat Cindy zegt ivm de prijs te laten zakken als compensatie van de kosten die gemaakt zouden moeten worden ivm die sarcoïd was voor niemand een optie.
Men koopt liever voor 2500 euro een 100% gezonde pony dan voor 1000 euro eentje met een sarcoïd om er dan misschien 700 in te moeten investeren om dat weg te krijgen.

Verder ben ik ook niet van plan om hem openbaar te gaan adverteren aan zo'n prijs.
Dan geef ik hem nog liever gratis weg aan iemand die aanvankelijk wel bereid was om kosten te maken voor de aankoop van een pony.

Mijn plan was eigenlijk om hem nog even aan te houden. Zelf opnieuw te laten behandelen en dan tegen de zomer opnieuw te koop aan te bieden.
Voor het geld hoefde ik dat niet zozeer te doen want uit de kosten geraak ik allang niet meer, zeker niet als ik daar nog nieuwe medische kosten en een jaar onderhoud zou moeten bij tellen.
Echt in de weg, loopt hij hier toch niet.
Maar nu Jamaica gestorven is, liggen de kaarten een beetje anders dan gepland en zou het toch echt beter zijn als hij zo snel mogelijk een nieuwe thuis heeft.

Wat mij betreft is de zaak ook al zo goed als rond.
Ik heb die beslissing genomen en ben niet van plan om daar op terug te komen.
Het gaat nu echt om de zakelijke/juridische kant van deze zaak.

Ik geloof zelf wel dat de persoon aan wie ik hem heb aangeboden, gek van hem is.
Een poosje geleden heeft zij mij gecontacteerd naar aanleiding van een oude advertentie, die ik vergeten te verwijderen was.
Ik heb toen meteen héél duidelijk aangegeven dat de pony niet meer te koop was.
Maar ze bleef aandringen om hem te mogen komen bekijken, al was het maar om te weten of ze op de goeie weg zat in haar pony-zoektocht, zei ze.
Ze heeft meer dan 200 km gereden om een half uurtje te komen grondwerken met een pony, van wie ze wist dat hij niet te koop was.
Dus ik heb daar wel redelijk vertrouwen in.
Zij is trouwens net zo goed vragende partij om dit duidelijk op papier te zetten.

groet
Ans

Christel Provaas schreef op zondag 19 december 2010, 12:25:


Afgelopen maand was een oud klasgenootje van mij, mee naar mijn paarden.
Ze is in juni afgestudeerd als (paarden)dierenarts en zou de week na het bezoekje een cursus gaan volgen bij Piet, dacht ik. (?)
Ik heb haar, om alvast eens te oefenen een voorhoef van Tempête laten bekappen.
Ik heb links even voorgedaan en zij heeft rechts dan hetzelfde proberen te doen.

Ze zei zelf dat ze tijdens haar opleiding zo goed als geen info had gekregen over hoeven.
1 halve dag eens wat uitleg van een smid en dat was het. Iets zelf doen, was er al helemaal niet bij.
Ik heb haar moeten uitleggen hoe ze een renet moest vasthouden en gebruiken.
En ik heb haar verteld hoe ik mijn paard graag op haar voeten zie staan en waarom.
Ze wist dat echt niet, hoor!
Ze zei dat elke probleem dat met hoeven te maken heeft, in Gent gewoon wordt doorgestuurd naar de smid. Die DA's zelf weten absoluut geen jota van voeten en willen dat ook niet weten.

Arabesk schreef op dinsdag 21 december 2010, 9:55:


Moet je je nu ook al gaan verantwoorden welk paard je precies opvangt, als je er eentje opvangt?

Niet iedereen heeft zin in een jong paard.

Ik heb bijna 2 jaar geleden een 20 jarige C-pony merrie opgevangen.
Pony was op de vrachtwagen gezet en ik kreeg telefoon.
'Mogen we ze brengen of rijden we naar het slachthuis?'
(Ze hadden mij uiteraard enkele maanden eerder al wel eens gepolst, of ik dat misschien zag zitten. Maar ik had daar nog niks op geantwoord.)
Die vrachtwagen kon dus letterlijk 2 kanten uit.
Tja, breng dan maar hé.
En ik ben best happy met mijn oude besje.

Het jaar voordien had ik een BWP-veulen aangeboden gekregen van dezelfde eigenaren.
Het beestje had wat zuurstofgebrek gehad bij de geboorte en was mentaal niet helemaal ok. (Was een dummy-veulen) Lief beest en verder ook wel gezond, maar niet bepaald verkoopbaar als sportpaard.
Ik heb erover gedacht, maar dat toch maar voorbij laten gaan.
Wat moet ik met zo'n jong beest?
Die ook nog eens makkelijk 1m65 groot zou worden en waar je 20 jaar aan vast zit.
Nee, liever niet.

Mijn oude pony heeft best ook nog recht op enkele leuke jaartjes op de wei.
Ook al was het misschien beter gerechtvaardigd dat een kreupele 20-jarige salami zou worden ipv een ander jonger dier.
Maar ik wilde deze pony opvangen, geen andere.

Als ik de titel las, dacht ik ook meteen aan zijn knieën.
Maar met jou uitleg erbij, vond ik het dan weer minder herkenbaar.
Vooral het feit dat het in galop zou gebeuren en dat hij dan schijnbaar wel kan blijven doorlopen terwijl het gebeurt?

Mijn Tempête had vroeger een tijdje wat te lossen kniebanden en stond dan inderdaad ook telkens met een gestrekt been naar achteren.
Maar ze kon dan echt niet meer lopen, hoor. Dat been bleef zo staan.
Dan was ze bijvoorbeeld rustig onderweg om naar mij te komen maar bleef halverwege plots staan met een gestrekt been. En dan zo'n domme blik erbij "Sorry, baasje ff wachten m'n been wil ff niet mee "
Die ging dan echt geen stap meer verder of ze had dat been moeten meeslepen.
Dan deed ze even een stapje achterwaarts en dan ging de vooruit daarna ook weer.
Ze had dat trouwens alleen in stap. In galop of draf heb ik het nooit gezien.
En t'is vanzelf overgegaan toen ze weer sterker werd. (Ze had dan na een lange periode stalrust en dus verlies van spieren.)

Ha Koen, happy birthday!!!

Sandra van Bommel schreef op zaterdag 1 januari 2011, 19:48:


Ik weet niet of je dat verder vergroeien wel moet willen?

Over mijn paard zeiden ze dat indertijd ook. Dat het vergroeien van die gewrichten een goede zaak was omdat de pijn dan deels zou verdwijnen.
Ik schrijf 'deels' omdat alleen die tarsaal-gewrichtjes kunnen vergroeien. Mijn paard had ook artrose in het tibio-tarsale deel, waar 90% van de beweging zit. En dat kan niet vergroeien.
En dat is de eigenlijke reden waarom men haar niet meer geschikt vond als rijpaard, die artrose in het bovenste (grootste) gewricht.
Had ze alleen die vergroeiing en cyste gehad in die kleine tarsaal-botjes hadden ze haar een veel betere prognose gegeven.
Dus het hangt er wel een beetje vanaf welke gewrichten in de sprong juist aangetast zijn.
Er werd toen zelfs voorgesteld dat als het vastgroeien niet snel genoeg zou gaan, dat men wilde opereren om de boel uit te boren om zo dat proces te versnellen. Uiteraard heb ik daarvoor gepast.
Zo zag het er trouwens uit, die vernauwing van die gewrichtsspleet:


Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen.
Cindy heeft al een paar keer tegen mij gezegd dat ze geen fan is van vergroeide gewrichten.
Hoe ze dat juist ziet, moet je haar maar eens vragen.
Kan zij veel beter uitleggen dan ik.

joop schreef op zondag 2 januari 2011, 10:56:


Er waren toch wel RX-en gemaakt?
Alé zo heb ik Sandra haar uitleg toch begrepen.
Zo kan je dat anders toch niet weten?
Aan mijn paard haar spronggewricht was/is van buitenaf alleszins zeer weinig te merken.
Af en toe een opgezette slijmbeurs, maar that's it.

Sandra van Bommel schreef op zondag 2 januari 2011, 11:23:


Inderdaad, gewoon die foto's opvragen.
Ik heb ze op mijn vraag, gewoon op een CD-rommetje meegekregen.

Die sprong kan inderdaad wel de aanstichter zijn van andere problemen hoor.
Dat is bij mijn paard ook zo. Die slaagt erin om zich telkens helemaal opnieuw vast te lopen en dat beperkt zich niet alleen tot dat rechter achterbeen.
Hoe dat precies allemaal kan komen, moet je ook maar eens aan Cindy vragen. (Maw, als ik jou was toch eens mailen. Misschien heeft ze wel zin in een vakantie naar Zweden? )

Sandra van Bommel schreef op zondag 2 januari 2011, 11:54:


Momenteel alleen lange teugelen en 1 à 2 keer in de week ofzo maak ik een ritje met haar door de omgeving. Beetje stappen en draven, meer niet.
(Maar dat is eerder omdat ik geen passend zadel meer voor haar heb. Dus ik moet er noodgedwongen zonder zadel op gaan zitten en dan beperkt ik de snelheid liever een beetje. Kwestie van ook te blijven zitten. )

Maar die foto's zijn van zomer 2006.
Er werd toen vlakaf gezegd dat ze nooit meer geschikt zou zijn als rijpaard.
En dat is incorrect gebleken!
Na 2006 is mijn paard nog zeker 2 jaar intensief bereden geweest.
Ik heb haar 2 jaar lang echt zowat elke dag gereden en ze liep beter dan ze ooit gelopen had.
Dat ik haar nu niet meer zo intensief kan rijden, heeft niet echt alleen met dat spronggewricht te maken. Paard is in 2008 ziek geworden, kreeg daardoor last in haar rug, kon niet meer bereden worden etc... En daardoor is het evenwicht dat we bereikt hadden dmv training verloren gegaan en is ze in een neerwaartse spiraal terecht gekomen.
Sindsdien probeer ik haar daar nog steeds uit te krijgen. Met wisselend succes.

Maar dan nog, ik denk niet dat je het helemaal mag vergelijken.
Zoals ik al schreef is de grootste reden waarom mijn paard werd afgeschreven als rijpaard die artrose tibiotarsaal. En dat heeft Rappa niet, toch?
Ik heb nog ff die foto gezocht, waarop te zien is wat ik daarmee bedoel.

Daar zie je artrose en losse botfragmenten zitten, rechts van het os talus (sorry ken daar de Nederlandse benamingen niet van) Op Echo bleek toen dat de hele kraakbeenaflijning van het os talus al aangetast was. Als je dan indenkt dat bij beweging van die sprong die tibia telkens over dat bot glijdt, kan je je daar wel iets bij voorstellen?
Die gewrichten daaronder bewegen allemaal veel minder.
Je ziet bij mijn paard trouwens altijd wel 'iets' in die beweging van haar sprong.
Ze is nooit 100% zuiver. Maar ik veronderstel dat dat mechanisch is, door de beperking die ze heeft door die vergroeiing?