Piet schreef op dinsdag 28 december 2010, 16:29:
> Soms is er écht geen oplossing meer Muriel. Ik heb er net een stukkie
> over geschreven in "commentaar"
> En de vraag is toont een paard vechtlust terwijl hij beter wordt, of
> terwijl zijn situatie onveranderd blijft, dus eigenlijk ongeneeslijk is.
> Dan kun je dat beter maar zo vlug mogelijk weten.
>> Een goede bekapper heb je al in Koen gevonden. Wellicht nog een objectief
>> iemand (in de buurt) die je vertrouwd en kennis heeft en het paard niet
>> constant ziet maar af en toe zodat die beter kan beoordelen of het
>> slechter of beter gaat terwijl je er zelf blind op gaat staren, en zoveel
>> mogelijk lezen. Het boekje who is afraid of founder is heel duidelijk en
>> in eenvoudig engels geschreven en te bestellen bij mediaboek.
Zou graag ook even wat over foto's zeggen. Toen Indy ataxie klachten kreeg, had ik graag de mogelijkheid gehad te zien hoe groot de schade was. Ik kon echter geen foto's laten maken omdat deze in rugligging gemaakt moesten worden, onder volnarcose. Geen optie bij een paard wat moeilijk vervoerd kon worden ivm schouderproblemen en ataxie. Haar schouder zou vallen/opstaan door de narcose zeer waarschijnlijk niet hebben uitgehouden. Bij Indy bleef het toch steeds gissen wat het nu was, hoe groot de schade was. En steeds weer therapeuten erbij, omdat de hoop er tot het laatst is.
Met foto's weet je waarschijnlijk wel waar je aan toe bent, misschien schrik je ook vreselijk van datgenen wat er te zien is en ben je bang voor de uitkomst. Misschien heb ik Indy alleen maar geplaagd met al die therapeuten, was ze beter af geweest zonder dat gefrutsel en gefrunnik en niet altijd even leuke behandelingen. Indy was zo fragiel, maar tegelijkertijd zo ontzettend sterk, ze wilde zo graag, maar het moet ook kunnen. Maar dat is achteraf gepraat.
Zoals ik er nu over denk, als ik de mogelijkheid zou hebben, ik zou wel foto's laten maken. Maar dat is mijn mening, moet ieder voor zichzelf uitmaken.
Monique
Warboel
