Monique Meijer schreef op dinsdag 4 januari 2011, 16:01:


Het shetje van Natsja -die dus de problemen heeft- is flink behaard, ook op de benen als ik me de foto's goed herinner. Misschien zit 'm de crux in het niet dik zijn? Of het al bevangen zijn? Hoe dik is die ene shet van Monique?

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Monique Meijer schreef op dinsdag 4 januari 2011, 16:52:


Sorry Monique, ik bedoelde eigenlijk Moniek, maar later zag ik dat ik Marjolein bedoelde.
Hik...
• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Als de te hoge hielen en de te lange toon verholpen is door goede bekapping, waarom dan alsnog ijzers eronder slaan? Zo te lezen was het voornamelijk een bekapklus. Dat ze geen pijn meer heeft is evident; het gevoel wordt grotendeels uitgeschakeld door het gebruik van hoefijzers.
• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Staat de haflinger al bij jou in de wei Sandra? If so, dan zou ik nú die ritjes met je man gaan maken. Zo bouw je wat krediet op.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Op deze site staat dat er geen deken op hoeft als het paard gezweet heeft. Met verantwoording erbij. Vind je het ondanks die theorie toch wat spannend, dan kun je na het rijden en uitstappen hooi geven in de stal, zodat er uit de wind opgedroogd kan worden.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

capopjekop schreef op dinsdag 4 januari 2011, 19:41:


Natuurlijk, je doet wat je kan. Ik heb ook een van mijn paarden terug op ijzers laten zetten omdat het niet lukte blootsvoets. Paard bleef na ruim een jaar gevoelig, hield rug en schouders vast en sleet zeer scheef af. Dit paard is een energiek en levenslustig dier dat graag beweegt. Met ijzers geen centje pijn. Hoera! En toch bleef het knagen, elke keer als ze er weer onder genageld werden. Het lawaai dat je maakt op straat. Die keer dat hij op je voet gaat staan. Of dat je ziet hoe hij rakelings net niet naar je andere paard klauwt. Of naar jouw knieschijf. Het geweld waarmee beijzerde hoeven op straat neerkomen als de snelle draf plots een galop wordt omdat er een eend opfladdert. Wat doet dat voor de gewrichten? Ai! Koude hoeven vergeleken bij het blootsvoetse paard. Knaag knaag... warmte betekent immers doorbloeding, betekent leven... knaag... Jaloers kijken naar vriendinnen die allemaal geld uitsparen met hun barefoot paarden.
Op een gegeven moment ben je er klaar voor. Je vindt een (moderne) bekapper die je vertrouwt. En dan stap je over.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Wat kan er nu 'gevaarlijk' zijn aan langzaam opdrogen???

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Peter Donck schreef op dinsdag 4 januari 2011, 23:53:


Het ging niet om flink rondstappen of langzaam drentelen, maar over snel opdrogen versus langzaam opdrogen. (In de wind droog je sneller op dan uit de wind).
Waarom de weg van de geleidelijkheid door Strasser 'gevaarlijk' zou worden genoemd, snap ik nog steeds niet.

Natasja Meersman schreef op woensdag 5 januari 2011, 19:50:


Goed hooi is van levensbelang en een goed adres moet je koesteren! Erg grof is alleen maar goed; suikerspinhooi is voor schapen.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Christel Provaas schreef op woensdag 5 januari 2011, 8:11:


Ik vis het nog een keer op.
Kent iemand de argumenten hiervoor? Arabesk, jij hebt het boek gelezen.

Super dat jullie er zoveel tijd en energie in steken!

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Dank je, Tineke!

Ans Jondral schreef op donderdag 6 januari 2011, 23:09:


Is Tempête voor 100% de reden geweest dat Puzzle weg moest...?

Verwensen en haten hoeft een klik niet in de weg te staan hoor. Het een sluit het ander niet uit. Misschien moet je de uitdrukking 'een klik hebben' wel vervangen door 'een zwak voor hebben'. Een dier ráákt je om een bepaalde reden, net zoals je dat hebt met mensen. Die redenen kunnen ongelooflijk divers zijn. Misschien triggert het je om onder dat nukkige masker die blanke pit tevoorschijn te willen toveren. Misschien val je simpelweg op een brutaal hoofd. Of op een ontzettend meewerkend karakter. Een verongelijkte blik, een zelfbewuste reactie of een timide poppetje. Een dun nekje, kromme pootjes of een kale rug, maar een aandoenlijk gezicht. Of een kleine rotpony die heel mans voor zichzelf opkomt.
Ik ken paarden die uitgesproken mooi zijn, maar die ik niet zou hoeven als levenskameraad. Voor mij telt de mind die erin zit en hoe die zich laat zien door de blik in de ogen.
Buck nam ik vanwege zijn hoofd. Ondanks zijn jonge leeftijd straalde hij vertrouwen uit en dat zocht ik toen. "Als je me meeneemt word ik je kameraad". Zo geschiedde.
Cadiz nam ik vanwege zijn hoofd. Brutaal en onzeker. Dat deed me wat. Dan neem je het lastige karakter en de morfologische onvolkomenheden op de koop toe.
Die allereerste 'klik' zorgt ervoor dat je je paard blijft accepteren zoals hij is, want de voorwaarden zijn goed. Met je partner kun je ook relatief risicoloos ruzie maken; de basis is immers goed.
Hoe het precies werkt weet ik niet, maar ik geloof wel dat er een kern van waarheid zit in: het paard zoekt jou uit.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Joop bedoelt waarschijnlijk het in de wei zetten van een hb pony. Of dat nu twee uur is en met graasmasker maakt dan niet veel uit; het beestje kan amper lopen van de pijn volgens de berichten, heeft gekantelde hoefbeentjes... die zou ik het eerste jaar elk sprietje gras ontzeggen, just to be sure!

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Er volgt ongetwijfeld nog een verlaat sorry-statement.