Els Kleverlaan schreef op maandag 3 januari 2011, 12:07:


Eerste, tweede lijken mij zinnige overwegingen.
Derde: afvallen cq. lichamelijke conditie opbouwen doe je met gebruiken/bewegen, niet met (minder of meer) eten.
Volgens de sportfanaatdeskundige die ik daar ooit over gesproken heb gaat een atletenlichaam bouwen over twee schijven. Vanuit opbouw van surplusweefsel (reserveopslag) bouw je met trainen meer werkende spier. Er lijkt mij dus hoop voor iedereen die (te) vet/dik/etc. is. De afgetrainde wielrenner echter zal liefst tijdens het fietsen nog borden spaghetti naar binnen werken om de kachel gaande te houden maar ook dat is een extreem uiteraard.
Voor paarden gaat dat spaghetti eten NIET op omdat de spijsvertering een geheel andere is!

Christel Provaas schreef op maandag 3 januari 2011, 14:24:


Klopt. Het ligt aan breinloosheid in de culturele mores van het geheel.

Tineke Nolet-Verdel schreef op maandag 3 januari 2011, 16:07:


Jazeker wel.


Dat kan (chronisch) best lang duren.
Dat komt, in dit geval nogal uitdrukkelijk, uiteraard mede omdat ze wegens invalide mobiliteit er door gebrek aan predator niet uitgehaald worden. De predatorsoort heeft geen invloed op de OMVANG van een populatie, wel op sommige aspecten van de GEZONDHEID er van.

Als we dit vertalen naar de wereld van onze "gehouden dieren" dan zou idd minstens 75% van de aanwas redelijk snel in de salami belanden. Dat gebeurt niet, met als gevolg dat het heel moeilijk is geworden een goed paard te vinden. Als het dan "mis" gaat, de "markt" in stort, dan is de selectie alwéér niet biologisch zinnig.
Een land als NL heeft relatief veel paarden als luxehobby maar is géén paardenland. Daarvoor is veel ruimte en een massale extensieve houderij nodig waar 5% van de aanwas als gebruiksdier uit de totaalaanwas van diervriendelijke "biologische" vleesproductie gekozen kan worden.