Ans Jondral schreef op donderdag 6 januari 2011, 23:09:
>
> Ha 'nukkig', zo is ze nog nooit genoemd.
> Ik zal het haar zeggen
> Ik had alleszins nooit gedacht dat dat 'nukkig' geval van een Tempête de
> reden zou worden, waarom ik mijn 'droompony' de deur uit zou doen.
> Ik heb dat beest met momenten behoorlijk verwenst, gehaat zelfs.
> Niet bepaald liefde op het eerste gezicht.
Is Tempête voor 100% de reden geweest dat Puzzle weg moest...?
Verwensen en haten hoeft een klik niet in de weg te staan hoor. Het een sluit het ander niet uit. Misschien moet je de uitdrukking 'een klik hebben' wel vervangen door 'een zwak voor hebben'. Een dier ráákt je om een bepaalde reden, net zoals je dat hebt met mensen. Die redenen kunnen ongelooflijk divers zijn. Misschien triggert het je om onder dat nukkige masker die blanke pit tevoorschijn te willen toveren. Misschien val je simpelweg op een brutaal hoofd. Of op een ontzettend meewerkend karakter. Een verongelijkte blik, een zelfbewuste reactie of een timide poppetje. Een dun nekje, kromme pootjes of een kale rug, maar een aandoenlijk gezicht. Of een kleine rotpony die heel mans voor zichzelf opkomt.
Ik ken paarden die uitgesproken mooi zijn, maar die ik niet zou hoeven als levenskameraad. Voor mij telt de mind die erin zit en hoe die zich laat zien door de blik in de ogen.
Buck nam ik vanwege zijn hoofd. Ondanks zijn jonge leeftijd straalde hij vertrouwen uit en dat zocht ik toen. "Als je me meeneemt word ik je kameraad". Zo geschiedde.
Cadiz nam ik vanwege zijn hoofd. Brutaal en onzeker. Dat deed me wat. Dan neem je het lastige karakter en de morfologische onvolkomenheden op de koop toe.
Die allereerste 'klik' zorgt ervoor dat je je paard blijft accepteren zoals hij is, want de voorwaarden zijn goed. Met je partner kun je ook relatief risicoloos ruzie maken; de basis is immers goed.
Hoe het precies werkt weet ik niet, maar ik geloof wel dat er een kern van waarheid zit in: het paard zoekt jou uit.
• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •
Warboel
