Maria Delavega schreef op woensdag 19 januari 2011, 22:12:

Ik hoor, lees en zie gewoon vaak gedachtengangen die overdreven geromantiseerd worden. Paarden denken zoals paarden, niet zoals mensen. En mensen denken zoals mensen. Dat moeten we ons allemaal realiseren. Meer niet.
In de natuur ... mhh die bestaat voor de meeste paarden al heel lang niet meer, hé. Dat is gewoon zo. Dus ja, moeten wij onze verantwoordelijkheid voor hen opnemen en zorgen dat hun gezondheid en welzijn bewaakt wordt.

Maria Delavega schreef op donderdag 20 januari 2011, 0:13:


Niet persoonlijk nemen, Carolien. Het was een algemene opmerking en bedenking

joop schreef op donderdag 20 januari 2011, 11:49:



Die superieure gedachtengang toch altijd van de mens hé
Hoe meer vrijheid en natuurlijkER gedrag je hen kan schenken, hoe minder ze ons nodig hebben. Als je ze niet op een goed bemest koeienweiland van enkele hectaren ed zet natuurlijk. Maar daar is dan ook niets natuurlijk aan, net zomin als altijd in een zandpaddock. Laat staan een stal van 3x3 met een gebuur die hij niet kan uitstaan, maar die niet uit zijn individuele ruimte van 6m geraakt. Ik moet er niet aan denken dat ik in zijn hoeven stond

Maar dat weten we allemaal al wel natuurlijk

Christel Provaas schreef op donderdag 20 januari 2011, 13:18:

Dat vind ik interessant, want ik geloof namelijk niet dat je de gebrekkige aanvulling van zijn natuurlijke behoefte daadwerkelijk kan goedmaken met clickeren, spelletjes, rijden (in de bak of 1x per week buiten), ...
Je maakt zijn leven minder saai en je gunt hem ook wel wat, maar vnl natuurlijk weer onszelf. Als je zijn noden negeert of niet kunt waarmaken (hygiene, sociaal contact, voeding, ruimte, sexueel, cultureel), gaat hij zelf wel obsessief compenseren in iets anders of doet zijn eigenaar dat voor hem (bv. stalpaarden elke dag 1u rijden anders krijgen ze toch niet de kans de bewegen). Is het onze plicht hem bezig te houden en af te leiden? Of is het onze plicht zijn noden te vervullen?

Vb. Gisteren kon ik eindelijk weer na maanden met Amaroc op stap. Hij had het één en ander voor gehad, ik had een pijnlijk SI-gewricht dat erger werd als ik reed dus een lange tijd hebben we beiden eens niets moeten/kunnen doen. Nou ik heb afgeleerd me daar schuldig over te voelen tov hem. Ik vind het rot voor mezelf, maar hij is best wel een gelukkig paard zonder dat. Ze hebben hier de ruimte, elkaar, voeding genoeg, variatie in bewegingspatroon naar voedsel- en drinkbronnen. Slechts één nood werd niet helemaal vervuld nl. cultureel (leerproces, training, ...). Ben ik gisteren met zéér lange teugels op hem gestapt, stapje in de wereld gaan zetten, maar waar hij af en toe nood aan had was tussen het rustig stappen door, soms even gewoon stoppen en wat rondkijken of een beetje grazen. Daar heb ik eens bewust opgelet en ik heb amper ingegrepen. Omdat ik het hem deze keer eens echt gunde paard te zijn en ik al blij was dat ik lekker mee mocht. Hij is nog nooit zo rustig geweest en dat na maanden rust. Normaal zou ik hem er onmiddellijk op wijzen voort te gaan, en zo bouwt er zich een bom onder me op (zal afhangen van het type paard, maar Amaroc is oa. vuur en komt op voor zichzelf). En dat recht heeft hij eigenlijk als je beseft wat dat doet met een paard zoals hij.
Je kan geen respect verwachten als je dat zelf niet hebt voor hen.
Ergens daarin moet je elkaar tegemoet komen.

Christel Provaas schreef op donderdag 20 januari 2011, 19:36:


Neen, verkeerd is dat niet. Ik vind het ook leuk om te rijden (de bossen in te trekken). En Gymnasticeren doe ik omdat ik het hen verplicht ben als ik er nog maar aan denk mijn gewicht op hun rug te zetten, want daar zijn ze niet voor gemaakt niet voor gemaakt.
Dat compenseer ik dus

Maar paardrijden doen we in eerste instantie voor onszelf, niet voor het paard. Anders zouden velen van ons nooit een paard hebben aangekocht. Een paard kopen omdat je het hem gunt om bereden te worden omdat dat goed voor hem is ... Geef toe dat is de omgekeerde wereld