Anita Cats schreef :

Misschien helpt dit je op je weg:
Alegría is/was van zichzelf een enorme druktemaker, leuk dat Spaans/Arabische temperament (niet altijd dus). Snel moeten denken, snel moeten handelen, altijd plannen, haar een stap voor zijn, positieve situaties creëren etc. Soms is het bij dit soort paarden moeilijk om juist niet in wat grimmige situaties te belanden, vooral na de zoveelste kopstoot (ik weet nu hoe het is om sterretjes te zien en het in je nek voelen kraken), gebroken ribben waar ik soms nog last van heb, allemaal door haar eigen temperament en 'buiten zichzelf raken' bij teveel; prikkels, druk. Zelden zo een temperamentvol paard meegemaakt, behalve haar moeder BD die nog een graadje erger was (wat leer je daar veel van zeg).

Ik ben inmiddels drie jaar verder en er begint rust te komen.
Maar wat het allerbeste geweest is voor haar (ik zei het vanmiddag nog tegen Evy tijdens een wandelingetje met onze veulens) is het vele verplichte wandelen bij het overbrengen van de ene naar de andere weide, door verkeer, enge situaties, huppekee, niet zeuren maar dóórlopen (te gevaarlijk om stil te staan) endat is wat haar min of meer geaard heeft. Verkeer, prikkels, drukte, ze kan er al heel goed mee omgaan.

En we hebben haar niet lang geleden in een andere groep geplaatst, bij heel rustige en aardse paarden. Niks meer wat ze kan uitlokken of die mee gaan stuiteren, ze is nu veel meer bij zichzelf. Dat heeft ook veel goeds gedaan.

groet, Pien

Maria Delavega schreef >

Niet teveel romantiseren hoor, want eerst wilde ze niet en trok ze d'r Arabierenkop. Laten snuffelen, doorvragen, één stapje, belonen, weer een stapje, belonen, toen klabats erin, belonen, in beweging houden, doorlopen, en terwijl ik mijn handschoen uit was aan het doen om een snoepje uit mijn linkerzak te halen (dus 4 tellen minder geconcentreerd was) ineens, een gróóóóóte sprong en ze stond weer op de kant, was in mijn haren blijven hangen, sprong er weer in, het was spekglad (water op de kleigrond), begon om me heen te springen.Allemaal in bijna kniediep water. Ik haar weer gekalmeerd, paar keer erin en eruit gelopen, belonen, hele riedeltje en toen eruit. Ikke trots maar wel weer een typische Alegría actie, altijd dat drama maken . Naar huis gelopen in soppende laarzen van nat zwart pissig mestwater tot over mijn knieeen.


Hoe lost Piet dit op met al te overenthousiaste jonge clickerpaarden?
Negeren en andere opdrachtjes geven helpt niet, ze legt er alleen maar meer druk mee op zichzelf, dat stadium hebben we al gehad. Vandaar dat ik er nu even mee gestopt ben.

Groet, Pien

Maria Delavega schreef op donderdag 20 januari 2011, 22:10:


Ik kan me niet voorstellen dat clickeren rasgebonden zou zijn, als het met ieder diersoort lukt, dan ook met elk paard. Ik kan me wel voorstellen dat het temperament daarop van invloed is (of andersom). Denk niet dat je zoiets moet generaliseren. Ik heb er Gría wat basisdingen mee geleerd en zo is het even goed voor nu (ik houd van van een functionele basis en ben geen truukjes- en speelmens).
Het kan paarden over een bepaalde streep trekken, motiveren, verfijnen, moedig maken etc. Maar ik vind clickeren nou ook weer geen wondermiddel. niks is een wondermiddel. Je moet ook altijd op zoek gaan naar wat bij jou als persoon past, helder blijven, ook belangrijk.

Groet, Pien

Maria Delavega schreef op donderdag 20 januari 2011, 22:14:


Ja.
Alegría is de dochter van mijn Arabmerrie BD en Ilias, Eddy's paard.

Groet, Pien

Maria Delavega schreef op donderdag 20 januari 2011, 22:26:


Ja, van Eddy's witte hengst dus een heel bijzonde paardje.
Ze mocht alleen wat meer van het coole van haar papa hebben.
Zijn grootte heeft ze in elk geval wel geërfd.

Groet, Pien

Anja Seijn schreef :> Misschien komt dat nog als ze over haar tienerjaren heen is? Enne, ze mag

Voorlopig gaan de bewegingen van Griet nog alle kanten op dus ik kan nog niet zoveel zeggen....

Groet, Pien