Anja Seijn schreef op zondag 6 februari 2011, 10:36:


Nou, had ik wat getikt, vlieg ik weer van het internet. En ben ik weer alles kwijt. Dus:

Die gedachtengang heb ik ook heel erg lang gevolgd. Maar er is veel meer dan:
"als het geen hengst is, is het een merrie." Ik denk werkelijk dat dat een te beperkte menselijke gedachtengang is. Het is niet omdat wij veel zaken niet waarnemen, dat zij ze niet waarnemen.
Waarom heeft Invierno of Enno dan niet datzelfde effect op diezelfde hengsten op dat zelfde moment? Of al die andere ruinen die daar dan aanwezig zijn?
Als ik met hen ook langs de hengstenstalling kwam, is er geen enkele haan die kraait. Met Amaroc, breekt de hel plots los
Op die moment dat ik daar attent op gemaakt werd, had ik ook zoiets van "D'ooooooh" "Het is geen hengst, dus het is een ... merrie". Later kreeg ik weer door anderen het gevoel dat mijn paard belachelijk gemaakt werd. Anne die hier voor het eerst kwam en Tine ook later, kwamen naar mijn kudde en het eerste wat ze onafhankelijk van elkaar zeggen is: "Amaroc heeft vrouwelijke energie!" Heb ik nog maar eens goed mee gelachen hoor! Tsjonge, vrouwelijke energie! Het zijn hier allemaal merries dan!
Tot wanneer ik een vreemde ruin introduceer die 5 veulens gemaakt heeft alvorens hij gesneden werd. Pas toen besefte ook ik dat er veel meer is dan "als het geen hengst is, is het een merrie". Dat hangt af van ruin tot ruin hoe een hengst (of eender welk paard) dat interpreteert.

Anja Seijn schreef op zondag 6 februari 2011, 12:40:


Amaroc op zijn 9. Die is nu 13,5j
Enno op zijn 12. Die is nu bijna 15j
Sunny op zijn 7 (heeft gedekt). Is nu 10j
Invierno op zijn 3. Wordt volgende maand 4j
Nino op zijn 3,5j. Hij is 4,5j.
Ik snap et

marianne laenen schreef op zondag 6 februari 2011, 14:57:


Yep!

Nils Vellinga schreef op zondag 6 februari 2011, 15:50:


Dat vind ik een interessante post Nils!

Nanning07 schreef op maandag 7 februari 2011, 0:01:

Elk paard zijn eigen karakter ongeacht ze altijd dezelfde omgevingsinvloeden ondergaan hebben tijdens hun puberjaren. Is bij kinderen ook zo.
Wat mogelijks wel misgegaan is, is dat beide paarden geen duidelijke leider hebben gehad in hun jeugd. Voor de ene zal dat een belangrijkere afwezigheid zijn geweest als voor de andere.

Piet schreef op maandag 7 februari 2011, 11:25:



En zo denk ik er helemaal ook over. Zeker mishandelde paarden, maar ook gewoon paarden die nieuw of onwennig zijn, laat je best met rust in de nieuwe kudde tot wanneer ze aangeven dat contact ok is.
Enno heb ik twee jaar geleden weeeeken met rust gelaten. Hij had al indrukken genoeg te verwerken (plots altijd buiten, in een kudde, veulens, een leidende ruin, nieuwe gewoontes en dingen die voorbij komen, ...). Ook Sunny heb ik ruimte en tijd gegeven. Met een dik boek op een stoel in de weide en laat hen op hun tijd contact met je maken. En doen ze het niet, ook goed. Komt wel.
Wij mensen hebben altijd de neiging om ons voor te doen als een predator. Alles en iedereen naar ons hand zetten, wanneer en hoe het ons uitkomt. Paarden laten perfect merken dat ze dat eigenlijk heel erg eng vinden. Vertrouwen wordt onmiddellijk geschonden ook al merk je het zelf niet. Zeer doelbewust desensibiliseren, hoe dan ook vind ik voor gevoelige paarden bedreigend overkomen. Enno deed het vroeger in zijn broek als je met een touwtje ging zwieren, lampje op je hoofd had, een bezem in je hand had, ... Nou konden we proberen hem daarvoor te sensibiliseren, maar dan sloot hij zich af na 1-2x. Daarna spurte hij er weer vandoor als een speer als het halstertje af ging. Mhhhh ... dus hadden we onmiddellijk door dat dat echt geen oplossing is voor een getraumatiseerd dier. Nu 2,5j later ... komt hij met zijn mond aan de rekker trekken van mijn koplampje, duwt hij me opzij als ik op de tractorband sta, verzet hij geen vin meer als je met de bezem aankomt en zelfs tussen zijn benen veegt, touwtjes die zwiepen ... tja afhankelijk hoe de wind staat, maar er bewust voor desensibiliseren doe ik niet.
Sunny bv heeft een zeer gevoelig rechter oor ... no way dat ik daar elke dag bewust aan ga zitten om hem maar gewend te maken dat het ok is.
Als ik toevallig eens over zijn hoofd aai terwijl hij in vrijheid bij me staat en ik kom eens toevallig dichter bij dat oor en hij reageert er niet op, krijgt hij een bepaalde beloning. Reageert hij er wel op, dan is hij er nog niet klaar voor. Dat is zijn goed recht en dan ga ik geen stapje meer verder. Hoe zouden we onszelf voelen als iemand steeds over onze grens zou gaan om je doen te geloven dat het ok is, terwijl dat je verleden en je instinct iets anders zegt? Ik zou het liefst dat op mijn tijd zelf willen ondervinden.

Ze laten zelf wel merken wanneer ze er klaar mee of voor zijn.

Cavalli Naturali schreef op vrijdag 14 januari 2011, 20:03:


Ook ik ben fan!