Sinds 11 jaar stond de pony van mijn schoonzusje alleen met een paar ganzen, eenden en kippen als gezelschap. Zodra wij toestemming hadden om Prince (hengstje, 15 jaar) altijd bij ons te houden (zij “doet er niks mee” en ik zorg voor ‘m sinds wij in het huis naast zijn weide wonen) besloten wij dat ik een 2e paard mocht uitzoeken (YES).
In juli kwam Tytse bij ons wonen… Een fries mannetje (hengstje) van 3 jaar.
Tegen mijn hoop in vond Prince dat echter helemaal geen goed idee en hij transformeerde in een wilde tyger. 3 keer hebben we geprobeerd ze te introduceren, maar elke keer weer bleef Prince Tytse aanvallen. Vaak reageerde deze niet, maar na X aanvallen probeerde hij Prince op de grond te gooiden (hij probeerde, ook in volle galop, bovenop Prince te springen). Ik vond het maar een enge situatie (500 kg versus ongeveer 220 kg) en durfde het niet meer aan.
De laatste test was trouwens MET feromonen: kalmerende feromonen van phérosynthèse (een nog experimenteel product). Deze feromonen zouden op die van net bevallen merries en moeten lijken en moeten paarden kalmeren (
trailerladen, tandarts, introductie,…). Ik kon het altijd proberen, ‘t kost “niks” (15 euro en een vragenlijst terugsturen). Ik kan jullie vertellen dat mijn hengstje er maar weinig van geloofden. Prince gooide (vaak) zijn neus tussen Tytse’s achterbenen, snoof aan zijn geslachtsorganen (de mannengeur liep langs de vrouwenferomonen zijn neusgaten binnen) en dacht “dat is helemaal mijn mamma niet” en deed “De Tyger” !!! (hiermee wil ik niet zeggen dat deze feromonen nooit helpen, maar in deze situatie en met onze paarden was er geen verschil te zien).
Uiteindelijk is het een ontmoeting met een stalhouder geweest die ons uit de brand hielp!
Zonder ons echt te kennen (1 maand vakantie-klant geweest bij ‘m) stelde hij voor om het bij hem thuis uit te proberen !
Volgens hem zou de situatie in een vreemd territorium anders zijn. Aangezien paarden niet zulke territorium-dieren zijn (volgens de literatuur) en omdat Prince een Tyger-paard was, had ik er niet veel vertrouwen in, maar ik moet mijn knollies alle kansen geven om niet solitair te blijven dus WHY NOT ? (Nou, omdat er nogal wat risikos zijn ! doodeng vond ik het, had telefoon met dierenarts als 1e link in mijn zwetende handen die dag).
Die meneer heeft veel ervaring (ook met hengsten en dat vind je niet zo gemakkelijk) en een stel “therapiepaarden” (haha gewoon 2 bloedjonge hengstjes van 3) waarmee hij wel een ontmoeting met onze “tyger” durfde te riskeren.
Resultaat :
- Tytse liet de andere jongens het vuile werk opknappen (daar waagde hij zich niet nog een keert aan);
- De 2 hengstjes van die man vonden mijn Tygertje daarentegen hartstikke grappig (je zag gewoon dat ze zich vermaakten : “haha zie dat driftkikkertje nu. Oh hij valt om, even wachten tot ‘ie weer op zijn pootjes staat… En daar gaan we weer, hahaha”)
- De “Tyger” zelf was erg gefrustreerd (ja logisch, hij vond zichzelf al 11 jaar de grootste hengst van de wereld – en Tytse een afwijking van de natuurlijke regels, dan is het niet leuk om letterlijk van je voetstuk geknokt te worden!), maar accepteerde het heel snel (na minder dan 20 minuten al was het hele hete wel van het gevecht af).
Binnen 20 uur stonden mijn knollies zonder therapiepaarden in het veld. Ze zijn daar vervolgens nog 3 dagen gebleven (waarvan 1 volle dag in een soort inloopstal van 45 m2) en nu staan ze samen thuis!
Het is ZO FIJN !!!!!
Vooral voor hun natuurlijk, maar ook voor mij : nu hoor ik niet meer elke keer als ik de deur uitkom een hartverscheurende hinnik (“kom met me spelen, please !?”) en zie ik niet meer elke keer als ik kom voeren/ knuffelen/ spelen een triest paard voor een hek staan (“wie wil met mij komen praten?”) !!
De groet-hinnik van Prince naar mij toe is veel zachter geworden; zijn “ik heb je nodig, ben alleen” roep is NU AL voor Tytse gereserveerd. Tytse heeft gister durven rollen op 1 m afstand van Prince en ik geloof dat hij ’s avonds lag te slapen (dacht te horen dat hij opstond) terwijl Prince in dezelfde inloopstal stond !!
Ik weet dat elke situatie anders is, en ik weet ook dat er maar weinig mensen hun paarden willen gebruiken voor dit soort experimenten (een ontmoeting met een “tyger”), maar toch hoop ik dat dit verhaal evt andere paarden (& mensen) kan helpen : het lijkt erop dat een ander territorium EN het gebruik van “derden” (onbekende paarden met karakter en lef maar niet gemeen) een introductie kunnen vergemakkelijken. Voor ons heeft het in ieder geval geholpen.
Groetjes van een dolblije “eigenaar” van een mini-kudde paarden…
Lenneke
Warboel
