Cindy Helms schreef op zondag 20 februari 2011, 15:54:


Aiai, zijnek zoan platte dan
Mijn leerkracht geschiedenis heeft ooit gezegd dat ge de 'oude' taal moet koesteren, dat het zo spijtig is dat het dialect verloren gaat. Dus van mijn grootouders probeer ik zoveel mogelijk woorden te onthouden

Cindy Helms schreef op zondag 20 februari 2011, 15:41:

Hey Piet,

Als de eigenaresse geen bezwaar heeft, wil ik graag komen kijken.

Okido, ik hoor het wel als het licht op groen staat hè.
Mss tot vrijdag!

Geen probleem zenne, is begrijpelijk hè!

Nen hele gelukkige verjaardag Wil!! Geniet ervan

Hier in het Antwerpse is ook zo'n 'wondermiddel': elixir d'anvers, een likeur. De doorsnee Antwerpenaar weet dat dit ook helpt tegen kolieken. Bij mij kwam het zelfs aan bod in de geschiedenislessen en het is me bijgebleven dat dit ook op hun site stond: www.fx-debeukelaer.be/idfx001.htm

Ik vind het zelf ni zo'n lekker drankje en heb het zelf nooit weten gebruiken bij kolieken maar de 'oude boerekes' hebben er wel positieve verhalen over.

Anja Seijn schreef op maandag 4 april 2011, 0:47:


Bwa leren drinken... ik ken lekkerdere drankjes Maar als ge het lust is het natuurlijk een lekker medicijntje...
Werkt idd ook bij mensen en andere dieren, naar het schijnt.

Veel sterkte!!

Het afscheid doet telkens zo'n pijn maar de mooie momenten die je met Luna gehad hebt, kan niemand je meer afnemen. Herinneringen om te koesteren, een leven lang, en dat is een mooi cadeau dat je van haar gekregen hebt.

Christel Provaas schreef op dinsdag 19 april 2011, 10:46:


Onze Noppes effe lenen Cindy? Die gaat zelfs achter 'groot wild' aan

Jacqueline v d Berg schreef op woensdag 20 april 2011, 12:57:


Voor altijd is erg lang en juist daarom een mooi geschenk.
Elk dier (en mens) die je op één of andere manier geraakt heeft, blijft ergens in je hart. Na een hele tijd komt ie zo nu en dan terug eens piepen bij een bepaalde handeling, datum, plek, ... in de vorm van die herinnering gepaard met die glimlach en dat warme gevoel.
Dieren afgeven doet pijn, veel te pijn, maar zonder is dan weer een leven waar iets in ontbreekt, het is gewoon 'voller' als die viervoeters er zijn.
Je zoon zal op een dag wel beseffen dat voor altijd toch niet zo extreem lang is en dat hij het voorrecht had te mogen opgroeien met een hond. Maar op dit moment is dit hard hè, zeker voor kinderen

Super gedaan Ilse!!!

Ilse Bartholomeeusen schreef op maandag 9 mei 2011, 22:35:


Altijd welkom, dat weet je hè
Maar... ik ben zelf wel weg die zaterdag en zondag, maar het is al lang licht 's avonds om dan te bij te tetteren hè

In mijn piste staat gras en één van de paarden stofzuigt als je haar laat doen dus je kan al raden wat ze 'stiekem' steeds wou doen tijdens het rijden hè... grazen

Voor de halsring heb ik dat er eerst uitgewerkt met kopstuk, eerst aan de hand: hoofd omlaag en ik zei kort en krachtig 'eh!', uiteraard in het begin met combinatie een rukje aan de teugel, hoofd omhoog was belonen.
Dan het rijden en weer telkens bij hoofd omlaag 'eh!', hoofd omhoog belonen, dat kan je dan doortrekken als je met een halsring rijdt.

Nu is mijn 'eh!' zo gevorderd dat ik het voor alles gebruik als ze iets doet wat ik ni wil, ook op afstand, als ze wil schuren bijvoorbeeld tegen de kruiwagen is dit ook erg handig
Of als ik halster, kaptoom, kopstuk verwissel in de piste (op het gras dus dat altijd groener is dan dat van in de wei), nu kan ik ze los laten staan en ze zal ni grazen. Den 'eh!' werkt voor die van mij

Suzanne Graauw schreef op zaterdag 14 mei 2011, 16:16:


Oh, maar ik zie dat niet als straffen. Integendeel, ik zie het als een oefening waarbij een beloning volgt (allé ja, ni altijd meer nu maar toch best regelmatig). Bij 'eh!' gaat haar koppie met een ruk naar boven en komt die verwachtingsvolle blik tevoorschijn.


En laat dat nu net zijn wat ons Jeanneman doet, liever haar best doen zodat ze een beloning krijgt dan te gaan grazen