susan garritsen schreef op maandag, 14 februari 2005, 19:08:


Goh, nu blijkt dat de shet een echte pony is? Met iets anders dan stro in het hoofd?
Waarom beschrijf je deze zeer sterke en hard kunnen bijtende paardachtige niet wat meer, in plaats van het gezelschapspony te noemen alsof het een speelgoedbeest is. Is het een ruin, een hengst, ook een merrie? hoe oud? is het andere paarden gewend? Hoe oud is de quarter?
Een mogelijke voorlopige oplossing zou zijn om ze achter een draadje gescheiden te houden, todat ze aan elkaar gewend zijn.
Piet

susan garritsen schreef op maandag, 14 februari 2005, 20:52:


Nou dan heb ik dus maar 1 advies , apart zetten tot ze aan elkaar gewend zijn en niet denken dat een shetlandse pony minder paard is dan een quarter merrie.
Piet

bart verheijen schreef op woensdag, 16 februari 2005, 23:53:


Ik weet het niet, ben amateur, maar die cirkels die je trekt is dat niet de gewone zool en alles wat daar achter zit steunsels met de straal? M.a.w. zijn de steunsels niet veel te lang? Of zie ik het verkeerd?
Misschien makkelijker als je in het vervolg de hoef even afborstelt voordat je een foto neemt
Piet

Spirithorses schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 12:05:



Ja, ook dit is het maken van keuzes.
Ik heb makkelijk lullen, ik hoef er niet van te leven, daar ben ik me hevig van bewust.
Maar in jouw geval Pien, waar leg je de ondergrens?
Wanneer is het eind aan jouw tolerantie en gematigdheid bereikt?
Even het volgende belachelijke voorbeeld: wat als zo'n lesser naar je toekomt en die zegt van " ik vind dat ik gerust flink met mijn sporen mag schoppen, want een paard heeft bijna geen gevoel in zijn flanken, me vader zegt ut zelf". De familie heeft 5 paarden, ze staan allemaal bij jou en de drie kinderen nemen les.
De vader is niet van zijn geloof te brengen en ze blijven allemaal zo rijden als ze deden.
Je begrijpt Pien dat ik dit voorbeeld nog wel met iets gruwelijks aan kan dikken, als het niet dik genoeg is :)

Natuurlijk weet ik wat je zult antwoorden. Je zult zeggen "bij mij worden geen paarden mishandeld, wat denk jij nou!"
Mijn vraag is dus " waar ligt je acceptatiegrens en waarom leg je hem daar waar je hem legt"?
Wanneer zeg je: "we doen het op de manier die IK het beste vind of we doen het niet"?

Hoeveel plaatsen wil je in laten nemen door mensen die niet te bewegen zijn jou te volgen en ervoor zullen zorgen dat mensen die echt alles willen leren geen plaats hebben en hoeveel tijd wil je daaraan besteden?
En toch ben ik hardstikke lief hoor :)
Piet

Peter Donck schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 15:32:


Leuk , het is niet tegen mij, het gaat niet over mij en toch voel ik me bij dit onderwerp wat ook al niet meer gaat waarover het ging, zeer betrokken, want per slot van rekening zal iedere manegehouder er in de toekomst mee te maken krijgen.
Nu we toch aan het speculeren zijn over eventuele gevolgen voor het klantenbestand van een traditionele manege die modernere inzichten probeert in te voeren: ik denk dat je door een gedeelte van de klanten omhelst zal worden en het andere part en bloc opstapt.
Elk bedrijf dat moderniseert raakt een gedeelte klanten kwijt.
Er zal een andere sfeer gaan hangen en alles zal ontzettend veel sneller gaan dan vooraf ingecalculeerd wordt.
Het is dan namelijk niet meer alleen de leiding die zo min mogelijk kwetsend een andere weg aangeeft, maar klanten zullen elkaar scheef gaan aankijken omdat bepaalde zaken terecht niet meer getolereerd zullen worden en dat gaat ongetwijfeld veel scherper.
Denk maar aan de aan de discussies tussen onbuigzame paardnatuurlijken en eveneens de rug recht houdende bokters.
Vraag is natuurlijk kun je dat tijdelijke verlies behappen.
Krijg je genoeg financiele middelen los om je manege te verbouwen. Kun je land genoeg huren om te doen wat je filosofie en je oude ,goud waard, zijnde klanten, plus al die nieuwe die komen, vinden dat nodig is.
Piet