Sandra van Bommel schreef op woensdag 16 maart 2011, 11:40:
> Jullie hebben natuurlijk gelijk.
> Zeker Letje zet mij behoorlijk aan het denken.
> Al die verplichtingen en van mezelf eisen dat ik het goed doe.
> Je wil niet weten hoeveel boeken ik heb gelezen/dvd's bekeken etc etc
> waarin wordt gezegd wat allemaal 'moet'
Oh, maar dat is vrouw eigen Sandra... we moeten altijd van alles en nog wat!
Dat leggen we onszelf op he? En als de doelstelling voor die dag niet lukt... hebben we gefaald! Ja toch? We moeten de perfecte huis- en gastvrouwen zijn, perfecte bedpartners, perfecte paardentrainers, verzorgers, we moeten er leuk uitzien etc.etc.etc.
En ons dan vooral megaschuldig voelen... als je b.v. drie doelen wél bereikt hebt... maar de vierde niet. Huppekidee, tóch weer 'n schuldgevoel want je hebt dát of dát weer niet gedaan.
Ik herken heel veel in je verhaal.... en ik weet ook donders goed dat het IN ons zit... in onze manier van denken en doen. We doen het zelf.
>
> Ik ga eens in een hoekje zitten en hierover nadenken.
Maar niet te lang!
>
> Angsten aanpakken (want ja, dat wil ik ook. Ik wil weer de bossen in
> kunnen), maar mijzelf niet overladen met 'moeten'
> Nog geen idee hoe ik dat moet aanpakken.
Wat ik doe is hetzelfde als wat Marianne beschreven heeft.... ik kan ook weleens van die doemscenario's in m'n hoofd hebben... maar ik weet dat ik ze ook zelf fabriceer.
Dus ik geef mezelf heel vaak een schop onder m'n kont. Gewoon doen.
>
> En misschien doe ik vandaag maar eens gewoon niets bij de paarden. Gewoon
> ff erbij zitten en kijken hoe ze zich volproppen met hooi.
Ik heb veel schrijfsels van jou gelezen, je hebt ook niet de allergemakkelijkste paarden en veel meegemaakt. Qua capaciteiten en aanvoelen van paarden denk ik dat jij heel veel weet en ook kan. Misschien moet je gewoon eens een heel makkelijk paard zien te krijgen, waar helemaal geen problemen mee zijn.
Zo'n paard van 'opstappen en wegrijden'.... ook al zou je er 'n week niets mee doen, het maakt niet uit. Wordt ie niet anders van.
Nog iets wat al eerder geschreven is.... als jouw man wil rijden, zal hij de verantwoordelijkheid voor dat paard moeten nemen. En ervoor zorgen dat dit paard wél voldoende kennis heeft. Het is niet jouw verantwoordelijkheid om ook dit dier zover te trainen. Leer het hem zelf!
Met je leeftijd raak je je onbevangenheid ook kwijt. Je krijgt angst om te vallen, want stel.... blablablabla... maar hoe vaak ben je écht gevallen? (Ow... ik heb vroeger heel vaak vliegles gehad!!
) En hoe vaak gebeurde dát waar je van te voren bang voor was?
Ik zal je 'n klein voorbeeldje geven... m'n vriendin heeft IJslandse pony's, middenin de Algarve. Ik rij 'n keer met haar mee, op 1 van hun IJsco's. En ik zie die vriendin voor mij, gewoon tussen megahoge cactussen door laveren! En ik dacht gelijk: shiiiiiiittttt.... je zal d'r hier vanaf vallen zeg!! Of er te strak langs rijden..
Ik dacht dat..... en zij heeft dat stadium allang vergeten. Of er zelfs nog nooit over nagedacht.... Idem dito met vrij steile straatjes waar zij komt... bestraat met spekgladde keitjes, soort kinderkopjes. Ik keek naar beneden en dacht: oeps....???? Als ze hier gaan glijden..... ben ik niet blij! Gaan we weer... ik dacht het... en dacht er gelijk achteraan: nou ja... IJsco heeft vier benen, GEEN ijzers, is het gewend... als hij het durft en aankan... wat zal ik me dan druk maken?
Natuurlijk ging het goed!
Sandra, denk terug aan de lol die je gehad hebt! De leuke dingen, samen met je man/paarden. Ga terug naar de tijd dat het nog wél leuk was... dan weet je ook de reden waarom je het nu niet meer leuk vind... Ik denk: veels te veel druk op jouw ketel!
Wil.
Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.
Warboel
