Heel erg leuk om zoveel reacties te lezen.
Natuurlijk schrijft iedereen vanuit de eigen beleving en ik denk ook dat het voor ieder weer anders werkt.
Maar ik put wel veel ideeen en moed uit de reacties en het zet mij goed aan het denken.
Op een paar punten kan ik wel ingaan.
Het joggen en sporten is voor mij waarschijnlijk geen goede optie. Ik heb vroeger zeer fanatiek gesport, dagelijks, en was daarin hetzelfde als het meeste. Het MOET altijd beter, sneller, etc.... ik vrees dat het een karaktertrek van mij is.
Als ik ga joggen, ga ik eisen aan mijzelf stellen. Dat weet ik. En de eisen die ik aan mijzelf stel, zijn niet altijd redelijk.
(moest ik mijn paarden eens mee aankomen... de zouden me vermoorden
)
Lichamelijk werk is goed. Ik ontwijk dat vaak omdat mijn rug naar de knoppen is (en ik ben niet eens rijpaard geweest) en mijn gewrichten vaak niet meewerken (artrose), maar paarden flink schrobben, wat poep ruimen, draad dagelijks controleren en dat soort dingen moet goed kunnen. Hoe meer ik zit, (en ik zit veel voor mijn werk) hoe lammer ik wordt en hoe meer problemen mijn rug en de rest van de handel oplevert.
Parelli heb ik de cursuspakketten van gehad (idd had ik daar dat boekje van... jammer dat ze dat niet meer doen. Ik vond d'r goed) en twee jaar mee bezig geweest. Veel van geleerd en het ging prima met oude toontjes en de twee shetters.
Silja dacht anders over
parelli en voelde een onweerstaanbare neiging om de carrotstick daar te planten waar het licht niet schijnt.
Er is niets mis met de methode, maar ze is niet geschikt voor ieder persoon met ieder paard, iig niet na een schriftelijke cursus. Ligt vast aan de persoon in kwestie, maar het is gewoon een feit.
Ik vond silja dan ook moeilijk en gecompliceerd totdat ik Amber leerde kennen.
Maar een ding is duidelijk. Ik moet uuuughhh wil van het 'moeten' af. Alleen al om logische reden. Als ik het gevoel heb dat de dingen 'moeten' en er eigenlijk geen zin in heb, hoe kan ik dan enthousiasme van mijn paarden verlangen. Ze zijn niet gek.
Bovendien heeft Rappa lichamelijk problemen en pijn zorgt voor chagrijn en ziet Silja er absoluut niet het nut van in om een rondje om iemand heen te lopen, om zomaar iets te doen zonder ergens heen te gaan of om een oefening te doen gewoon vanwege de oefening. Dan wordt ze dwars en sjaggie. Ga je echter bv leeg met haar mennen of de bossen in, dan schieten de oren naar voren. En eigenlijk is ze dan ook niet altijd de gemakkelijkste, maar dat valt niet zo op omdat mijn man dat niet zo boeit en hij minstens even eigenwijs is als zij
Maar het is dus duidelijk... ik moet voor mijzelf duidelijk krijgen wat ik wil en van dat hele 'ik moet longeren' ik 'moet met de dubbele teugel werken' ik 'moet grondwerken' etc vanaf.
Iig in zoverre dat ik het alleen doe omdat ik denk dat het moet.
Weer gewoon van de simpele dingen genieten, zoals Lettie uitlegde, is belangrijk en noodzakelijk. Weer gewoon terug naar de tijd dat het gewoon leuk was om bij de paarden rond te hangen.
Maar ook Piet heeft een punt. Al die tips om beter in het vel te zitten zijn prima en ik zal er zeker iets mee doen, maar mijn grootste probleem is toch de angst. En als ik aan al die andere dingen ga werken, ontwijk ik weer het belangrijkste punt; het overwinnen van die angst.
Daar moet ik dus zeker mee aan de slag. Stapje voor stapje, zoals meer mensen omschreven.
Typisch trouwens... als de paarden bv eten, willen ze sil weleens wegjagen en klieren, zodat ze niet naar haar hooizak durft te gaan. (nja, nu dus alleen rappa, maar eerder modig en rappa) en dan ga ik zonder probleem tussen haar en de andere paarden instaan en merk ik ook dat ze zich veilig voelt achter mijn rug en durft te gaan eten.
Ik durf ze ook in de wei zonder probleem weg te sturen als ze druk zijn en ik heb zelfs een keer werkelijk achter een paard aan gezeten toen ze te ver ging (was amber destijds... viel een ander paard aan)
Misschien is dat een goed begin punt.
Het probleem begint bij het werken met.... Maar wellicht heeft het te maken met het chagrijnen van de dames en het wel degelijk af en toe lichten van een pootje om eerder genoemde reden... ik doe het omdat het 'moet' . Waarom zouden zij het dan leuk moeten vinden?
Rijden is ook een issue, voortkomend uit een ongeluk in een grijs verleden. Dat moet gewoon stapje voor stapje worden aangepakt. Te beginnen met idd gewoon erop zitten onder veilige omstandigheden.
En idd... misschien moet ik Rappa gewoon met rust laten, op poetsen en knuffels na. Wellicht af en toe een spel in de wei met wegsturen en weer terug laten komen, zodat ze beweegt, zonder dat cirkeltje en met voldoende afstand. Ook al zou gym beter voor haar zijn. Als ze bij een ruiter terecht was gekomen als de voorgaande, die haar probleem niet had opgemerkt, was ze slechter af geweest. Vlgs de chiropraktor zit ze op het randje van volledig kapotgereden. (schade is er natuurlijk al)
Ik zal voor mijzelf moeten uitmaken wat ik precies wil met de paarden en dan idd een stappenplan moeten maken.
En mijn voornemen is deze zomer de bossen in. Met paard.
En potverdorie... ik zal het ook doen ook.
Warboel
