Yep.

Als jullie het niet erg vinden, wil ik het hier bij laten. Dit is wat is gebeurd. Desondanks draag ik zijn werk een warm hart toe. Ik heb een paard teruggekregen dat zelfvertrouwen heeft, happy is, en ontspannen onder mij kan lopen. Omdat ik op mijn beurt weer van Eddy geleerd heb hoe ik dat voor elkaar kan krijgen.

Aan mij nu om te gaan oefenen en me te bekwamen.

Zo heb ik ook gedacht toen ik een paard kocht terwijl ik te bang was om er eentje vast te houden

Ik geniet van het feit dat ik een paard uit een nare, uitzichtloze situatie heb gehaald en een beter leven kan geven. Ik geniet van het kijken naar de paarden in de kudde terwijl ik mijn kopje koffie zit te drinken.
Ik geniet zelfs regelmatig van het zware poepscheppen op natte, koude dagen met handen als ijsklompen en een rug die bijna doorbreekt. Alle frustraties schop ik weg bij het uitschoppen van de drollen op de wei. Dan ga ik weer naar huis en kan de hele wereld aan.

Het is mijn doel voor komende tijd: ik wil heel graag met Liz zonder ander paard+ruiter het bos in en de hei op. Met koffie en lunch.

Liz is een onzeker paard met grote mate van verlatingsangst. Ik heb haar nog nooit onder het zadel bij de wei en kudde weggekregen. Voor mijn gevoel zat ik dan niet safe.Tijdens de training is gebleken dat dit inderdaad het geval was, Liz kan uitstekend steigeren in dat soort situaties

Vandaag was de eerste keer sinds de training dat ik op Liz ben gestapt. Bloednerveus was ik. Had bewust al een paar dagen gewacht tot mijn zenuwen weer wat tot bedaren waren gekomen. Vandaag was te mooi weer om niet te gaan rijden, dus...hoppetee.
Eerst in buitenbak gereden, geoefend wat ik had geleerd. Alles in stap. Ging perfect. Liz ontspannen, hoofd mooi laag en lekker briesen.

Ok, vuurdoop: door het hek, weg van de wei en de kudde, het zandpad op.

I DID IT!!

Liz testte me, ik heb doorgezet en ze bedaarde. Briesen, hoofd laag, lopen. Aan het einde van het pad weer terug, in mijn tempo. Moeilijk, maar ik kon haar telkens terug uit draf nemen in stap. Hoofd laag. Bij de wei aangekomen dacht Liz... yeah, we zijn er. Mooi niet, omgedraaid en nogmaals opnieuw de weg gelopen. Gestopt op punten die ik wilde, ze bleef keurig staan. Voor de tweede maal weer bij de wei aangekomen moest ze rustig blijven staan in de richting van de wei af. Ik heb, zonder dat ze ook maar iets dribbelde of onrustig deed, af kunnen stappen en op mijn dooie gemak de wei weer kunnen oplopen.

Stap 1 op weg naar mijn doel is gelukt.

Er is een last van me afgevallen. Ik kan dit.
Ik heb mijn stoel in de zon in de wei gezet, Liz losgelaten en ben thee gaan zitten drinken. Liz kan loslopen over 1 ha, maar kwam pal naast me staan. Op rust. Ogen toe. Genieten. Voor ons allebei.
Het is goed.

Vanavond zal ik voor het eerst sinds dagen weer lekker slapen.

Even een nachtje over geslapen maar: ik kom ook! Met Liz!

Ik probeer nog iemand te vinden die mee komt, anders kom ik alleen. Wil in het bos dan wel graag met iemand meerijden want ik verdwaal zowieso. Ik ben ooit met tomtom naar Angelique gereden en kon het niet vinden. Angelique heeft me naar haar huis moeten praten via de gsm.

De weg terug is geen enkel probleem. Liz regelt dat wel. Feiloos. Een wandeling van 2.5 uur heeft ze onlangs terug in 20 minuten afgelegd. Over hekken, greppels, wildroosters, dwars door de schaapskudde, over de grote weg tussen de vrachtwagens door. Ik stond nog op de hei..............

Zojuist getekend, Stephanie

e m kraak schreef op zaterdag 30 april 2011, 2:01:

die petities ondanks de zinloosheid toch moet doen>

Hier idem.