Ik weet dat ik mij niet zo veel op het forum laat zien. Ik lees wel mee, maar beperkt me tot de momenten waarop ik denk dat ik iets kan toevoegen, wat niet zo vaak is, gezien de veel kenners hier.
Maar ik wil toch even dit oude topic optrekken omdat ik hierop zoveel fijne en zinvolle reacties heb gehad.
Wat de training met Rappa betreft, doen we het rustig aan en alleen als we zin hebben en vooral omdat Rappa beslist iets wil doen. Geen 'moeten' van lichamelijke oefeningen meer, want Rappa gaat woensdag terug naar de fokster, waar ze ook de eerste vier levensjaren heeft doorgebracht. In tegenstelling tot mij kan zij ervoor zorgen dat Rappa niet alleen in de zomer, maar ook in de winter in beweging wordt gehouden. Ze verheugd zich enorm op het weerzien van haar 'baby' En ze weet waaraan ze begint. Rappa is nooit een makkelijk paard geweest, net zo min als haar moeder. Dat ze die indruk wekte toen ik haar kocht, had ermee te maken dat ze monddood was gemaakt. Zoals ze nu is, met al haar nukken, is de echte Rappa.
Ik werk weer best veel met Silja en natuurlijk met de nieuwkomer Hälga (clicker) en het is gewoon weer leuk. Ik weet ook beter waar ik heen wil.
Maar wat ook leuk is... ik klim alweer op allebei de ruggen.
Door de week rij ik beide paarden in de wei. Ik hou het kort en alleen in stap, omdat Silja iedere basis op gebied van rijden mist en Hälga zo krom als een banaan is en we nog op elkaar ingespeeld moeten raken.
En omdat ik alle tijd van de wereld heb.
Maar dat niet alleen....
met de pasen zijn we 3 keer het bos in geweest, mijn man op Silja en ik op Hälga.We hebben alles gehad van verkeer, tot bruggetjes en van enge afgravingen tot spannende plastic bergjes in het bos. We zijn op de harde weg geweest, brede bospaadjes en zeer moelijk begaanbare weggetjes.
We hebben koffie gedronken onderweg en zijn steeds ruim 2 uur weggeweest.
Alles in stap, dat wel. Hoewel Sil groter is dan Hälga en ik wel regelmatig bij moest draven.
De eerste keer dat ik erop stapte voor een buitenrit bonkte mijn hart zo hard dat het waarschijnlijk tien kilometer verderop te horen was en ik was zo ontspannen als een stijf bevroren tentharing. Teugeltjes strak in de handen geklemd.. haha.
Gelukkig trok Hälga zich dat niet aan en stapte opgewekt aan. Zelfs voorop toen we langs de , volgens Silja, enge buurman moesten.
Daardoor was ik later in staat om de leiding te nemen toen we op een stukje kwamen wat zij eng vond
Ik besef dat ik deze overwinning dank aan de tips, maar ook aan het gouden hartje van mijn nieuwe paard. Ze straalt zelf enorm veel vertrouwen uit en hoeft niet zo op mij te leunen. En als ze wel bang wordt, dan is het geen snorkel en wegwezen, maar dan verstart ze, twijfelt misschien even en in ernstige gevallen draait ze zich om (niet met een ruk, maar normaal) en zegt: oke, dit is creepy. Laten we naar huis gaan,
Maar ze laat zich dan weer goed terug zetten en is met wat rust uiteindelijk best goed te overtuigen dat het oke is, Niks geen stress achteraf of wat dan ook. Verkeer deert haar niet. Zo heerlijk. Gewoon een gouden paard. Kan niet anders zeggen.
En wat heerlijk om op een paard te zitten wat er ook zin in heeft en lekker dapper doorstapt, oortjes naar voren, opgewekt,.
Ik besef nu pas dat vooral dat ontbrak met Amber en Rappa... zin om er samen op uit te trekken.
Het is duidelijk dat ik heel blij ben met mijn nieuwe knolletje.
Ik ben er natuurlijk nog lang niet, maar hej... ik vind toch dat ik aardig wat hindernissen heb overwonnen in korte tijd.
Warboel
