Ans Jondral schreef op donderdag 21 april 2011, 12:59:
> Meestal reden we gewoon naast elkaar, vaak zelfs met hun buiken bijna
> tegen elkaar. En hij bleef altijd braaf tov mijn merrie. Maar je moest hem
> zeker niet achter haar aan laten lopen. Dat was echt problemen zoeken.
> Waarschijnlijk ook omdat hij een dekhengst was, maar hij zou zo op haar
> gesprongen zijn.
Maar ik kon het weer wél, met m'n appie-hengst. Moet ik er wel bijschrijven dat dit een goed sociaal paard was, mét vaak de gelegenheid om vrij te dekken.
Die zag er de noodzaak ook niet van in om misbruik te maken van 'n geboden gelegenheid.
Allemaal van die dingen die je pas veel later beseft... ik had zelfs niet het idee dat ik op 'n volle hengst reed. Hooguit beetje gemompel als er in zijn ogen iets interessants voorbij kwam... meestal waren het trouwens Friezen!!
Helemaal waus van Friezen...
Wil.
Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.
Warboel
