Hij klinkt als een echte welsh cob. 100%. Daar moet je mee overweg kunnen. Eén eigenaar en elke dag aan de bak, samen met de baas. Springen en voor de kar. Niet iedereen vindt de Welsh people bijvoorbeeld leuk in de omgang.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Ik moest ook mijn mening bijstellen, toch vooringenomen door de hollandse sopbodems...!
Ik ben net terug uit de Pyreneeën en heb daar een 5 uur durende rit met een paard uit die omgeving gemaakt over dit soort paden:





De hoeven:


• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Marcia schreef op donderdag 12 mei 2011, 9:50:


Er zijn twee opties.

1. Meer laten bewegen, dus aan het werk zetten. Slenteren in een paddock is trouwens geen bewegen.

2. Minder voeren. Niet elk paard hoeft onbeperkt hooi en al helemaal niet al shij ook de toegang tot gras heeft. Als hij te dik wordt van wat hij nu eet, is het dus teveel. Je zou een tweede hooinet kunnen gebruiken waardoor de opname nog langzamer gaat. Of de weidetijd verkorten. Of een graasmasker.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Ik zou een totaalsupplement bijgeven omdat een hooimenu wat eenzijdig kan zijn als het hooi allemaal van hetzelfde stuk land komt. Formula 4forFeet bijvoorbeeld, of Equimins Advance of Primeval Super Multicompleet. (alle drie op acceptabele basis, zonder suikerbende en met voldoende vit/min).

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Tineke Nolet-Verdel schreef op donderdag 12 mei 2011, 15:40:


De eigenaar vijlt af en toe cosmetisch wat rond, hij heeft de nb-cursus gedaan. Er is weinig te vijlen, want de hoeven zijn van staal en groei en slijtage houden elkaar in evenwicht. Er staat een klein randje hoefwand, dat wil de natuur blijkbaar zelf zo.

De paarden staan 24/7 buiten met een schuilstal met betonnen ondergrond, daar is ook de watervoorziening. Het weiland bestaat uit spaans gras op een rotsondergrond, het ziet er groen uit. Het voer bestaat uit dus gras, aanvullend 3/4 hooi met 1/4 alfalfa, verder niets dan een liksteen. De paarden worden naar believen ingezet voor lange en korte ritten in de omgeving. Soms 3x per week, dan weer 2 weken niet. Ze zijn volledig aangepast aan hun 'werk' en omgeving. Na afloop afgezadeld en zo terug de wei in, een keertje rollen en ze zagen er weer fit uit. Dit in tegenstelling tot onthutste moi, die de beelden van de klauterpartijen langs ravijnen nog strak op mijn netvlies had.

De merrie die ik reed, liep al jaren in die streek en het andere paard een jaar. De merrie was absoluut keihard op de benen. Dat andere paard had eerder dit jaar een keer gevoeligheid vertoond op de tweede dag van een driedaagse tocht (wat Karin ook al beschreef).
Het kost wat tijd om zulke rockcrushers te maken.
Maar dan heb je wel wat!

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Piet schreef op donderdag 12 mei 2011, 17:06:


Ik leg het uit.


Ja! Het gaat om een merrie van 22 die luizen heeft gehad, in een hollandse wei staat en het daarmee moet doen. Dat vinnik 'schraal'.
De paarden waar ik het over heb, zijn respectievelijk 6 en 9 jaar, eten grassen en kruiden van een immens weiland op mineraalrijke bodem, krijgen hooi van weer een andere oorsprong plus alfalfa, wat een heel andere voedingssamenstelling heeft. Bovendien bewegen ze veel, vast niet zoveel als de merrie in kwestie. Dat vind ik toch wel wat anders hoor.


Niet persé. Luizen zitten doorgaans op een verzwakt dier, maar komen ook wel eens voor op gezonde dieren. Zo ligt de verdeling. Ik zou het risico niet nemen en aannemen dat het 22-jarige luizenpaard tot het gezonde deel behoort en ik zou er een vitaminenkuur aan wagen.
Ik noem toch al heel braaf het PN-supplement als eerste optie?

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Nils Vellinga schreef op donderdag 12 mei 2011, 18:51:

Wat een onzin, hoe kom je daar nou bij?
Laat Olly eens een kwartier stappen, een kwartier draven en een kwartier galopperen. Wat kost het meeste energie?