Ik wilde net zeggen, die oefening met stelling die jij beschrijft is inderdaad niks anders dan rechtrichten.
Ik heb dat eindeloos met Pête gereden...met resultaat overgings.
Moest ik haar ooit nog terug beginnen rijden, zou ik elke training ook weer zo beginnen.
Want ik ken geen andere effectieve manier
Even een poging om het uit te leggen:
Ik oefende het op een vierkant. Bij voorkeur in het midden van de piste omdat je paard dan niet de neiging heeft om tegen de muur te gaan hangen. (Dan zijn ze namelijk al scheef om mee te beginnen.) En omdat het je de ruimte geeft om je paard aan het einde van de korte zijde toch de andere kant uit te sturen.
Stel dan dat je paard op de rechterhand loopt en bent halverwege de lange zijde. En je went dan af. Als je paard dan scheef is, gaat ze zich op de rechterschouder naar binnen laten vallen of net weglopen over de linkerschouder. Dat hangt ervan af. En dat wil je dus niet. Dus dan ga je niks anders doen dat je stelling veranderen en paard wegsturen van die binnenschouder waarop ze valt. Of als ze over de buitenschouder wegloopt naar links, belet je dat ook omdat de hals en het hoofd opeens in de weg zitten. Dan kan ze die schouder niet tegen zetten. Dus je laat je paard eigenlijk denken dat je de andere kant uit gaat. Als je wisselt van stelling is je paard een fractie van een moment sowieso recht. Als je dat voelt, verander je de stelling weer naar de kant die je eigenlijk wilde opgaan (verder je vierkant op.) En zo doe je dat met elke wending. Telkens opnieuw van de schouder af sturen/ of mee sturen in de richting waarin ze weglopen. Het kan ook zijn dat je paard zich niet recht maakt omdat zij weet dat je toch naar rechts wil aan het einde van de korte zijde. Dan stuur je hem resoluut dus de andere kant uit. (En daarom dat je dat in het midden rijdt.)
Het paard zal zich uiteindelijk zelf recht gaan maken in die wendingen.
Je wilt dat je paard leert te wachten totdat jij haar vertelt welke kant zij uit moet. Want als je afwent en ze weet al dat ze toch naar links zal moeten, dan gaat ze al scheef lopen vanaf de moment dat je afwent.
En als je aanvankelijk bijna zigzaglijnen rijdt omdat je zo fel moet doorvragen, zal je merken dat je stellingen steeds kleiner en kleiner worden. Totdat je een perfect vierkant hebt en je correcties niet meer zijn dan een subtiele halve ophouding. En dan kan je dat vierkant ook kleiner gaan maken.
Als je dat bereikt hebt, dan heb je je paard (als't goed is) ook op de buitenteugel en kan je van daaruit richting een cirkel gaan werken door je binnenbeen meer te gaan gebruiken.
Het voordeel van deze manier is dat je eigenlijk weinig moet zitten knoeien met je benen. Je 'duwt' je paard niet in een stelling. Dus ze kunnen daar ook niet tegenin gaan. het paard loopt uiteindelijk ook uit zichzelf recht, zonder dat je iets moet doen.
En de bewegingen volgen elkaar zo snel op dat je paard ook niet de kans krijgt om zich vast te gaan zetten. Het wordt dus ook niet contra-productief. (Bij buitenstellingen heb je bijvoorbeeld wel dat gevaar.) En je kan de muur gebruiken voor hardnekkige gevallen.
Alleen kan het wel eens zijn dat je er tegenaan knalt dan als je er nog niet zo handig mee bent. (Kan Pête van meespreken. Maar die was naar verluid ook heel snel met zich opnieuw scheef maken naar beide kanten dat ik het gewoon niet kon volgen.)
Nadeel is dat het best mogelijk is dat je in het begin nogal lomp moet zitten sturen.
En in galop vond ik het best moeilijk.
Warboel
