Gefeliciteerd met het goede nieuws!
Hopelijk banjert Banjer weer snel met hernieuwde levensvreugde overal rond.

En ook met luikies in z'n kop is het een pracht van een man hoor!

Toch zet het je inderdaad aan het denken he, hoeveel pijn die beesten verdragen kunnen. Krijg nog meer meelij met alle paardjes met rondbonkende ruiters die meppen, zagen, prikken, trekken en wat al niet meer. En alle andere beesten, zoals die arme oude honden, vol met gezwellen of versleten heupen, die zich nog zo'n beetje voortslepen door het leven terwijl baasje zegt: 'ja maar hij kwispelt toch nog?'

Sorry, dit was een vrolijk onderwerp aan het worden . Banjer heeft gelukkig een hele lieve vriendin, die er alles voor over heeft om hem weer helemaal gezond te laten worden, en het gaat helemaal goed komen!

Ilma Meijer schreef op donderdag 2 juni 2011, 12:39:


Weet niet of ik 'm goed lees, sorry . Bedoel je dat de uitdrukking daar 'ik zit onder paardrijden' ipv 'ik zit op paardrijden' is?

Ik heb als 5 jarige ofzo trouwens vaak genoeg onder m'n shetlander gehangen hoor

Anja Seijn schreef op donderdag 2 juni 2011, 16:51:

Nee sorry, daar ben ik eerlijk gezegd niet van overtuigd. Banjer's verhaal en dat van vele oude honden verschilt nogal. Angelique heeft er heel veel moeite ingestoken om erachter te komen wat Banjer mankeert, en toen ze wist dat er een oplossing mogelijk was is ze daar dus voor gegaan, en hopelijk komt het nu helemaal goed.
Voor veel oude honden daarentegen is er geen oplossing meer, en wordt er ook niet veel meer gedaan. Als je dan zo'n hond zie, die nog op wandelingen van 50 meter van huis dient te worden gesleept, waar niks anders voor gedaan word dan een hoop pijnstillers, dan heb ik daar persoonlijk moeite mee. Tuurlijk kwispelt hond 's ochtends nog, eindelijk een klein beetje afleiding van de monotonie van de pijn. Het spijt me dat je er moeite mee hebt dat ik daar een oordeel over vel. Maar dat was eigenlijk uberhaupt niet het punt wat ik wilde maken: als ik in dit onderwerp lees wat er allemaal in Banjer's koppie gaande was, dan zet me dat aan het denken: hoeveel pijn kunnen beesten ondergaan zonder dat wij mensen daar enig besef van hebben? Daar ging m'n zijweggetje even over.

Mvg, Anne