joop schreef op zondag 12 juni 2011, 19:37:


pH daalt naarmate het kuileriger wordt, toch?


Ik weet wat denatureren is
Kan trouwens ook heel goed via een verdringingsreeks. Zo, of iets dergelijks, werkt dat colloïdaal zilver denk ik; zou heel goed op de zwavelbruggen kunnen plakken.

Maar terug op chlorofyl, als dat zo stabiel is (verkuiling even daar gelaten) hoe komt het dan dat hooi al dan niet (soms wel, soms niet, hangt behoorlijk van de droogomstandigheden af) de groene kleur verliest?

Misschien voor verder niemand interessant maar voor mij nu eens wel, als je er meer over kunt vertellen.

Anja Seijn schreef op maandag 13 juni 2011, 14:05:


Dat is een heel oud filmpje van der Klaus Hempfling. Die gaat je evenzeer tegenvallen.
Resultaten bieden geen garantie tegen toekomstige teleurstellingen

joop schreef op maandag 13 juni 2011, 11:22:


Nee, mijn gedachten zaten bij enzymen en bacteriën zonder celkernmembraan. Ik probeer van goede wil te zijn maar snap nog steeds niet hoe het mogelijk zou kunnen zijn dat colloïdaal zilver in vivo "slechte" bacteriën zou bestrijden maar "gewenste" bacteriën met rust laat.... zolang niemand me dat kan uitleggen vrees ik dat ik dat op de stapel nonsens moet leggen. Die nonsens schrijft de bruikbaarheid van zilver nog niet af maar nonsens = nonsens; als ik er dan niet achter kan komen wat het wel doet, omdat ik geen internist ben en veel te weinig verstand er van heb, kan ik misschien wel uitzoeken wat nonsens is en zo in de rondte prutsend het kennisgebied steeds verder inkaderen.


wateroplosbaar bedoel je? Zover ik weet is chlorofyl zo goed als helemaal niet wateroplosbaar, daarom is zo mooi te centrifugeren. Iedereen die dat denkt heeft het over een emulsie of (in keukenrecepten) bindt het zich aan 1 of andere olie.


Weet je dat echt heel zeker?
Ik bedenk me net (wist dat al wel maarja, die alzheimer he? ) dat ook temperatuur een belangrijke oorzaak van denaturatie kan zijn; denk maar aan een eitje koken.

Ik wil best met je ongetwijfeld als kweker goede fysiologische plantenkennis meegaan dat chlorofyl in de levende plant stabiel is, want de hele fotosynthese draait om een redoxreactie, maar bij dood plantenmateriaal of wanneer je de chlorofyl eruit haalt heb ik mijn grote vraagtekens.


Dat zul je als kweker zeker weten. Dit soort dingen tbv stikstofmanagement bedoel je?
http://www.adc.co.uk/Products/CCM-200_plus_Chlorophyll_Content_Meter
Dat meet eigenlijk geen chlorofyl als ik het juist begepen heb maar is een kleurtemperatuurmeter zoals we in de fotografie (toen die nog chemisch was ) in een andere vorm en doelstelling ook gebruikten. De conclusies omtrent chlorofyl zijn dus een afgeleide van de kleurtemperatuurmetingen.


maar de mestkleur lijkt wel sterk gecorreleerd aan de voedselkleur - als je een pony van laten we zeggen geel/bruinige hooi/kuil fourage wat bruine keutels veroorzaakte af haalt en groene planten laat eten resulteert dan steevast in het veroorzaken van groene mest.
Dat er in die groene mest een deel chlorofyl onveranderd mee komt geloof ik wel, maar dat zegt niets over die bruine keutels van eerst.
Het lijkt me inderdaad zinnig de chlorofyl zelf te meten als je dat kunt. De kleurtemperatuur van mest meten zegt me niet zoveel, behalve als ik er een kodak-gecalibreerde reclamefoto van wil maken t.b.v. de enige echte mest-cola die iedereen vooral moet gaan drinken

Het doet me sterk terugdenken aan proefjes die ik heel vroeger gedaan heb.
Als je chlorofyl in bijv. spinazie haalt lijkt het me toch echt niet stabiel... de groene emulsie verkleurt nml. steevast naar bruin.

Frans Veldman schreef op maandag 13 juni 2011, 18:20:


O? Waar concludeer je dat uit?


Ja, maar als we het over kleurveranderingen van gras naar hooi of kuil hebben niet terzake, omdat de door jou aangehaalde reacties omkeerbaar zijn - ik heb echter nog nooit kuil in gras zien veranderen, noch de kleur zien terugkomen.


Ik heb het euvele genoegen het weer eens met je oneens te zijn


En dan is het geen chlorofyl meer. Mg++ zal dan wel MgO of weetikwat worden.


Misschien wel, maar ik heb er echt nog nooit van gehoord....

Frans Veldman schreef op maandag 13 juni 2011, 20:09:


Misschien wel, maar dat maakt de reactie nog niet omkeerbaar in de zin van je andere voorbeelden.
Probeer maar... als je je gedroogde gele hooi weer nat maakt wordt het er echt niet weer groen van.


Dat er nogal wat dieren zijn die bomen schillen (herten en koeien doen het ook; in een goed sporenboek staan talloze) wil nog niet zeggen dat ze er van kunnen bestaan.
Als er echt niks meer te vreten is zullen ze meer bomen schillen, maar er van overleven vind ik een dubieus makkelijke uitspraak in een situatie dat een populatie juist dreigt massaal het loodje te leggen.

Overigens, in de OVP zijn het vooral de herten geweest die massaal hebben geschild.
De ponies eten ook riet en voor dat op is... lopen er in de OVP allang geen herten en koeien meer.
Ponies schillen ook, dat heb ik al eens via een omweg
http://www.nederpix.nl/album_page.php?pic_id=33129&sid=4c0658e0565604ab95539ca60999955f
laten zien, maar dat kun je geen "leven van" noemen.

joop schreef op dinsdag 14 juni 2011, 11:46:


We hebben het toch over hooi, en/of/hoe dat verschilt van levend gewas in de wei?
Zonder je gewas uit de dood te laten verrijzen krijg je niet voor mekaar krijgt dat je bruine hooi of kuil, wat toch eerder waarschijnlijk wel als groen gewas ervaren werd, groen vanwege het vooral door chlorofyl gereflecteerde licht, wederom groen wordt.

Waarom het groene bruin wordt heeft naar de praktijk doet vermoeden o.a. te maken met de weersgesteldheid tijdens het droogproces. Of niet?
Dat de kleurverandering veroorzaakt wordt door een verandering in oppervlaktestructuur (en daarom ander gereflecteerd licht) geloof ik niet in omdat je dan bij doorsnede groen zou moeten waarnemen. Dat is niet zo dus is de kleurverandering niet oppervlakkig maar is blijkbaar de "groenmaker", het chlorofyl, veranderd.

Een apart aspect vind ik nog altijd het magnesiumgebeuren. Mg kun je toch niet zeldzaam noemen, of te weinig toegankelijk, als potdomme ieder chlorofyltje dat gegeten wordt een Mg-atoom heeft!
Maar, het chlorofyl kan stabiel zijn... en wordt dan net zo uitgepoept (=groene poep).

Dat brengt mij op de gedachte dat, als wat ik denk waar is, het chlorofyl bij verbruind dood gewas de stabiliteit verloren heeft en dus geen chlorofyl meer is (net zoals mijn chemische proefjes als teenager met spinazie vroeger), dat Mg-atoom wellicht beter opneembaar is.

Lijkt me een mogelijke (deel)verklaring waarom je de "typische Mg problemen" (als het al daadwerkelijk Mg problemen zijn!) veel minder of niet hebt in biotoop waar paarden eigenlijk thuishoren en waar ze halfverdroogde verbruinde ruigt vreten. Idem als ze NIET in een volvette groene hollandse wei staan maar slechts wat vogeltjeslandhooi krijgen en een bakkie pulp.