Ik heb al een tijdje niet meer geschreven hier en al zeker niet over die lieve Enno van ons. Dat deed ik heel bewust, omwille van zijn verleden.
Nu ook was ik niet van plan ooit nog een draad te openen, laat staan over hem.
Maar toen las ik mijn eigen woorden terug:
"Even iets helemaal anders maar ook niet onbelangrijk. Deze zaterdag tijdens de lessen werd iedereen plotsklap verliefd op Enno. Wat kan hij mooi presenteren, wat loopt hij mooi, hij doet het knapper dan Rock, ... Neen voor mij niet! Niet zolang ik weet en voel dat dit paard niet ontspannen loopt en constant loopt te denken doe ik het goed, doe ik het goed, doe ik het goed??? Hierdoor verliest hij soms zijn takt, drukt zijn rug weg, loopt in een rollkur als je niet oplet (BAH!). Hij loopt op de puntjes van zijn tenen (uit angst om slecht te doen), maar velen hebben dat niet gemerkt. Het is een bommetje. Of het is goed of grandioos fout! En je wilt echt niet dat het fout loopt bij hem."
... en schoten mijn ogen weer vol met tranen.
Ik heb hartverscheurende keuzes moeten maken in mijn hoofd de laatste jaren. Ook oa. met Enno. Ik heb ca. 2j niet meer met hem gereden, buiten enkele keren. Deels omdat ik tijdens zijn rustperiode na zijn deelname aan het paardentheater "Cirkels van water en vuur", zijn ware verleden gehoord heb. Ik heb maanden Enno niet meer kunnen aankijken zonder tranen en een gevoel van schaamte en schuld (voor de mensheid). Hierdoor nam hij ook afstand, want hij had geen nood om met het verleden geconfronteerd te worden, zijn blik stond op de toekomst. Ik echter kon dit niet zomaar van me afschudden. Anderzijds omdat ik voelde dat de ontspanning noch met de lange teugel noch onder het zadel helemaal er in zat. Enno was bang dat je de teugels zou aanraken en als je dat deed zou hij op hol slaan. Zijn paradoxale reacties kwamen ergens lichamelijk van voort, want in weze is het een heel lief en tolerant paard.
Om één of andere reden kon ik wel met hem rijden, zijn er nooit accidenten gebeurd, tolereerde hij veel veel meer van mij dan van een ander. Hij wilde zo graag werken, zo graag zijn best doen, maar ergens was hij bang voor. Ik heb geluk gehad dat ik heel instinctiefmatig wist dat die teugels taboe waren vor hem en de oorzaak waren van zijn angsten en reacties.
Ik heb hem meermals osteopatisch laten nakijken, zijn halsspieren had ik al helemaal losgewerkt gekregen, zelfs een grondig onderzoek door anderen laten doen omdat ik dacht dat ik niet meer objectief bij hem kon zijn. Er kwam niets uit voort.
Tot ik zelf mijn eerste jaar osteo afgewerkt heb en de kliniek waar mijn docent werkt met paarden geconfronteerd werd die net dezelfde of een aantal van Enno's symptomen hadden. Ik heb onmiddellijk voor hem een afspraak gemaakt omdat dit alleen onder volledige narcose en niet zonder risico's zou behandeld kunnen worden. Toen ik thuis kwam en hem onderzocht, leek ik het bij het juiste einde te hebben. Al mijn hoop had ik hierop gevestigd. Eindelijk wisten we het en zouden we er iets aan kunnen doen. Maanden heb ik me voorbereidt op dat moment (wachttijden zijn wat langer). Al mijn vermoedens werden bevestigd zelfs over zijn slecht zicht (hetgeen voortkomt van zijn letsel thv occiput-atlas-axis). Ik niet objectief tov eigen dieren? Zeker wel, daar zal ik nooit meer aan twijfelen! Rx opnames gemaakt om te zien of het haalbaar was hem te behandelen. En toen crashte het hele kaartenhuisje in elkaar ...
Enno is zo slecht af dat niemand dit nog aandurft. De kans dat hij het niet haalt of nog slechter af zou zijn is veel te groot.
Benny en ik hebben besloten dat zolang hij gelukkig is en pijnvrij lijkt te zijn, hij bij ons in de kudde blijft. Bij zijn Rockje, tot het einde zijner dagen. Dat aan al zijn ellende eindelijk een eind is gekomen. Hij mag lekker op pensioen en als hij graag in vrijheid lijkt te "werken" dan zullen we hem dat ook graag gunnen. Niets moet, alles mag.
Voor ons, zijn vorige eigenares en vooral voor Enno is het heel erg bevrijdend te weten wat er exact aan de hand is. Ik geloof zelfs niet meer in louter mentale problemen bij paarden. Er zal altijd wel iets lichamelijk zijn dat verantwoordelijk is.
Ik vond dat deze draad geopend moest worden. Misschien dat er ooit nog iemand iets aan heeft.
Cindy
Warboel
