muriel schreef op dinsdag 21 juni 2011, 12:26:
>
> Help mij even om mijn beeld dan bij te schaven. Als de mensen die zich
> bezig houden met klassieke dressuur een tereinrit maken. Dus niet gewoon
> een recht ruiterpad maar steil heuvel op en af, haakse bochten,
> slingerpaadjes, door water waden, rengalopje, sprongetje, etc. dan gaat
> dat nog altijd volgens de regels van de klassieke dressuur dus rechtop
> zittend, paard in aanleuning met hoofd iets voor of op de loodlijn en
> corrigerend indien paard niet goed ondertreed met het
> binnenbeen/buitenbeen onder de massa. Of wordt het paard in de bak of
> wellicht op een rechtstuk gymnastiseerd en zijn de buitenritten dezelfde
> oefeningen maar dan op een recht pad.
Heb je het tegen mij?
Ik voel mij aangesproken omdat ik mij bezig houd met (klassieke) dressuur en ook buitenritten maak.
Zoals ik al schreef: je traint het paard klassiek dressuurmatig volgens een logische opbouw van oefeningen die zijn balans onder de man verbetert en hem leert de achterbenen meer in te zetten dan hij van nature zou doen, met een doel, namelijk dat je er in het terrein profijt van hebt. Tevens help je het paard beter in vorm te blijven, aangenomen dat je zo lang mogelijk samen ritten wil blijven maken. Die dressuur bestaat uit een logische opbouw van oefeningen die het paard soepeler, leniger, wendbaarder, sterker maken, eigenschappen die erg goed van pas komen bij zwaarder buitenwerk.
Dat betekent niet in dat hij piafferend door de bergen gaat. (volgens mij heb ik dat ook al eens geschreven). Maar de training die hij thuis heeft gehad, stelt hem in staat met een krachtiger lijf en een betere balans het terrein te lijf te gaan. Daardoor houdt hij het langer vol, zal minder struikelen; het vertrouwen en de band groeit.
De dressuur stopt erin wat je in het terrein fijn kunt gebruiken.
Is dat nou heel moeilijk?
Warboel
