Wij zijn ze één keer tegengekomen. De paarden wisten het voor ons en maakten stante pede rechtsomkeer. Volgens mij ook geen slecht gedacht, maar ik ben dus echt geen held zoals jij...

We hadden eerst een ruin (20+) en en merrie (14à15 jaar), nu 2 ruinen (de nieuwe = 6) en een merrie.
De eerste dagen werd de rangorde bepaald en het gaat prima! De 6-jarige is duidelijk baas.
Als ze aan dezelfde bak eten staat de merrie altijd tussen de 2 ruinen in. Of dat iets betekent weet ik niet.

Groetjes, Lena

Ilma Meijer schreef op donderdag 23 juni 2011, 16:12:


Perfect herkenbaar !!!

Ik zou dan eens bloed laten nemen.

Groetjes, Lena

Gefeliciteerd!
Zo'n verjaardag geeft een mens die nog niet zo ver is de nodige moed! Nog jaaaaaaren in het verschiet om met paarden bezig te zijn en bij te leren.

Groetjes, Lena

Piet schreef op vrijdag 24 juni 2011, 17:41:


Ik vraag me af of hij érgens een moord voor wil doen Worteltjes, witloofwortels, brokjes, gras, hooi, appel... hij vindt het ene niet beter dan het andere. Heel wat anders dan de andere 2.
Flegmatiek is inderdaad wel een woord dat bij hem past. En de andere 2 zijn dat ook helemaal niet.
En ja, hij gaat op dat gebied een zéér goede leerschool voor me zijn. Zo wie zo de sessies heel erg kort houden. Ik vraag me af of IK wel klaar ben om hem te trainen?

Mijn man had al gesuggereerd om hem 2 dagen geen eten te geven.
Hij vindt 't geweldig van het beestje dat hij zich niet laat vermurwen...

Lena

Gisteren hebben onze paarden blijkbaar de hele dag binnen gestaan. 2 kruiwagens mest eruit geschept. Ik had na 2 minuten al 2 dazenbeten en mijn man 1. De stal stonk uiteraard en het was er bloedheet (nog warmer dan buiten) en toch verkiezen ze de stal. Ze zijn ook echt ambetant van dat vliegend gespuis, niet alleen dazen, maar ook groter en kleiner gespuis.

Op dit ogenblik heb ik echt medelijden hen: ze staan nat van het zweet en de manen en staarten maken dikke overuren. En je kan er niks aan doen. Een mens zou al bijna terug gaan verlangen naar sneeuw. Bijna hé...

Ik spuit ze ook geregeld in, maar dat houdt bepaald gespuis nog steeds niet weg. En het werkt geen hele dag, slechts een uur of 2 effect.

Coralie schreef op dinsdag 28 juni 2011, 22:12:


Wij zijn hier nog steeds zeer ijverig wachtende op onze dazenvallen. Manlief zou ze liefst nog aan huis zetten.

Groetjes, Lena

Bij mij is het wel gelukt. Ik heb wel gewoon gegoogeld op petities24 en dan doorgeklikt.

Groetjes Lena

Hallo

In Kattenbos, Lommel, zit Mark Clessens. Wij zijn erg tevreden. Hij heeft ons in onze beginperiode van zelf bekappen na de cursus nuttige tips gegeven.
Momenteel vrees ik dat het misschien wat moeilijk is want hij zit met enkele gebroken ribben en sleutelbeen.
Google maar eens op fox river trail.

Lena

Arabesk schreef op dinsdag 19 juli 2011, 13:53:


Ja, maar door een gevoelige snaar geraakt worden is uiteraard geen pretje.

Ik heb dat zelfs bij mezelf. Ik (wij) gebruik(en) ook nog steeds te veel mijn teugels (zegt mijn instructeur ook). Het bewijs zie ik op Pav en Frodo hun neus. Bij Pav zijn er 2 kleine plekjes waar het haar er af is en bij Frodo ook eentje, net daar waar de neusriem zit.
Vroeger was er ook zo'n plek waar mijn voeten zaten maar dat is nu niet meer. Toen zag je aan de neus uiteraard niks, want toen reed ik nog met bit.

We zijn in het voorjaar gestart met springles: mijn man zijn grote droom en ik dus met een heel klein hartje. Heb onlangs een keer mijn fototoestel meegenomen om te laten filmen hoe het er uit zag. Ik vond dit verschrikkelijk confronterend. Je fouten zien - en dat hoeft niet eens vertraagd te zijn hoor - is echt geen pretje. Na jouw filmpjes heb ik eens extra gelet op de gelaatsuitdrukkingen van onze paarden, maar die waren gelukkig oké. Er was dus toch iets positiefs aan die filmpjes, iets wat ik voorheen niet had opgemerkt .

Goed paardrijden is écht niet simpel hoor!

Lena
(grandioos bitloos )

PS: bijkomende anekdote:

Zelfs onze instructeur begint hoe langer hoe positiever te staan tegenover bitloos. Ons Pavke is een echt springpaard en heeft in een vorig leven blijkbaar al vlot over 1.20m gesprongen. Toen ze in de eerste springles de "hindernis" (voor Pavke en mijn man toch al wel zo'n 40cm ) in de gaten kreeg, werd ze 10cm groter, oren naar voor en stormde ze er op af en was dus niet meer te houden. Ik heb doodsangsten uitgestaan.

Dit gebeurde enkele keren en onze instructeur merkte heel voorzichtig op dat ons Pavke voor de springles misschien toch wel een bitje nodig had. Manlief zei uiteraard dat het bit er niks mee te maken had.
Zijn eerste lessen gingen dus vooral over EERST rustig rijden en dan misschien eens een sprongetje. En ja hoor: na een les of 2 ging het al veel beter en gaf hij toch wel toe dat dat bit er bij nader inzien niet zo veel zou toe doen. Voor mijn man en mij het mooiste moment van die springles.