e m kraak schreef op zaterdag 13 augustus 2011, 2:12:


Egon, ik heb een heel stuk uit je antwoord weggeknipt. Niet omdat het mij niet beviel, integendeel: je schrijft in je laatste twee zin de kern van je betoog.

Die essentie is nu precies datgene waar ik grote problemen mee heb en wat mij niet bevalt. Ik wil geen machine zijn in de omgang met mijn dieren. Want in het hele verhaal mis ik één hele grote afwezige, iets waar de beste trainers wellicht huiverig voor zijn, en die afwezige heet: "gevoel". Voor je gillend door de gordijnen gaat ... dit is niet spiritueel of zweverig bedoeld!

Ik geloof oprecht in de lichaamseigen taal en niet in de aangeleerde handelingen die voortkomen uit in mijn ogen mechanisch trainen. Wij hebben als kind allemaal dingen moeten afleren en dingen moeten aanleren. Ons gedrag is gestandaardiseerd naar wat wij in onze samenleving "de norm" vinden. Communicatie tussen mensen loopt ook vaak niet lekker, omdat wij simpelweg altijd achter de kop willen kijken en niet uitgaan van wat er daadwerkelijk gezegd wordt. Wath you see is what you get, daar nemen wij geen genoegen mee. Wij zijn vervreemd van onze lichaamstaal die kleine kinderen wel hebben. Ja, het is Hempfling, inderdaad ... maar door de dingen die wij hebben aangeleerd weer af te leren en te reduceren tot vrijwel nihil, heb je je eigen taal en de taal van een dier weer tot je beschikking. Het stramien "Think - Plan - Do" past daar helemaal niet in, omdat je vooraf geen scenario hebt en reageert op wat er voor je ogen gebeurt. Er is een veel grotere acceptatie en een vanzelfsprekendheid in de reactie van het dier dan het spelletje "zoek het antwoord en je krijgt je beloning". De beloning wordt namelijk al gegeven door het begrijpen van elkaar.

Ik vind dat simpelweg mooier, fijner en natuurlijker dan een paard op één vinger de hele wei door te sturen, op commando op zijn kont te laten zitten of door héél overdreven naar zijn achterhand te kijken (alsof je er omheen kijkt) om het dier vanaf de grond te laten wenden. Ik schep er een groter genoegen in om te proberen hun taal te begrijpen en mijn eigen taal, die veel en veel teveel ruis bevat, te reduceren tot er gewoon "zijn".

Frans Veldman schreef op zaterdag 13 augustus 2011, 11:16:

Euhh, nee, dit bedoel ik helemaal niet. In mijn ogen geeft het dier altijd het juiste antwoord, maar als dit niet het resultaat is wat ik in gedachte heb, dan heb ik de vraag niet goed gesteld. Feitelijk is het de omgekeerde wereld, als je het dier beloont, dan beloon je eigenlijk jezelf!
Met gevoel bedoel ik ook niet een rose wolk waarin het paard zo blij is en zo gek op mij is en dat we samen rollebollend door het weiland gaan! Als het dier zich bij mij aansluit dan zal het zich wel veilig voelen en van diepere gevoelens van het dier jegens mij ... we zien het graag, maar daar geloof ik niet in!
Het leerproces ligt voornamelijk bij de mens en niet bij het dier. Conditioneren is niets anders dan "aanleren van gewoonten". Welke gewoonten? Die gewoonten die wij graag zien?
Er zijn vele wegen die naar Rome leiden en al die wegen kunnen worden misbruikt. Wederom is het de mens die bepalend is of het misbruik kan worden genoemd.

Nathalie Lagasse schreef op zaterdag 13 augustus 2011, 11:45:

Maar dat zegt toch niet zoveel? Gecertificeerd Parelli-instructeur is toch niets anders dan dat je volgens een bepaald concept, Parelli, instructie geeft en dat certificaat wordt uitgegeven door de bedenker zelf, namelijk Parelli.
Beetje hetzelfde als dat idiote concept van Ridderschap van Branderup! Hoe spannend willen wij het allemaal maken!
Is dat de garantie dat je het juist doet of goed ziet?

joop schreef op zaterdag 13 augustus 2011, 12:00:


Yep, Letje ... maar ik denk dat een jaarling merrie van 1 jaartje oud onbeleerd genoeg is hé?

joop schreef op zaterdag 13 augustus 2011, 12:20:


Nee, dat dan weer niet ... ze is bij mij geboren en vanaf dag 1 is er "wat" met haar gedaan. Dus in die zin, is zij niet volkomen "onbeleerd" maar is zij al beleerd in het accepteren van dat twee-potige wezen. Jeetje, wat is dat moeilijk uit te leggen zonder dat het overkomt als "je doet maar wat", maar ik heb geen systeem wat ik nauw gezet volg of standaard bewegingen die ik zeer tot in de puntjes oefen ... het is meer inspelen op wat er op dat moment gebeurd ... hoe leg je dat uit? Ik kan uren in mijn wei zitten en gewoon kijken wat ze doen, hoe ze bewegen, hoe ze met elkaar omgaan ... ik ga dat niet na-apen, maar ik zie wel hoe ze communiceren en probeer dat naar mijn eigen gedrag te vertalen. Beter kan ik het niet verwoorden, geloof ik!

joop schreef op zaterdag 13 augustus 2011, 12:27:


Dat is precies de reden waarom ik tijdens een ritje buiten afstap en dat is precies het signaal waarop mijn paarden kunnen grazen. Tijdens het wandelen aan de hand grazen we niet, want dan zijn we in beweging. Ik heb niets streng moeten afleren, ik ging gewoon aan de hand versnellen ... dat pikken ze heel snel op. Stop ik met wandelen, om gewoon uit te rusten of wat dan ook ... dan mogen ze eten. Is het moment aangebroken om weer verder te gaan, dan vraag ik om aandacht (niet door te trekken of te plukken) en zeg heel simpel: zooo, we gaan weer en stap of op of zet mezelf weer in beweging. Dat is toch niet zo moeilijk?

Dani62 schreef op zaterdag 13 augustus 2011, 14:29:


Voor mij werkt het wel, want ik kom eigenlijk nergens waar ik niet af kan stappen en als ik niet afstap is het niet grazen. Opstappen dan neem je de teugels weer aan hé ... dat is voor mijn paarden het teken "klaar, we gaan weer verder" ... ik heb nog niet ervaren dat dat onduidelijk was.

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 16 augustus 2011, 10:38:


Sandra, omdat je nooit problemen hebt gehad wil dat niet zeggen dat ze er niet zijn. Brokken zijn zowel voor hond als kat bagger, kankerverwekkend en veroorzaakt ziekten. Ook de door de DA's voorgeschreven brokken is ronduit rommel. Eén grote commerciële bende die je vooral wijsmaken dat je kat er om zal smeken ... als het aan de kat lag, kocht hij echt die rommel niet! Je kunt het leven van je hond en kat verlengen door ze voor hen natuurlijke voeding voor te schotelen.

Fem, doe niet zo moeilijk en bestel een zakje Equilife F4F hier op de site. Dan hoef je niet je kop te breken over een goede beloning!

Martina schreef op zaterdag 20 augustus 2011, 8:08:


Yep, maar daar is het ook warm hé?
Doet mij denken aan "De Vakantieman" waar men de vakantieplaats op een kaart moest aanwijzen!

Martina schreef op zaterdag 20 augustus 2011, 8:03:


Ik zeg maar zo, ik zeg maar niets ... of eigenlijk is met "Nazdrave! " alles wel gezegd!

Myriam schreef op zaterdag 20 augustus 2011, 8:14:


Jaaaaaaaaaa .... en doe er dan wat Rescue druppels bij, Aura spreuken, Peperkoekwijsheden en een fikse borrel!
Misschien op Facebook een leuk besloten groepje oprichten om daar de belevenissen tot een hoogtepunt uit te schrijven. Nee, je hoeft niets te bewijzen, je kunt niets bewijzen, want wat je ziet is wat je ziet ... yeah right! Het is allemaal zo vervuld van positive vibes, maar o jee ... als er één kritische noot geleverd wordt ... dan komt de ware, minder aura-achtige aard, naar boven drijven!

Kijk eens naar de gemiddelde leeftijd van de actieve forumleden en zet dat eens af tegen de rest van het te bereiken paardenvolk? Ook een observatie ... zie je geen conclusie?

Fem schreef op zaterdag 20 augustus 2011, 7:43:


Je zult zien, ze zijn er dol op en je weet dan zeker dat je niets slechts voert als beloning! Ik gebruik het ook als beloning en uitsluitend als beloning. Fijn spul en ze doen er een moord voor (niet letterlijk hoor )

Sandra van Bommel schreef op zaterdag 20 augustus 2011, 11:06:


Nog al logisch, denk ik, ze is niet "bang" om uit de kudde te gaan, ze wilt liever bij de kudde blijven. De reden waarom ze liever bij soortgenoten is, lijkt mij wel te raden.
Ik heb inmiddels wel geleerd dat "schrikkerig" of "paniek" vaak weinig met het dier te maken heeft en alles met de begeleider. Als de begeleider logische stappen onderneemt en daardoor rust en vertrouwen geeft, dan voelt het dier zich veilig en zal volgen.
Ik raak er steeds meer en meer overtuigd dat wij dieren vaak vanzelfsprekend gedrag afleren, terwijl de oorzaak van dat gedrag bij ons te zoeken is.

Sandra van Bommel schreef op zaterdag 20 augustus 2011, 11:45:


Alles wat ze doen is gericht op "overleven" ... verlatingsangst? Daar geloof ik persoonlijk niet in.