Els Kleverlaan schreef op woensdag 19 oktober 2011, 15:39:


Het is een geregeld systeem. Er zitten allemaal receptoren, maar er wordt mondjesmaat IGF uitgedeeld, precies om voldoende groei te handhaven. De insuline past blijkbaar op die receptoren en zorgt ervoor dat er groei wordt geactiveerd terwijl dat helemaal niet de bedoeling was.


IGF ontbreekt niet, het wordt spaarzaam gedoseerd. Als IGF teveel beschikbaar zou komen dan krijg je acromegaly, ook niet fijn. (Acromegaly komt meen ik nooit of zelden voor bij paarden).


IGF speelt geen rol in dit verhaal. IGF is een sleutel die in een IGF slotje past. Blijkbaar heeft de laminae gammele slotjes want behalve het IGF-sleuteltje past het insuline-sleuteltje er ook in.
Wat er dus mis gaat is dat het insuline-sleuteltje past in het IGF-slotje. Met het IGF-sleuteltje zelf is niks mis.


De gangbare insuline-resistentie-problematiek reageert goed op extra magnesium, maar dat komt niet omdat er een tekort aan magnesium zou zijn. Het is gewoon extra magnesium dat de cellen gevoeliger maakt voor insuline. Daardoor is er minder insuline nodig, en zijn er dus ook minder insuline-sleuteltjes die onbedoeld op een IGF-slotje passen.
Vooralsnog ziet het er naar uit dat groeihormoon geen enkele rol speelt in dit hele verhaal.


Groeihormoon doet ook allerlei hele nare dingen. Je kunt er beter een tekort aan hebben dan een teveel. Nooit mee prutsen tenzij er sprake is van een aantoonbaar tekort.

Frans

e m kraak schreef op woensdag 19 oktober 2011, 15:51:


Hey, ik ben het volledig 100% eens met jouw stelling hoor, over die cyclusonderbreking. Dat is de beste oplossing. punt.

Waar het mij om ging is dat er weer eens voor de zoveelste keer de onjuiste stelling naar boven kwam dat kruiden een goed middel kunnen zijn waarbij geen resistentie kan optreden.

Het enige punt wat ik wil maken is dat wormen geen onderscheid maken tussen "chemisch" gif en "kruiden" gif. Gif is gif. Sommige gaan er dood van of vluchten naar buiten, maar sommige die-hards die net wat sterker zijn trekken zich er niks van aan. De zwakkelingen zijn verdwenen en kunnen zich niet meer voortplanten, de sterkere zijn gebleven en hebben het rijk alleen en planten zich ongegeneerd voort. Na een tijdje heb je alleen nog maar nakomelingen van die sterke wormen en trekken ze zich geen moer meer van het middel aan. Dit is resistentie.

Jij weet dat, maar ik schrijf het expres weer opnieuw uit omdat dit verschijnsel op een of andere manier niet door iedereen evengoed te bevatten is. (Ik begrijp niet helemaal waarom het voor sommigen zo moeilijk te zien is, maar ik blijf het gewoon steeds weer opnieuw uitleggen tot het kwartje valt.)

Dus: Het liefst zorgen dat wormen weinig kansen krijgen door cyclusonderbreking, maar als je er voor kiest om "iets" te gebruiken tegen wormen, gebruik dan iets dat grondig werkt want anders kweek je alleen maar sterkere wormen. Resistentie treedt onherroepelijk op bij elke aanpak die zich richt op doden of verjagen.

Eens met deze formulering?


Nee. Ik wil ALS ik een middel gebruik dat het effectief is. Net als bij antibiotica. Daar hou ik ook niet van, maar als ik een kuur gebruik dan maak ik hem wel af en ga ik niet onderdoseren, want anders versnel ik het ontstaan van resistentie. Maar dat betekent niet dat als ik een antibioticakuur gebruik dat ik wereldwijd de boosdoeners wil uitroeien.

Uiteraard blijven er een paar endoparasieten over na een ontwormkuur. Het zij zo. Maar als ik er teveel in leven laat (door een te lage dosering, of door een slecht werkend middel) dan versnel ik het resistent worden van de parasieten.

Dus, ik wil bij een ontwormkuur niet omwille van het paard zoveel mogelijk parasieten doden, maar omwille van het uitstellen van resistentie.

Frans

Piet schreef op woensdag 19 oktober 2011, 18:17:


Zo is dat hier ook.


Yep, hier ook.


Ik denk dat de paarden de wormen zelf bestrijden. Die paar wormen die er steeds inzitten zijn niet steeds dezelfde wormen. Elke keer opnieuw raakt het paard besmet, die wormen leggen een paar eitjes maar het paard maakt er al snel korte metten mee. Die wormen blijven dus maar even, meer tijd krijgen ze niet.

Dus op een willekeurig moment tref je altijd een paar wormen aan waar het paard net mee bezig is.

Het is dan tevens die voortdurende blootstelling die ervoor zorgt dat het afweersysteem alert blijft op wormen.

Frans