k ben er ook nog, maar vecht met een chronisch tijdprobleem.
Naast mijn werk, wat helaas ook moet gebeuren, clicker ik mij suf met de paarden, honden en katten. Rest van de tijd zit ik met mijn neus in de vakliteratuur.
Gisteren nog poging tot december course van agility te filmen, maar had de shetters onderschat, die ik apart had gezet. Helaas beperkte afzetmogelijkheden door de nattigheid, dus duurde het slechts een paar minuutjes totdat de shetters waren ontsnapt en zich uitsloofden om mijn prachtige kerstdecoraties te vermoorden en obstakels uit elkaar te sleutelen. Tel daar modder en sneeuw bij op en dan weet je dat ik het zelfs mijn vrije dagen niet gemakkelijk heb

Afgelopen nacht ook mijn jongens opgehaald die de kerst hier gaan doorbrengen
Gezellig

Maar goed.... goede daad Joop. Zo zouden er meer moeten zijn.

Spirithorses schreef op maandag 19 december 2011, 10:07:


Ja, maar slechts een dun laagje.
Eerst meer sneeuw gehad, toen weer gesmolten en nu dus een dunne laag.
Enorme zooi overigens, omdat de modder eronder nog niet echt bevroren is. Tel daarbij een ijskoude wind op, en dan heb je een lekkere ijsco.

Roostertegels op ongelijke grond zal niet mogelijk zijn?

Ik overweeg hier om een fiks vlak voor de schuilstal drainagezand te kieper en het pad naar de waterbak van grint de voorzien (evt met zand erop?)
Pad van stal naar drinkbak is nu aardig gezakt en niets van over. Een grote modderpoel. Hetzelfde voor de schuilstal en flink wat delen van de wei (alles kapot gelopen)'
Rampzalig.
Maar nu iets daaraan doen lijkt me niet mogelijk.
Gelukkig hebben ze een ruime droge schuilstal waar ze eten en nog droge stukken wei, waar ik ook vaak hooi leg. Maar ze moeten steeds door de diepe modder om ergens te komen en vooral silja sterft soms liever van de dorst.
Heb het nog nooit zo bont meegemaakt als dit jaar...
Komende zomer moeten dus veranderingen worden aangebracht. Baal ervan dat ik nu niets kan doen.

Ook hier de beste wensen voor iedereen of te wel
God Jul och gott nytt år.


En ja... hij bestaat
http://www.youtube.com/watch?v=m5oREwEfQWU&feature=related

Ik heb het stuk over pijnbestrijding gevolgd in eerder genoemd topic, maar wil daar toch even op doorgaan. Maar dan graag onder andere naam (fijne kerstdagen past daar wellicht niet zo lekker bij?)

Hoe staan jullie dan tegenover chronische pijnstilling? Stel je hebt een dier met een chronisch probleem, wat zonder pijnstiller dus erg veel last heeft, steeds minder gaat bewegen, nog meer last krijgt (mede door bijkomende problemen vanwege te weinig beweging etc) en met pijnstiller zich prima voelt, lol heeft etc en op die manier wellicht nog een tijdje lekker kan leven. Misschien korter dan zonder pijnstiller, maar wel kwalitatief beter.
En dan heb ik het dus wel over een oorzaker van pijn die niet weg te nemen valt.

huh? lang antwoord geschreven, op verzenden gedrukt, bericht weg. Forum spook?

Anja, ik had die inlage van egon gelezen. Het had betrekking op de discussie over martines situatie, maar de stelling is idd meer algemeen van aard.
Maar ik wilde er gewoon wat dieper op ingaan.

Letje, dat denk ik ook.

In ons geval betreft het overigens een hond, die twee tekenziektes heeft doorgemaakt en waarschijnlijk daardoor last heeft van de gewrichten en bovendien een verkalking van een pees in de voorpoot heeft. Hij is van okt 8 jaar.

Zonder pijnstilling hijgt hij veel, kan moeiljk overeind op de gladdere vloer van de woonkamer, loopt erg mank vooral na een wandeling en wil op den duur steeds minder.
Met pijnstiller is hij stukken vrolijker, gaat graag mee op stap, en kan stukken beter overeind. Hijgt dan ook niet. Loopt wel nog altijd beetje kreupel
Hij staat dus 'vast' op pijnstillers op advies van de d.a. omdat ze verder niets voor hem kunnen betekenen.

Nu zie je in de paardenwereld dat het chronisch op pijnstillers moeten staan een reden is om het dier af te maken. Pijnstillers hebben natuurlijk serieuze bijwerkingen en dat wordt dan ook als reden genoemd.
Bij honden is het tegendeel aan de hand. Mensen roepen hier dat je gewoon pijnstillers blijvend moet gebruiken als de kwaliteit van het leven van de hond daardoor beter is. Idd... ze hebben bijwerkingen, maar liever kwalitatief goed leven dan langer leven.

Dit verschil is eigenlijk wel typisch, als je daarover nadenkt. Vandaar ook mijn post.Ik was gewoon benieuwd naar de algemene visie daarop hier.

Trudy, in geval pijnstiller niet meer werkt of het paard (of ander dier) niet meer wil, denk ik dat de vraag of je al dan niet moet doorgaan met pijnstiller niet meer relevant.
Ik heb dat hier ook meegemaakt, maar liefst drie keer vlak achter elkaar. En dat hakt erin.
Nog steeds denk ik vaak... was er toch niet nog iets wat ik had kunnen doen?
Misschien blijft dat ook gewoon omdat het erg moeilijk is een dergelijke beslissing te nemen.

In geval van mijn hond, vind ik pijnstiller wel weer een goede optie, omdat hij dan fit en vrolijk is. Maar dan denk ik dus aan de mensen wiens paarden het wel goed op medicatie doen, maar die het gebruik van medicatie voor altijd van de hand wijzen als zijnde niet humaan. En dat vraag ik mij af.

Maar het is een moeilijke kwestie, denk ik. Paarden laten vaak weinig zien en inderdaad... ze hebben bv hun benen doorlopend nodig/liggen weinig.
Toch... als ik erover nadenk... zou ik bij mijn paarden, als ik bij dat station aankom, kijken of pijnstiller hetzelfde effect heeft als bij de hond.
Blijft natuurlijk de angst voor de bijwerkingen. Heb ik nu ook wel een beetje.
Ik denk dat het dan einde verhaal is.

Mbt de dame met het paard met longproblemen. Ik kan haar gedachtengang niet volgen. Drieduizend euro vragen voor een onverkoopbaar paard?
Hoewel... het is natuurlijk zo dat als ze het paard goedkoop of voor niets doet, de kans idd groot is dat iemand er een koopje in ziet en het dier doorverkoopt. Zulke dingen gebeuren.
Maar in haar geval lijkt het mij dan verstandiger om te zeggen dat ze het paard gewoon niet verkoopt; hooguit ter verzorging bij iemand neerzet die het aandurft/wil. Het paard blijft dan in haar eigendom en kan niet worden doorverkocht, maar de verzorging en onkosten liggen bij een ander.
Ik moet er wel bij zeggen dat de vraag naar gezelschapspaarden die niet meer kunnen worden ingezet voor werk minimaal is en het aanbod zeer hoog.

Letje, met mijn bezorgdheid omtrent bijwerkingen van de pijnstiller van de hond heb je wel gelijk. Ik zal het dan moeten herzien. Ik pieker nu eenmaal altijd teveel, trek mijn eigen handelswijze in twijfel en lever per definitie kritiek op mijzelf, ongeacht welke beslissing.
Onhandig.

Maar dan rijzen bij mij dus ook de vragen die ik eerder noemde. En ja, ik zou ook voor mijn paarden voor pijnstilling kiezen, als het iets uit zou maken.

In geval van toontje met zijn wildgroei aan agressieve, openspringende sarcoiden zou dat de oplossing niet zijn geweest, besef ik zelfs. (hij had overigens ook nog artrose en zag slecht), Amber was psychisch behoorlijk naar de maan en Tommy had een aangeboren afwijking aan de gewrichten door inteelt en/of dwerggroei.

Als ik het zo opschrijf denk ik... nee, daar had een pijnstiller niet geholpen (hoewel ik mij nog steeds vragen stel)
Maar mocht een van de huidige paarden mankementen krijgen die wel met pijnstiller te verlichten zijn... ja, dan zou ik het wel doen. Als ik er nu zo over nadenk.....
Ondanks de risico's...(al blijf ik daar een beetje paranoide over)

Mbt het paard van de kennis... ja, mensen moeten inderdaad hun verantwoordelijkheid nemen. Maar ze doen het niet. Als het paard 'het niet meer doet' gaat hij richting slacht of staat te koop als gezelschapspaard, bij zeer veel mensen.
Het is schrikbarend hoeveel paarden op die wijze worden aangeboden (en vervolgens in handel of slachttransport belanden, terwijl de eigenaar zichzelf wijs maakt dat hij/zij het beste voor het paard heeft gedaan)

Ook alarmerend vind ik de enorme hoeveelheid paarden die op jonge leeftijd artrose hebben.
Na het zoveelste topic in bokt daarover, heb ik daar eens een topic over geopend. Geen reltopic, maar gewoon een stelling/vraag om een discussie te starten en de hoop dat mensen erover nadenken (al is het er maar eentje)

Ik heb nl sterk het gevoel dat het blind zijn voor de kleine signalen van verwardheid en/of ongemak bij paarden leidt tot fatale resultaten.
Ik ben ervan overtuigd dat veel te veel jonge paarden onnodig in handel en slacht eindigen

Pien, ik begrijp je helemaal.
Op de eerste plaats was het amber, die echt helemaal lichamelijk en geestelijk kapot bleek.
Als je dan navraag gaat doen en erachter komt dat zo'n paard al zes jaar eerder stijf was en met vlagen agressief en dan toch gewoon mee wordt gesprongen, zonder galop want dat kan een draver dan zogezegd niet en uiteindelijk van de hand wordt gedaan omdat ze agressief is, aan een koper, die zegt dat hij het wel zal oplossen en vervolgens weer doorverkoopt etc... dan vallen je schoenen uit.

Als je dan daarna weer, nadat je veel paarden met duidelijk zichtbare problemen die worden opgelost met scherper bit/stevige aanpak etc weer een paard krijgt met serieuze lichamelijke problemen en wiens signalen werden afgedaan als 'koppigheid en dwarsheid' begint het onbegrip te groeien.

Als je dan ook nog de vele vele vele topics leest met paarden met artrose en het huilende afscheid van jonge paarden die 'kapot' zijn, er tegenlijkertijd doorlopend wordt geluld over het 'aanpakken' van een paard als het dwars is etc wordt het nog een graatje erger

Ondertussen verdiep ik mij erg in de wetenschap over leertheorieen bij paarden en andere dieren en kom je meer en meer erachter dat ieder signaal wat het paard geeft een betekenis heeft, maar dat de mens ervoor kiest om dat signaal de kop in te drukken (uitgaand van menselijke gedachtengangen bij paarden) waardoor zo'n dier op gegeven moment afstompt en lichte ongemakken in onherstelbare schade uitloopt (of lichte verwardheid serieuze gedragsproblemen worden) en dan zie je steeds meer om je heen.

En dan begrijp ik jou en letje volkomen.

Dat meehuilen... ja... ik vond het ook altijd rot als iemand zijn paard moest laten inslapen en voelde mee. Maar ik lees tegenwoordig zoveel topics en dan wordt verteld over een probleem wat wordt behandeld, dat het dan weer beter ging en dat ze weer mee konden doen aan wedstrijden, maar ja... opnieuw problemen, weer behandelen, weer training op gang zetten totdat het paard op 3 benen loopt en het meest humane het inslapen is... en dat wordt dan vol begrip beaamd. Mensen worden dan dapper en onzelfzuchtig genoemd...
En dan denk ik... wat nou, na die behandeling en betere beweging weer de wedstrijden in... Hallo... er is iets serieus mis gegaan in de training waardoor het probleem in eerste instantie is ontstaan. En dan wordt behandeld (liefst met boxrust) en weer gewoon vrolijk de draad opgepakt???
Ik snap het allemaal niet meer.

En idd... verantwoordelijkheid nemen voor je paard als het kapot gereden is, is er vaak ook niet meer bij. Dan wordt het van de hand gedaan als recreatie paard. Klinkt sjieker dan kapotgereden paard.

Een ding is zeker. Mijn dames mogen blijven, ook als ik niet meer rijdt. Ik rijd trouwens toch al weinig en nu in de winter door omstandigheden niet. Heb al 1000 andere dingen verzonnen om ermee te doen . We vermaken ons evengoed wel.

Proficiat koen en jean.

Ennuh... ook hier oud op nieuw bij de paardjes (en andere dieren)
Ik nodig vrienden hier uit en rond de jaarwisseling ben ik bij mijn vrienden buiten.
Er wordt weinig afgestoken, maar ik wil dan evengoed bij hen zijn.

Proficiat Jolanda.

En ja, als hier ooit kleinkinderen komen, ga ik dus ook duidelijk genieten van de lusten zonder lasten Lekker verwennen en zo, want ik zit dan toch niet met de consequenties '
'
Deed mijn moeder ook altijd met de kleinkinderen. Ik mag dat, zei ze. Omdat ik oma ben. En zo was het maar net.
(kleinkinderen zijn allemaal gek op haar)

Anja Seijn schreef op donderdag 29 december 2011, 16:44:


hm.... nog niet aan gedacht. Nja, vaste oppas worden we toch niet gezien we te ver weg wonen. Twee kids in engeland en 3 in nederland. Wordt wat lastig als ze de kinderen voor het werk even naar zweden moeten brengen

inderdaad misschien minder efficient, zo'n tentvorm, maar ziet er wel leuk uit.
Mbt in en uit gaan...
Drie dichte wanden en eentje waar de wind niet op staat, gewoon open laten, werkt m.i. het beste. (ongeacht vorm stal)

Wij hebben een schuilstal met drie dichte wanden (en natuurlijk dak) en daar maken ze alle 4 zeer veel gebruik van deze winter. Met enigszins rustig weer staan ze in de wei, maar met die regen en wind, krijg je ze met geen stok uit de stal.
Voor sil heel typisch, want ze wordt erg onrustig van storm. Maar uitgerekend in deze stal schijnt ze zich het best op haar gemak te voelen.
Meestal staan ze met zijn vieren op een rijtje, kopjes naar de uitgang, gezellig naar buiten kijkend.

Jep ook hier.... de allerbeste wensen voor 2012 voor mens en dier...