>
> Het is niet mijn paard zoals ik net al zei.
> Ze wil er ongeveer 3000 euro voor hebben omdat ze dat er zelf 1.5 jaar
> geleden voor heeft gegeven.
> Ik ben ook van mening dat het paard er nog ouder mee kan worden en had dan
> ook nooit deze keus als optie genomen.
> Haar verhaal is dat het niet verkoopbaar is en ze wil voorkomen dat hij
> bij een handeler oid terecht komt. Zij denk dat dit dus uiteindelijk voor
> het paard de beste oplossing is.

> In geval van mijn hond, vind ik pijnstiller wel weer een goede optie,
> omdat hij dan fit en vrolijk is. Maar dan denk ik dus aan de mensen wiens
> paarden het wel goed op medicatie doen, maar die het gebruik van medicatie
> voor altijd van de hand wijzen als zijnde niet humaan.

> En dat vraag ik mij
> af.
>
> Maar het is een moeilijke kwestie, denk ik. Paarden laten vaak weinig zien
> en inderdaad... ze hebben bv hun benen doorlopend nodig/liggen weinig.
> Toch... als ik erover nadenk... zou ik bij mijn paarden, als ik bij dat
> station aankom, kijken of pijnstiller hetzelfde effect heeft als bij de
> hond.
> Blijft natuurlijk de angst voor de bijwerkingen. Heb ik nu ook wel een
> beetje.

> Ik denk dat het dan einde verhaal is.

> Mbt de dame met het paard met longproblemen. Ik kan haar gedachtengang
> niet volgen. Drieduizend euro vragen voor een onverkoopbaar paard?
> Hoewel... het is natuurlijk zo dat als ze het paard goedkoop of voor niets
> doet, de kans idd groot is dat iemand er een koopje in ziet en het dier
> doorverkoopt. Zulke dingen gebeuren.
> Maar in haar geval lijkt het mij dan verstandiger om te zeggen dat ze het
> paard gewoon niet verkoopt; hooguit ter verzorging bij iemand neerzet die
> het aandurft/wil. Het paard blijft dan in haar eigendom en kan niet worden
> doorverkocht, maar de verzorging en onkosten liggen bij een ander.
> Ik moet er wel bij zeggen dat de vraag naar gezelschapspaarden die niet
> meer kunnen worden ingezet voor werk minimaal is en het aanbod zeer hoog.