e m kraak schreef :


Ja, ik weet nog heel goed hoe je hebt moeten zoeken.

Wat Criollo's betreft zijn er in Europa gewoon niet zoveel. En die er zijn vind je uitsluitend in Duitsland gefokt voor prijzen waar je niet blij van wordt plus het nadeel is dat ze vrij klein zijn, en dat wilde ik niet meer.

De geïmporteerde Criollo's zijn groter en steviger en, gek genoeg, betaalbaarder.


Het is niet zo dat ik hier nergens een klik kon vinden want da's natuurlijk onzin. Maar ik stond wel heel erg open voor een paard als deze en nu nog bij het zien van foto's van andere Criollo's ben ik heel blij met mijn keuze. Mede om wat hij kon en waarvoor ik hem nodig had. Ik hoefde hem niet te trainen maar kon zo op hem wegrijden en daar schort het ook wel eens aan. Dat had ik gewoon effe nodig om mijn werk voort te kunnen zetten nadat BD uitgevallen was.

Hier in de buurt was een ontieglijk leuke KWPN merrie waar ik de klik ook mee voelde maar zij was pas 4 dus te jong om gelijk in te zetten met werken. Even oud als mijn Alegría, tja, dan had ik die net zo goed kunnen nemen en dat wilde ik dus niet. Ik heb er wel over nagedacht, ook omdat de prijs de helft was van wat ik voor Rubio betaald heb, maar had wel echt een 'eisen lijstje' en daar heb ik me aan gehouden.

Gisteren kreeg ik van een Ijslanderliefhebber nog de opmerking dat Rubio er op dit moment met zijn coole karakter en dikke vacht uit ziet als een uit de kluiten gewassen Ijslander.

Nu is het wel zo dat wij niet alle paarden opnemen die op ons pad komen (kwamen). We 'selecteren' toch ook wel uit welk paard er in onze bestaande groepen past en wat we ermee kunnen (grootte, karakter, temperament, instelling ed). Maar dat is wat ons aangeboden wordt, we zijn zelden zelf op zoek gegaan naar een paard, ze kwamen nog altijd op onze weg.

Na 10 jaar zorgen en onzekerheid over BD's gezondheid eerst het besluit om nooit meer op BD te stappen en daarna het zoeken naar een nieuw paard voor mij was echt een heftig proces. Want ik had BD als vergelijkingsmateriaal. Hoewel ik me ook zeer bewust was van haar tekortkomingen want die heeft ze echt wel. Ik heb zelfs bewust een hele maand niet paardgereden om 'los' te komen van BD en niet steeds te gaan zitten vergelijken op elk paard waarop ik stapte want ik krijg er natuurlijk genoeg onder m'n kont en iedereen komt met ideeën. Het is goed dat ik dat zo gedaan heb, daardoor had ik een meer open instelling naar een ander paard toe. Voordat ik naar Rubio ging kijken had ik wel echt een lijstje gemaakt en ik heb me eraan weten te houden ook, daarna kwam pas de emotie (naja, toen ik hem al vanaf de weg in z'n weitje zag staan kwamen alle emoties want ik wist; 'dát is hem') ....
Rubio is dus totaal anders dan BD, dat is heel goed voor mij. En we zijn er nog láááng niet, maar we zijn wel op weg samen. En dat is leuk en leerzaam. Ik heb met dit paard (onverwacht) een totaalswitch in denken gemaakt, jeetje, wat werkt dat bevrijdend!


Ja, zo had ik het zelf nog niet eens bekeken.

rini schreef :

Egon, Piet, Karin en Letje komen met goede tips. Maar wat ik er tevens aan wil toevoegen; het gaat ook om de energie waarmee je 'erin' staat. Dat is wat zo'n dier leest, en dat gaat verder dan lichaamstaal alleen.
Ik heb het gisteren nog met mijn jonge merrie Alegría lopen uitproberen tijdens het overbrengen:

Met een 'blanco mind' (van mij dus) stapt ze zó de plassen door, gaat ze voorop etc.
Op een gegeven moment ben ik me gaan voorstellen dat er ergens een veld-spook zat en zij ging gelijk op de rem, onzeker lopen en snorken he. Ik heb er geen woord erover gesproken. Het viel gewoonweg op en we hebben er daarna hardop om lopen lachen hoe je dus je paard kunt beïnvloeden.

Zelfde met de dierenarts; sommige pensionners maken zich al druk voordat hij er überhaupt is (en dan heb ik het over iets simpels als een inenting). Resultaat: een onhandelbaar paard dat zich niet laat enten. Wij erbij, blanco, hop, prik gaat erin.

Nog een over energie-overdracht: gisteravond was er een programma op TV, iets met operaties, waarbij Jack zat te gruwelen op de bank en hij uitte zich door zo'n krampachtige gadverdarrie-achtige geluiden te maken. Onze hond ging hélemaal in de pia-modus, kroop naar hem toe, janken, onderdanig, alsof er godweetwat aan de hand was.

Als je zo'n angstige hond bij je op de bank roept, het gedrag aandacht geeft ; 'is niks, kom maar hier, ik aai je wel' beloon je dit gedrag onbewust. De een is daar natuurlijk gevoeliger voor dan de ander.