Deur dicht is trucje van dat beest, hij verrast mij ook altijd. Kan de kleine er niet meer bij. Hij gaat niet dicht als in de schuif er op, maar is gewoon klapdeur en die is dan dicht. En nee, niet 7 uur, meestal uur of 5 ofzo, als het zonnetje (iets later dus voor de oplettenden) een beetje schijnt ligt hij altijd als eerste in een hoekje van de wei te maffen.

Maar een deken dus wel bij kou, hoe denk je dan over het verschil in ras? Is bij mij een observatie, geen theorie

Als jouw paard staat te rillen, heb je hem dan getemperatuurd? Dat was het probleem namelijk. De opa had een ernstige onderkoeling op zijn 16e (voor het eerst). Bij de 7jarige, toen 6, was het nog geen zware onderkoeling, maar hij had wel een te lage lichaamstemperatuur. In zijn uiterlijk zie je dat ook in het feit dat hij niet op alle plaatsen op zijn lichaam dikke, opstaande wintervacht aanmaakt. Zelfs in mid-december vorig jaar (sneeuw!) had die nog een blotebillenvachtje. Dit zonder deken of geschoren te zijn oid. Wij maakten het excuus dat hij het wel warm genoeg zou hebben, omdat hij het anders wel vacht zou aanmaken, maar zijn temp. bevestigde dat niet.
De kleine is inderdaad wat een paardje hoort te doen: die heeft een 3 cm wollen jasje van zichzelf.

Niet ieder paard maakt een even dikke of stevige wintervacht aan, maar is dat omdat ze dat niet nodig hebben, of omdat die vacht eruit gefokt is?

Ik vind het leuk, en toch ook wel geruststellend, om te zien dat mensen hier toch niet zo spartaans zijn als ik dacht. Verschillende dieren vereisen verschillende omgang, zo werkt het nu eenmaal.

Mijn laatste vraag hier is alleen nog steeds niet echt beantwoord. Ik ben zo benieuwd wat jullie ervaring is met verschillende rassen. Ik zie zo duidelijk het verschil, niet alleen in gedrag, maar ook heel concreet in de dikte van de vacht, het verschil tussen mijn warmbloedjes en koudbloedjes (grove scheiding, maar jullie snappen wat ik bedoel hopelijk). Voor de kwpner kwam had ik een ijslanderkruising met echt een absurd dikke vacht. Die hebben we zelfs twee keer moeten scheren in de zomer omdat hij het zo moeilijk kwijt raakte en het vreselijk warm had. Hij was toen al ziek en twee jaar geleden hebben we hem laten inslapen. Wij hebben hem de laatste twee jaar van zijn leven gehad en hij heeft nooit, nooit een hok opgezocht, zelfs toen hij bijna dood was en zo mager dat hij bijna niets meer kon stond hij met zijn dikke vacht en dikke vriendjes in de sneeuw.

Dat was dus weer een goed voorbeeld van een koudbloedje. Het gaat volgens mij bijna in gradaties. Hoeveel invloed heeft ras op de dikte van de vacht en hoeveel schuilstal ze opzoeken? Ik snap dat individuele gevallen kunnen afwijken, maar wat is jullie algemene ervaring?