Ik neem onze paarden wel eens gewoon vast bij de bovenlip als er iets moet gebeuren waar het paard het niet eens mee is; zoals bijvoorbeeld wondverzorging of als Char een hoefzweer heeft (en dan iedereen die nog maar naar haar voeten kijkt, liefst een kopje kleiner maakt) of Pête die maandenlang een pijnlijke mok had en na een tijdje gericht sloeg als ik het moest verzorgen, etc...

En zo erg hoef ik dan niet te knijpen om hetzelfde effect te hebben als een praam.
Je hoeft een praam trouwens ook niet superstrak aan te draaien.
De paarden laten het hier ook gewoon toe, terwijl ze, zeker bij een behandeling die dagelijks herhaald wordt, best weten wat ik van plan ben. En nadien blijven ze ook gewoon kalm staan. Gaan inderdaad verder hooi eten ofzo. Ze wriemelen hoogstens eens met hun lip.

Ik heb in principe ook niets tegen sedatie. Maar er zijn genoeg omstandigheden te verzinnen dat dat niet praktisch is of er bezwaren tegen zijn.
Zo hebben we momenteel 2 drachtige paarden. Daar wil ik liefst zo weinig mogelijk chemische rotzooi in.
Of als je met iets langdurig zit zoals bijvoorbeeld die mok. Je kan moeilijk elke keer dat paard gaan plat spuiten.
Een gesedeerd paard kan je ook niet zomaar terug op de weide zetten. Dus moet je ze ook enkele uren afzonderen tot ze weer een beetje wakker zijn.

Die bloeduitstortingen en gescheurde huid etc... waar hier van gesproken wordt, heb ik nog nooit gezien.
Dan vind ik de mogelijke consequenties van een sedatie toch net wat enger. Een paard dat dreigt flauw te vallen is echt niet leuk.
En een pony die 3 uur later nog altijd met wijd opengesperde ogen zichzelf kapot staat te zweten is ook niet grappig.

Mijn merrie was trouwens vroeger een drama als de DA haar moest inspuiten of bloed moest nemen. Dat hebben we haar afgeleerd dmv een praam. Ipv 10 keer te proberen en dat paard helemaal over haar toeren te jagen met telkens opnieuw te proberen, hebben we een tijdje meteen een praam gebruikt. Zodat ze kans niet kreeg om zich op te winden. Er is toen een keer of 5 kort na mekaar bloed genomen op die manier. En de 6de keer kon de praam eraf en sindsdien blijft paardlief braaf aan een los touwtje staan en laat het gewoon toe. Veel minder stress voor alle betrokken partijen.

Spirithorses schreef op maandag 23 januari 2012, 13:42:


Gek genoeg snappen jonge paarden dit wel meteen.
Puzzle ook, zelfs bij de eerste keer dat hij een ruiter op zijn rug had, stond het direct netjes en vierkant stil op het aanspannen van de bovenbenen.
Ik hoor het ook van meerdere mensen die veel jonge paarden inrijden dat dit bijna altijd direct goed begrepen wordt.

Spirithorses schreef op maandag 23 januari 2012, 14:03:


Haha grappig, en zo krijg ik het helemaal op mijn heupen van dat 'bumpen', de teugelvoering en die achteruitgezakte cowboyzit van de meeste westernruiters.
Het zal wel zijn wat je gewend bent?

Sandra van Bommel schreef op maandag 23 januari 2012, 7:54:


Sorry, ik blijf toch gewoon bij mijn mening.
Ik ben het eens met bovenstaande, maar vind het in de praktijk niet altijd realistisch.
Dat je het niet gebruikt voor het plezier lijkt mij behoorlijk vanzelfsprekend?
En dat er minstens enige vorm van ongemak bij komt kijken, kunnen we zo ook wel bedenken. Maar dat verandert in mijn ogen niets aan de eerder genoemde argumenten...
Het blijft toch wel de afweging wanneer het doel de middelen heiligt?
Als ik hier een paard heb met koliek ofzo en er moeten bepaalde handelingen gebeuren om mogelijk zijn leven te reden, ga ik echt niet zitten mierenneuken over een praam.

joop schreef op woensdag 25 januari 2012, 10:57:


En veiligheid!
Puzzle schopte nog altijd de boel bij elkaar terwijl hij zelfs al extra verdoofd was.
Pas toen we ook nog een praam gebruiken en iemand een extra voetje vast nam, leek het veilig genoeg om snel de draadjes uit zijn koker te gaan prutsen.

En Pête is nu een brave maar vroeger had je daar niet zomaar een naald in gekregen. Die had je dan eerst een praam moeten opzetten vooraleer je in de buurt had kunnen komen met die sedatie. Anders liep de DA het risico een stel voorvoetjes tegen z'n hoofd aan te krijgen.

En praktisch gezien, ik kan echt héél wat voorbeelden verzinnen.
Verbandwissels bijvoorbeeld toen Pête geopereerd was. Toen moest ik elke 3 dagen het verband aan een achterbeen wisselen en dat deed haar pijn. Dat was mij zonder praam nooit op een veilige manier gelukt. Of had ik haar toen elke 3 dagen moeten laten sederen?
Etc...

Ik zou een paard met koliek precies toch ook liever niet verdoofd hebben?
Als ze al het risico lopen om in shock te gaan? En hoe wil je dan beoordelen of de behandeling en medicatie wel/niet aanslaat, als je paard nog urenlang er verdoofd bij staat?
Nu heb ik niet immens veel ervaring met koliek-paarden. (gelukkig)
Maar Jamaica hebben ze ook pas verdoofd vlak voordat ze hem wilden opereren en pas nadat die beslissing genomen was. De onderzoeken in de kliniek gebeurden ook zonder sedatie. (En hij heeft behoorlijk laten weten, dat het hem niet zinde.)
Het beestje stond dood te gaan, liet zich tegen de grond vallen, schopte behoorlijk etc... maar opeens leek er niets meer aan de hand. Had de DA hem hier eerder thuis ook al verdoofd, waren we misschien niet eens met hem in de kliniek geraakt en hadden we nog wel enkele uren langer gedacht dat hij er wel doorheen zou komen.

Hoe zit het nou met een paard met koliek?
Is het nu aan te raden die wel of niet te sederen?
Want dat vraag ik mij nu wel af...

Piet schreef op donderdag 26 januari 2012, 23:21:


Mijn inziens niet te vergelijken met een praam.
Walgelijk ding dat gegarandeerd bloeduitstortingen en wonden veroorzaakt.
Ik heb het Monty Roberts ooit zien gebruiken op een showavond en moest mezelf inhouden om weg te gaan.
Het had trouwens niets met een verdovend effect te maken maar verhinderde het paard simpelweg om zijn hoofd naar beneden te doen.