Negeren is dan idd het beste. Als hij aan jouw voelt dat er niks aan de hand is kan het ook verminderen, hij zal daardoor eerder weer ontspannen.
Heel erg bewust zijn van je eigen aktie's en denkwijze en gemoedstoestand zorgt ervoor, (als dat voor elkaar is), dat je het overbrengt op het paard.

Het blijven blaffen heeft juist te maken dat alles weer weg gaat. Dus ze hebben "succes" .
Net als dat de postbode eraan komt, hond blaft en postbode die post gedeponeerd heeft loopt door, vervolg van zijn werkzaamheden. Zou de postbode elke dag blijven aaien snoepje rust moment, dan zouden honden lang niet zo op de postbode reageren.
Maar dat jouw probleem op te lossen is weet ik zeker van wel.
Maar dat kost geduld, tijd en aandacht.
Als er iets of iemand aankomt zou jij al de aandacht moeten hebben en zo interessant moeten zijn dat ze liever bij jouw blijven. Vandaaruit kan je pas op moeilijkere momenten toch aandacht opvragen, of het verwatert helemaal.
Timing en beloning wat ervoor zorgt dat ze bij jouw willen zijn en de voorbijganger helemaal niet interessant meer is.
De rust die dat teweeg brengt in de hersenen zorgt ervoor dat je de hond kan / gaat veranderen. Nu komt er een gigantische prikkel opzetten bij een voorbijganger.

Het lijkt mij niet meer dan normaal dat dressuur/training invloed heeft op luchtwegproblemen.
Als er een luchtwegprobleem is, moet je daar secuur mee omgaan. Dat betekent een training aangepast op het gestel. Dat kan ook per dag of daggedeelte verschillen.
Als je met te weinig kennis en opservatie klakkeloos gaat trainen, is dat natuurlijk niet bevordelijk voor de luchtwegen.
Het forseren kan problemen opleveren, tot chronisch aan toe. Teveel kracht vergt teveel energie wat net teveel kan zijn voor de luchtwegen om goed te verwerken.

Waarom zouden gezonde luchtwegen beschadigen door de ruiter?
Tijdens een training, conditie en spiermassa opbouwen werkt op alle fronten bevordelijk. Ook bij een paard met een luchtwegaandoening.
Maar aangepast, zodat het er niet slechter van wordt en misschien wel beter, hangt van de aandoening af.

Het lijkt mij dat een training waarin we het paard niet belemmeren zich positief te ontwikkelen, dus niet teveel of te lang kracht opvragen als hij daar nog niet aan toe is, niet te lang doorgaan, maar echt een duidelijk opbouw in je training hebt, het paard niet in een houding dwingen, dat er wat dat betreft niks mis is.

Daarnaast is het belangrijk dat we het mentale aspect aanvoelen, als het paard b.v. getalenteerd maar de oefeningen in spanning toont, werkt dat fysiek door, daar kan ook een luchtwegprobleem door ontstaan of verergeren.

Er staan mij teveel woorden in die ik niet kan plaatsen dus het verhaal wordt voor mij te onsamenhangend.

Waar ik op doel is dat sporten/ trainen met het paard ook voor het paard een goed gevoel kan geven, mits je het paard goed kan aanvoelen.
Endorfinen wordt in de hersenen aangemaakt wat een verkwikkent gevoel geeft. De warmte van het lichaam stijgt wat door actie, wat ook een fijn gevoel geeft. Adrenaline het actie hormoon zorgt ervoor dat zowel organen hersenen als spieren efficienter kunnen werken, ademhaling verbetert.....
Alfagolven worden geproduceert door de hersenen, wat ook weer een gevoel van ontspanning met zich meeneemt. De dopamine neemt toe in de hersenen, bij correcte training zorgt dit voor zelfvertrouwen, innertlijk evenwicht.


Zie boven.

zie boven.

Ook hier geldt weer, hoe ga je met het paard om.
Goed kunnen trainen heeft alles te maken met bewust te zijn van jezelf, in balans met jezelf. Ben je dat niet kan je nooit goed opserveren, je mits doordoor veel. Zowel in het gevoel als opservatie.

Ook hier geldt weer, hoe ga je met het paard om.
Goed kunnen trainen heeft alles te maken met bewust te zijn van jezelf, in
balans met jezelf.

Geef er maar een draai aan. Je leest alleen wat je wilt lezen en bekijkt het alleen vanuit een negatief standpunt.
Voor mij is het wel duidelijk dat er niet daadwerkelijk ondervonden wordt wat fysieke training met het lichaam doet.
Dat het mentaal ook kan zorgen voor een stabiele basis.

Het probleem" ontstaat simpelweg omdat wij ons met de natuurlijke houding van het paard gaan bemoeien tijdens een training. Het paard zal van nature juist in de bocht wat naar binnen vallen zodat hij het zwaartepunt zo kan houden dat hij in balans blijft loopt. Wij willen weer een hele verandering door buiging op te vragen en het paard zal daardoor anders moeten leren zich te dragen en in balans te leren lopen in die houding en wending.
Deze verandering heeft tijd nodig en het paard zal daarin weer sterker moeten worden.
Als we een paard lekker in eigen houding laten lopen zonder vanalles op te vragen denk ik niet dat we het dier veel schade aan doen. Hij zal daarin ook handiger worden met deze balast. En hierin door de bossen etc. zal hij leren om zijn lichaam vanuit oneventerrein efficient te gebruiken.
De problemen beginnen als wij ze vanalles gaan vragen middels hulpen en rondjes rijdende in een bak. Voor het paard totaal niks leuk aan.

Nu we dat wel willen gaan doen zou dat mede in het belang van het paard moeten gaan. Er voor zorgen dat we het paard daar ook plezier in bezorgen.
Als je in de bak het paard niet dressuurmatig zou gaan trainen en wel hulpen gaat gebruiken die niet gehoord/begrepen worden zal het paard daar ergenis aan ondervinden en langzaam de vernieling in gereden worden.
Ga je die bak in, dan moet je je er van bewust zijn dat je met een levend wezen te maken hebt, die vanuit zijn standpunt er het nut niet van inziet om rindjes te gaan lopen en verveling klieren ongemak ligt op de loer.

Nu is het zaak om het in de bak op te leuken/afleiding. Hulpen gaan gebruiken die het paard leert begrijpen. Het begrip zorgt ervoor dat hij het leuker gaat vinden. Maar om het leren te bevorderen hebben we een goede stemming nodig. Die hangt erg af van onze stemming.
Als het paard vanuit een harmonieuze samenwerking, is hij gespannen en de ruiter blijft rustig en begripvol, is hij verveeld de ruiter gaat met variatie te werk, Is er geen begrip en de ruiter zorgt voor rustige makkelijkere hulp, dan zal het paard, wat een sociaal dier is, graag met ons samenwerken.
Het leren inspringen op het karakter is de essentie van goed trainerschap.

Het paard wat vanuit deze basis langzaam wend, zal zijn lichaam tijdens deze rondjes door de baan, steeds soepeler, volgens onze standaarden gaan gebruiken. Hij leert zijn zwaartepunt te verleggen vanuit begrip. Het paard zal daardoor zich los in lichaam (en geest) ons leren dragen. Als dat aspect er is zal hij het niet vervelend vinden om daar rondjes te lopen.
Het lichaam wat soepel en los en steeds wat sterker word (waardoor alles steeds wat makkelijker gaat), zal als plezierig worden ervaren.
De hulpen die duidelijk worden door consequent te zijn worden steeds kleiner. Het lichaam wat vrijwillig voorwaarts wil bewegen, aan de hulpen is zal zorgen voor een nagevelijk paard, wat een groot plezier is om te rijden, en voor het paard zelf steeds makkelijker wordt om in deze houding voort te bewegen. je voelt een kracht en souplesse die zich erg goed en op hele kleine hulpen reageert. De allertheid die hiermee samengaat, adrenaline, zorgt daarvoor. Een paard wat niet aan de hulpen is is traag en zonder begrip of plezier.
Het lichaam/de hersenen zorgen tijdens deze benadering voor de aanmaak van plezier.

In de praktijk maak ik mee dat paarden het leuk vinden om samen te ondernemen, ik zie dat paarden er beter uit gaan zien, dat is niet alleen de spieropbouw, maar ook de vacht die er beter, glimmend uit gaat zien.
Ze gaan ons steeds beter begrijpen, de samenwerking wordt alleen maar beter.
Voor mij is het duidelijk dat door bewuste training afgestemd op het paard het paard veel goeds brengt. Zolang er niks geforseerd word, kan het er bij mij niet in dat we het paard schade aan doen. Ik zie heel wat anders, wat het dier zelf aangeeft en laat zien.