Het probleem" ontstaat simpelweg omdat wij ons met de natuurlijke houding van het paard gaan bemoeien tijdens een training. Het paard zal van nature juist in de bocht wat naar binnen vallen zodat hij het zwaartepunt zo kan houden dat hij in balans blijft loopt. Wij willen weer een hele verandering door buiging op te vragen en het paard zal daardoor anders moeten leren zich te dragen en in balans te leren lopen in die houding en wending.
Deze verandering heeft tijd nodig en het paard zal daarin weer sterker moeten worden.
Als we een paard lekker in eigen houding laten lopen zonder vanalles op te vragen denk ik niet dat we het dier veel schade aan doen. Hij zal daarin ook handiger worden met deze balast. En hierin door de bossen etc. zal hij leren om zijn lichaam vanuit oneventerrein efficient te gebruiken.
De problemen beginnen als wij ze vanalles gaan vragen middels hulpen en rondjes rijdende in een bak. Voor het paard totaal niks leuk aan.

Nu we dat wel willen gaan doen zou dat mede in het belang van het paard moeten gaan. Er voor zorgen dat we het paard daar ook plezier in bezorgen.
Als je in de bak het paard niet dressuurmatig zou gaan trainen en wel hulpen gaat gebruiken die niet gehoord/begrepen worden zal het paard daar ergenis aan ondervinden en langzaam de vernieling in gereden worden.
Ga je die bak in, dan moet je je er van bewust zijn dat je met een levend wezen te maken hebt, die vanuit zijn standpunt er het nut niet van inziet om rindjes te gaan lopen en verveling klieren ongemak ligt op de loer.

Nu is het zaak om het in de bak op te leuken/afleiding. Hulpen gaan gebruiken die het paard leert begrijpen. Het begrip zorgt ervoor dat hij het leuker gaat vinden. Maar om het leren te bevorderen hebben we een goede stemming nodig. Die hangt erg af van onze stemming.
Als het paard vanuit een harmonieuze samenwerking, is hij gespannen en de ruiter blijft rustig en begripvol, is hij verveeld de ruiter gaat met variatie te werk, Is er geen begrip en de ruiter zorgt voor rustige makkelijkere hulp, dan zal het paard, wat een sociaal dier is, graag met ons samenwerken.
Het leren inspringen op het karakter is de essentie van goed trainerschap.

Het paard wat vanuit deze basis langzaam wend, zal zijn lichaam tijdens deze rondjes door de baan, steeds soepeler, volgens onze standaarden gaan gebruiken. Hij leert zijn zwaartepunt te verleggen vanuit begrip. Het paard zal daardoor zich los in lichaam (en geest) ons leren dragen. Als dat aspect er is zal hij het niet vervelend vinden om daar rondjes te lopen.
Het lichaam wat soepel en los en steeds wat sterker word (waardoor alles steeds wat makkelijker gaat), zal als plezierig worden ervaren.
De hulpen die duidelijk worden door consequent te zijn worden steeds kleiner. Het lichaam wat vrijwillig voorwaarts wil bewegen, aan de hulpen is zal zorgen voor een nagevelijk paard, wat een groot plezier is om te rijden, en voor het paard zelf steeds makkelijker wordt om in deze houding voort te bewegen. je voelt een kracht en souplesse die zich erg goed en op hele kleine hulpen reageert. De allertheid die hiermee samengaat, adrenaline, zorgt daarvoor. Een paard wat niet aan de hulpen is is traag en zonder begrip of plezier.
Het lichaam/de hersenen zorgen tijdens deze benadering voor de aanmaak van plezier.

In de praktijk maak ik mee dat paarden het leuk vinden om samen te ondernemen, ik zie dat paarden er beter uit gaan zien, dat is niet alleen de spieropbouw, maar ook de vacht die er beter, glimmend uit gaat zien.
Ze gaan ons steeds beter begrijpen, de samenwerking wordt alleen maar beter.
Voor mij is het duidelijk dat door bewuste training afgestemd op het paard het paard veel goeds brengt. Zolang er niks geforseerd word, kan het er bij mij niet in dat we het paard schade aan doen. Ik zie heel wat anders, wat het dier zelf aangeeft en laat zien.