Ilona Kooistra schreef op dinsdag 24 april 2012, 10:54:


Ik vrees van niet. De mensen in de regio die op hout stoken, hebben zelf veel bos

Helaas moeten de meeste kinderen in de vakantie thuis al helpen in het bos en zullen niet echt behoefte voelen om dat hier te kunnen doen
Heb ik wel aan gedacht...
ja, ook aan gedacht maar je bent zomaar een jaar of wat bezig en wat komt daarna? het is niet onze grond., Voor hetzelfde geld werk je er een jaar, steek je er geld in en ben je de grond straks kwijt...


Nee, ik heb geen opjaagpaard, maar het is echt heel erg met veel dikke takken tot en met halve bomen die alle kanten uit steken. Als je er voorzichtig doorloopt schieten stukken tak weg, vliegen omhoog e.d. Zou dat werkelijk geen kwaad kunnen voor de paarden? k weet het dus niet...

joop schreef op dinsdag 24 april 2012, 10:56:


Ik vraag mij af hoe lang zo'n wei onbruikbaar blijft... de takken van jaren en jaren geleden, zijn nog steeds in prima staat. Er groeit van alles tussendoor, maar of het dan veiliger wordt voor de paarden? Ik betwijfel het.... En plannen maken/boompjes planten e.d.... het is niet onze grond. Dus de kans is groot dat je er tijd en moeite in steekt en uiteindelijk alleen met een geplunderde rekening en kapotte rug achter blijft, zonder wei.

Bedankt allemaal voor de morele steun.
Inmiddels alweer een dag verder en een schop onder mijn eigen kont door mijzelf

Het helpt dat mijn echtgenoot juist positief is op de zeldzame momenten dat ik het eventjes niet ben. Vrienden boden al aan om de traktor te lenen om het op te schonen en de eigenaar kwam kijken en schrok zelf van de troep die was blijven liggen.
Hij vond het niet nodig dat we zelf met de hand en traktortje in de weer gingen en huurt een boswerker met soort hark in, zodat het hout op bergjes kan worden verzameld. Die bergjes kunnen we voor en na opstoken, als we het stookhout eruit hebben geplukt. Want dat zit er inderdaad genoeg tussen en we hebben twee echte zweedse tegelkachels, die dat wel lusten.

De sporen trekken vanzelf wel bij. Daarover maak ik mij minder zorgen nu. Bovendien staat er tussenin best nog wel gras en het lenteseizoen moet hier nog beginnen.

Ik realiseerde mij gisteren, toen we over het stuk grond liepen, dat ik gewoon een schop onder de kont nodig had. Zeuren over troep op een stuk grond, terwijl we een enorm stuk grond van 5-6 ha mogen gebruiken voor de paarden, wat achter het huis ligt, nota bene, en waar we ook nog stookhout vanaf mogen halen. Alles voor 50 euro per jaar.
Wat dan nog... als er wat werk tegenover staat?

Ik schaam mij nu dus diep. Temeer omdat de eigenaar zo goed zijn best doet om het leuk te houden, terwijl hij dat helemaal niet hoeft te doen.
Gelukkig heb ik tegenover hem niet gezeurd. Alleen tegen mijn man en jullie

Het is nu weer over en ik ben weer gewoon blij met wat ik heb. Ik zal mijn inzinking maar wijten aan de labiliteit die met de overgang gepaard gaat, in combi met een eerste blik op kaalslag op een geliefd stukje grond.
Want inderdaad... het bied ook voordelen. We kijken nu verder van ons af en zien de rivier liggen. En ja, de natuur herstelt zich wel weer.

wat een boel lieve en begrijpende reacties... en dan te bedenken dat nieuwkomers soms klagen dat mensen hier niet vriendelijk zouden zijn. Pffff...

Verder wijze woorden, oa van Joop. Klopt dat zeuren gemakkelijk een patroon kan worden... ik kan zo wat mensen opnoemen bij wie dat zichtbaar is (niet hier uiteraard) .
Aan de andere kant kan een keer flink zeuren, klagen, zanikken en lekker zwartgallig zijn ook wel eens opluchten.

Ik ben van nature uit een behoorlijk positief persoon. Heb zelf best wel het een en ander meegemaakt en overal altijd goed doorheen gekomen.
Maar bij mij betekende dat wel altijd even de bodem van de put aanraken, zodat je je weer kunt afzetten he. Anders blijf je halverwege zweven.

Ik kan dat nu nog wel eens hebben... zoals het lopen over het slagveld met al die gevelde bomen w.o. prachtige oude eiken, alle rotzooi die is achtergelaten etc.
Ik had het eigenlijk al een dag eerder deels gezien, maar toen zoiets van... we lossen het wel op.
Maar je hebt van die dagen he... dan ben je gewoon niet redelijk. Ik zeg dan ook tegen Frans (nee, niet frans van dit forum, maar mijn echtgenoot)... laat me maar even heel depri zijn. Hij kent mij. Hij weet dat het de volgende dag over is.
Ik denk dat de hormoontjes ook een rol meespelen.
Ik heb eens een voordracht gehoord over de overgang, waarbij het de moeder van alle premenstruele syndromen werd genoemd. En als je dan bedenkt dat ik zo vlak voor een menstruatie ook nogal eens onredelijk was....
Het zal wel meespelen. Bovendien ben ik gewoon zo... ik kan met zoiets zomaar opeens op de bodem van de put belanden en alleen beren zien. Maar dan zet ik mij dus weer af en vlieg naar boven...Gelukkig

Ik besef heel goed dat ik stikgoedkoop een flinke lap grond in gebruik heb en dat ik daar gewoon dankbaar voor moet zijn. En dat ben ik ook. En die oefenring... daar verzin ik wel een keer iets op. Komt ook wel weer goed. Tot die tijd maar gewoon in de wei spelen. Deed ik tenslotte voorheen ook. Misschien kan ik wel een trailoefenring maken bij de bomen of zo. We zullen zien.

In ieder geval iedereen erg bedankt voor de bemoedigende woorden en omdat ik lekker even mocht zanikken.

Mijn Toontje had ook ernstig sarcoiden en ik heb toen veel overleg gehad met knottenbelt. Hetzelfde verhaal als Joop...
Overigens is destijds in overleg met hem besloten om mijn paard niet meer te behandelen. Hij noemde dat de behandeling belastend en pijnlijk was en Toontje zat echt helemaal onder de sarcoiden, waaronder een paar zeer agressieve sarcoiden (groot en open) Hij had er op de benen, kont, geslachtsdelen, gezicht etc.
Daarnaast had hij artrose en was half blind.
Dat is toen ook de reden geweest dat hij is geeuthaniseerd. Knottenbelt was van mening dat je een paard onder die omstandigheden niet meer de ellende van een dusdanig uitgebreide behandeling moest aandoen, vanwege de omvang van het probleem bij hem.
Dit was dus echt een typisch voorbeeld over hoe het zich kan verspreiden, als er niets aan wordt gedaan.
Het paard had het al toen ik het kreeg, maar ik wist niet wat het was en al helemaal niet wat de risico's waren. Het bleek later dat de sarcoide wat het meest agressief was, in het verleden door de vorige eigenaar al diverse keren was afgebonden. Het kwam alleen steeds agressiever terug.

Anne Maria schreef op woensdag 25 april 2012, 19:46:


Haha, ja dat zag ik. Maar deze maand gaat hem dat niet worden. Ik heb al een tijdje niet meer met hen kunnen oefenen en dan zou het dit weekend moeten gebeuren
(nog even afgezien dat het hard rennen door het terrein niet zo wil lukken zonder mijn nek te breken
Tijd voor een wild agility voor bejaarden?
Maar misschien een volgende keer.

Schijnt dat er ook agility onder het zadel komt, maar ik vrees dat daar ook weer hindernissen bij zijn.. De grote dames hebben een gruwelijke hekel aan springen.
(en ik zoek dat zelf ook niet meer echt)

Gail heeft terecht een reden om te mopperen... onkunde van mensen kan verdraaid vervelend zijn.
Hier vragen ze ook wel eens of de paarden geen ijzers nodig hebben als je ermee op straat gaat en of ze zich redden met alleen een schuilstal in de winter en of ze niet wegrennen zonder bit, maar dat zijn dan mensen die dat soort vragen uit interesse stellen. Dat is heel anders.

Ik heb dus ook gehoord (en gezien) dat afbinden averechts kan werken. Maar goed... datzelfde geldt dus ook voor een operatie.
Bij Toontje was de meerdere malen afgebonden en teruggekeerde sarcoid echt agressief; groeide hard, was deels open en echt smerig om te zien. Hij had er ook last van (tussen de billen)
Kan wel zo zijn dat zijn weerstand minder was, gezien hij echt heel erg veel sarcoiden had, waarvan meerdere regelmatig open gingen.
Dat, en het feit dat liverpoolzalf in ieder geval pijnlijk is, was voor knotteberg ook een reden om te zeggen dat hij vrijwel altijd heil zag in behandelen, maar niet in dit geval.

Ik vind het echt een rotaandoening en zal nooit meer een paard kopen met maar de minste aanzet tot sarcoiden. Maar goed... ze kunnen natuurlijk evengoed in een later stadium verschijnen.

Ik heb dus ook de chris iberica aangeschaft. Ik was skeptisch omdat alles schuift op Hälga en vooral alles naar voren schuift vanwege die bolle, overbouwde kont en geen schoft.
Bovendien drukte alles in haar bodybuilderschouders en maakte haar korte ronde lijf het ook al niet gemakkelijk.
Ik verwachtte er niet teveel van, gezien ik eigenlijk al zoveel had uitgeprobeerd en kon mij niet voorstellen dat zo'n slap dingetje wel bleef liggen. Een normale bbp was bij haar nl helemaal een ramp.

Maar ik ben dus aangenaam verrast. Goed.... bij wat pittig terrein kan het nog ietsje opzij schuiven (millimeters, in vergelijk met het flink schuiven van bv de barefoot), maar naar voren helemaal niets, zelfs niet bergaf.

Bovendien zit ik nu veel gemakkelijker op haar. Ze gaat niet meer als een slagschip door de bocht maar buigt zelfs haar lijf enigszins in de bocht, waardoor je niet het gevoel hebt om te kiepen. Noch het gevoel bergaf te zitten, wat ik met andere zadels wel had.

Wat nog veel belangrijker is... tijdens de proeftocht door het bos, strekte ze voor het eerst helemaal haar hals en ging ze stofzuigeren. Een gevolg was dat ze veel beter keek waar ze liep en eindelijk niet meer struikelde. Bovendien was ze duidelijk meer ontspannen.
Bij thuiskomst was ze niet nat, zoals anders na een rustig bosritje, maar gewoon droog en relaxt. De vacht zag er onder het zadel prima uit.

En... Hälga is niet meer boos met opzadelen. Ze vind het helemaal best. Soms nog heel even een klein moeilijk momentje met aansingelen, maar ook dat valt enorm mee.
Het zit trouwens ook heerlijk, zo'n zadel.

Kortom... ik ben helemaal om.

Och, het is best handig..... voor toepassing op de eigenaars die een dergelijk ding nodig denken te hebben

Anne Maria schreef op donderdag 26 april 2012, 16:31:

Ik heb hem pas twee weken hoor. Was inderdaad al lang op zoek naar iets wat behoorlijk lag dus ik ben er wel blij mee.

Als je precieze info wilt, kun je het beste even contact opnemen met Don van Buitenzinnig. Ze kan je precies uitleggen wat de materialen zijn en hoe en wat en is verder ook erg eerlijk en behulpzaam

Ik weet alleen dat het uit schapenvacht bestaat en inlages heeft en dat het lekker zit.

http://www.buitenzinnig.nl/BuitenZinnig/Home.html

Egon, je noemt daar zoiets...
Ik zoek ook regelmatig op onderzoeken, maar het valt mij op dat er maar heel weinig wordt vrijgegeven over uitgevoerde onderzoeken.
Je hoort een eindconclusie van een wetenschapper, maar als je de exacte omstandigheden wilt weten waaronder een onderzoek is uitgevoerd, kom je inderdaad bij gesloten documenten.

Waarvoor is dat, denk je?
Waarom niet gewoon de complete gegevens vrij geven?
Wat trachten ze te 'beschermen'?

Ik vind dat altijd een beetje bedenkelijk omdat het onmogelijk is om zo te bepalen hoe serieus je een onderzoek moet nemen.
Is dat zo omdat men niet altijd wil dat exacte gegevens bekend zijn omdat het bv grote gevolgen heeft voor datgene wat ze mensen willen wijsmaken? (om het maar eens bot te zeggen)

Ik weet dat er vaker onderzoeken onder te tafel zijn geveegd, omdat de uitkomst niet dat was wat men had gehoopt en het niet van pas kwam voor de opdrachtgever

Ik heb ook eens ooit een 'onderzoek' van nevzorov gezien waarin hij aantoonde dat een paardenrug per definitie te lijden had van een ruiter op de rug en dat dat proces al na 10 of 15 min (weet het niet meer precies) inzette. Nu staan zijn onderzoeken behoorlijk ter discussie en zijn voor zover ik weet geen wetenschappelijke onderzoeken, maar ik kan mij voorstellen dat een gedegen wetenschappelijk onderzoek wat hetzelfde zou aantonen, ook onder de tafel zou worden geveegd, omdat te veel belangen hier een rol spelen.
Of ben ik dan te achterdochtig?

Maar goed... bij een onderzoek zoals doorzitten versus lichtrijden lijkt mij dat niet echt een issue. Of moet daarmee worden voorkomen dat de beperkingen van het uitgevoerde onderzoek aan het licht komen?