Grietje schreef op donderdag, 31 maart 2005, 10:41:

Je kunt ze verplaatsen.....ander weidegebied.
Je hebt allerlei vliegen(net)dekens, maar dat staat onzinnig en lijkt me ook niet alles.

Zo een spray werkt meestal maar drie weken.

Hier heb je ook steekvliegjes, vreselijk veel dazen en afgelopen zomer een vliegsoort die grote wonden in de spenen van de merries maakte en daar eitjes in legde.
Ik ben toen begonnen azijn in hun drinkwater te doen en ze af te sponzen met een mengsel van water en azijn.
Dat leek te helpen.

Maar ja, dat zijn de geneugten van je paarden in de natuur hebben.
Behalve ze verhuizen naar een droger gebied zou ik geen oplossing voor ze weten.

Joke.

Huertecilla schreef op donderdag, 31 maart 2005, 10:13:


Ze staan nu nog op een winterweide(heuvel).
Dat is niet zo groot....alhoewel ze er aardig kunnen galloperen.
Begint het gras te groeien, dan hebben ze ruime mogelijkheden om rond te schuimen.


Zo een persoon ben ik dus niet. :)
Maar ik dacht wel na over wat je schreef op een paard "verkeersmak" te maken daar in de bergen.
En vergeleek dat met wat ik hier merk.
Ik zal het bij jouw bericht schrijven.


Met honing vang je nog steeds meer vliegen dan met azijn.


Ja, gisteren weer genoten.
Er waren nog delen met sneeuw en delen die behoorlijk dras waren.
Omdat het zulk mooi weer is en de paarden nog verharen was het zweten geblazen voor ze.
Maar ook zij vinden het heerlijk.
Door riviertjes, bossen met groene knoppen aan de dennen,traktorpaden.
Mijn liefje wat wil je nog meer?


Joke.

Huertecilla schreef op woensdag, 30 maart 2005, 22:04:



Ik heb nog nooit van deze methode gehoord.
Weet er dan ook niets van.
Is er op internet info over te vinden?


Nou zal jij een ander soort ras hebben dan ik en een hengst wat moediger zijn, dan een toch al sceptische merrie.
Maar al die indrukken op èèn tocht lijkt me wat veel.

En waar ik aan dacht: de eerste keer doen ze het....over bruggetjes, langs traktoren, houtstapels en is het meeste geen probleem.
Maar opeens op een tocht schrikken ze van iets heel kleins (plastic, vogeltje, of er stroomt meer water onder het bruggetje dan eerst) en dan wordt het zelfverzekerde paard een krab, die zo ruim mogelijk er langs wilt of dezelfde weg terug en geen stap meer verder.
(Ik spreek uit ervaring ).


Dat van die hartslag kan handig zijn.
Maar zoals gezegd: zo rij je nog ontspannen en het paard loopt in een heerlijk tempo en dan OEPS, opeens is iets doodeng.
(Bijvoorbeeld mensen die opeens buiten voor hun boerderijtje zitten).


Ja, aan de afdalingen merk je pas goed wat voor een belasting zo een vlaggestok(mens) voor een paard is....om zijn balans te houden en om te leren dat we niet zullen glijden ookal is er een extra gewicht op de rug.

Er is èèn helling, goed steil en mijn paard heeft lang staan dribbelen van "hoe kom ik beneden".


Wat doe je als de hartslag hoog blijft?

Ik zal eens kijken of ik iets over het boek kan vinden.

Joke.

Het was toch wel heel moeilijk om hier weg te blijven, he Trudy?

Maar je bent welkom hoor. :)

Ze komen niet met hun zadel in hun mond naar ons toe, nee.
Maar de meeste keren rijden we ook zonder zadel.
En dan is er een marietje tussen, die onder het hek doorkruipt als we haar niet uit onszelf meenemen.

Verder er met jou over doorbomen heeft blijkbaar geen zin.
Je hebt ons al gebrandmerkt met een labeltje en dat praat ik toch niet weg.

Ik ben blij voor je dat je weer uit je dip bent.
Dan kunnen we het nu weer over belangrijkere dingen gaan hebben.

Groetjes, Joke.

Huertecilla schreef op donderdag, 7 april 2005, 10:11:


Als ik dan toch de bodem moet gaan onderzoeken.
Dan bekijk ik het liefst het eerst hangend vanaf de nek van mijn paard. :)
Want ook hier is geen zandbak of zachte, vochtige aarde.
Keien, rotsen, gruis, bomen en stijle hellingen.
Struikelt het paard, dan hoop ik dat het helling op is en niet helling af.

Nou heb ik de afgelopen winter de sneeuw op de bodem onderzocht, de samenstelling van een traktorpad, de lage takken van bomen,keien en vooral de nekharen van mijn paard.

Voorlopig heb ik mijn portie wel gehad.

Huertecilla schreef op donderdag, 7 april 2005, 15:31:



Meestal blijf ik ook wel zitten.
Maar ik dacht aan een keer dat het paard van mijn dochter struikelde.
Dat was hellingaf, in een bosomgeving.
Zij viel wel zacht, maar er kwam een struikelend/glijend paard van 800 kilo achteraan.
Ik dacht dus meer aan het paard dat je over je heen kunt krijgen.
Rij jij ook veel zonder zadel of met?


Goh, ik ben altijd pas van mijn motor afgestapt als hij stilstond en ik zeker wist dat ik de standaard had uitgeklapt.
Mijn man vergat zijn standaard ooit eens en vond het raar dat hij de HD niet overeind kon houden toen hij eenmaal overhelde.

Maar......inderdaad helemaal geen bodemonderzoek is nog beter en ons streven.

Huertecilla schreef op donderdag, 7 april 2005, 18:45:


Je kunt het een beetje op de foto bij mijn naam zien.
We hebben Dølepaarden.
Altans ik zelf het er èèn, maar er staan er meer.
Een koudbloedpaard.
Je hebt ze als draafpaarden, lichter gebouwd en als werkpaarden, zwaar gebouwd.
Mijn paard is een zwaarder gebouwde merrie.
Mijn dochter reed toen op haar vader....daar moeten we speciaal de zadels en hoofdstellen voor aanpassen.


Ook hier had je de snellere tak dan ik vroeger.
Parijs-Dakkar, is dat niets voor je?
En ja, wij die van het vlakke land af komen moeten altijd eerst de regels van de bergen aan de lijve leren kennen. :)
Want de zwaartekracht en wat kan of anders kan, daar zijn we niet mee opgegroeid.


Ik denk dat jij de slimme paarden hebt en wij de dommekrachten.
Als het pad modderig is en langs de afgrond staat een paar bomen dan gaan de paarden hier vlak langs de afgrond.
Per paard is het wel verschillend....de sukkels, de zelfstandig denkers.


Twee wielen of vier benen, dat is al een wereld van verschil.


Zeker weten en eigenlijk veel leuker..............of heel anders/niet met elkaar te vergelijken eigenlijk.
Motorrijden blijft ook leuk, ookal doe ik het niet meer.

Water is geen probleem hier.
En waar water is, zijn bomen(boompjes).

Wij zetten meestal dus een stukje grond af.
Hetzelfde draad als waar ze thuis in hun weiland aan gewend zijn.
En nee, we zetten er geen stroom op.
Thuis wel.

Het hangt ook van paard tot paard af.
Sommige paarden blijven los in de buurt en roep je ze, dan komen ze.
Anderen vind je altijd thuis weer terug, die hou je niet tegen.
Maar bij sommigen is een lang touw aan hun halsband genoeg, dan grazen ze zonder al te ver weg te gaan.
Anderen zijn gewend vastgebonden (hier heet het op spilt, met touw aan een oog in de muur)in de stal s'nachts te staan, bind je die aan een boom vast met redelijk touw, vind je ze daar s'ochtends terug.

We zijn vorig jaar op een ander eiland geweest.
Daar hadden boeren een groot bos/berggebied met hekken afgesloten.
Er liepen ook koeien.
S'avonds lieten we ze daar los, s'nachts hoorde je ze af en toe voorbij komen en s'ochtends roepen of zoeken. :)

Hoe mijn paard is weet ik nog niet.
Ik heb wel wat plannen voor de zomer in mijn hoofd.

Kluisteren lijkt me niets.
Vooral in ongelijk terrein met veel groot wild, lijkt het me wat nadelen hebben.
Ook als ze riviertjes of dras terrein in moeten om te kunnen drinken.

Peter Donck schreef op woensdag, 13 april 2005, 15:23:


Kan je beter gelijk op het paard z'n rug in slaap vallen.

Esther schreef op zaterdag, 29 januari 2005, 20:14:


Hoor ik daar het woord: koudbloedpaard?
We hebben alleen maar kudbloedpaarden ( op èèn na).
Zij hebben 24 uur per dag rondbal (geperst gras met mierenzuur) ter beschikking.
Wanneer eten ze zich rond en vet?
In de zomer, als er vers groen gras is.
Er is er maar 1, een fjord die zich ook in de winter tonnetje rond eet.
Wat helpt dan? Laten werken en ja laten zweten.
Daar kunnen ze best tegen.
De paarden staan hier ook bij - 18 of nog kouder buiten.
Dan moeten ze ook wel wat te stoken hebben.


In een stal, in de winter zijn de paarden zelf de kachel.
Het is in de stal ver onder nul als ze binnen komen en s'ochtends is het rond de nul of er een paar graden er boven.
De overgang van binnen naar buiten is dan ook niet zo extreem groot, lijkt me veel prettiger dan een echte kachel.

Aangepast zijn op het klimaat.

Spirithorses schreef op woensdag, 27 april 2005, 10:50:


Zou het niet ook aan de lengte van de ruiter liggen?

Ik rij toch ook een rondborstig paard.
Heb een gewoon barefootzadel.
Maar ik herken mezelf niet in jullie "klachten".
Nou ben ik dan ook 1.76 lang, zou daar verschil in kunnen zitten?

Ik sluit me bij de vorige schrijfsters aan.

Leer eerst je paard kennen en vertrouwen..........en hij jou.
Ga de wei in, breng tijd met hem door.
In de box net zo en doe grond arbeid.
Hij is nog jong, een baby in een groot lijf.
Misschien voel je dat ook aan en maakt dat je ook onzekerder.
Ga eerst ook met hem lopen, wandelen, uitjes maken, zodat er een band ontstaat.

Dat rijden komt vanzelf wel, neem gewoon je tijd.

Ook ik ben een late herbeginner, met een jong paard.
Ik was ook bang, voor mijn paard, of ik het wel voor elkaar zou krijgen en natuurlijk ook om te vallen/duiken op mijn leeftijd, met mijn lijf/gewicht/rug, enz.

Nu ik twee jaar weer tussen de paarden rondstap, ze ken, ze rijdt en er in de sneeuw afduikt...............is die angst over gegaan.
Ik weet nu ook hoe mijn paard reageerd als ik een duik neem en dat we dan samen een "geen paniek" houding hebben.......zelfs als ik aan een beugel blijf hangen.
Èèn keer een slechte val, betekend niet altijd een slechte val.

Succes samen met je paard.

Joke.